Pain

Chapter 49: The fall (II)

Κατερίνα.
Τρία μηνύματα και ήξερα πως αν γνωριζόμασταν θα κάναμε καλή παρέα.
(Στο'πα πως θα είσαι στο μυαλό μου. 
Αυτό είναι για σένα.)
Σε ευχαριστώ❤️

~<>~

Είμαι σίγουρη,
πως κάπου αλλού,
σε κάποιαν άλλη ζωή,
σε ένα διαφορετικό σύμπαν,
εγώ και εσύ
καθόμαστε μπροστά από το τζάκι
με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι
και γελάμε δυνατά.
Σχεδόν μας ακούω να γελάμε.
—

Τι λέγαμε;

Α, ναι!
Για το τίποτα.

Όσον αφορά το τίποτα,
μόνο κάποιος αρκετά παρατηρητικός θα διαπιστώσει πως δάκρυα έχουν να αφεθούν μήνες από τα μάτια σου.
Ούτε εσυ δεν μπορείς να θυμηθείς πότε ήταν η τελευταία φορά που έκλαψες.

Αυτό προκαλεί το τίποτα.

Και όχι μόνο!

Δεν θυμάσαι πότε έχασες τελευταία φορά την ψυχραιμία σου, δεν θυμάσαι πότε γέλασες με την καρδιά σου πέρα από ένα ανάλαφρο χαμόγελο.

Τα μάτια σου προ πολλού έχουν στερηθεί την λάμψη τους. Το χαμόγελο σου έχει χάσει την ειλικρίνεια του.

Και εσυ;
Εσυ τα αγνοείς όλα!

Είσαι ένα κουφάρι ανθρώπινου απολιθώματος.
Στάχτη σε στοίβα.
Χαμένη σε μια θάλασσα κενού.

Η ψυχή σου έχει πάψει να ουρλιάζει από τα τραύματα και τα βάσανα.
Μα ταυτοχρόνως, η συνειδητοποίηση της ανάγκης για διάσωση έχει σιωπήσει.
Σιώπησε επ'αόριστον.

Τρομαχτικό έτσι;

Να είσαι δηλητηριασμένη,
δηλητηριασμένη από το «τίποτα» που σου άφησε πίσω.

Αυτό είναι το τίποτα.
Και δεν σταματάει.

Όχι. Όχι.

Όχι μέχρι να γίνεις εσυ το τίποτα.

~<>~

ΩΡΑ: 6:28, π.μ
ΕΙΚΟΣΙ ΩΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ.

Οι άνθρωποι είναι μικρόκοσμοι.

Η σκέψη τον αρρωσταίνει.
Η σκέψη και μόνο δένει το στομάχι του σε έναν άρτια σφικτό κόμπο που αδυνατεί να λύσει.
Τον αναγουλιάζει. Δεν μπορεί να την χάσει!