Pain

Chapter 36: Russian roulette

Ποτέ δεν θα καταλάβεις
ποσό διαλυμένος
ένας άνθρωπος είναι
μέχρι να τον αγαπήσεις.
—

«Οι άνθρωποι έρχονται στην ζωή μας.
Έρχονται για κάποιον λόγο.
Είτε έρχονται για ένα μικρό χρονικό διάστημα
είτε για μια ολόκληρη ζωή.
Και όταν καταλάβουμε για ποιο από τα δυο έρχονται τότε θα ξέρουμε πως να τους αντιμετωπίσουμε.»

Και αυτός ήταν ένας ακόμη λόγος που διαφωνούσαμε. Γενικά διαφωνούσαμε συχνά, δεν συνέπιπταν οι απόψεις μας και αυτό ήταν το παραθυράκι που χρειαζόμασταν για να ξεκινήσουμε τις μεγάλες μεταμεσονύχτιες συζητήσεις μας.

Μα πριν αναλύσω τον συγκεκριμένο λόγο διαφωνίας μας επέτρεψε μου να κάνω μια παρένθεση όχι και τόσο...αφηγηματική.

Πάντα διαφωνούσαμε τα βραδιά.
Το θυμάσαι;
Το ξέρω ότι το θυμάσαι.

Πάντα τις νύχτες έμπλεκαν οι σκέψεις μας μεταξύ τους. Πάντα κάτω από το δειλινό οι συζητήσεις μας έπαιρναν φωτιά.

Και όλο το βράδυ συζητούσαμε.
Άλλοτε ήρεμα.
Άλλοτε πιο έντονα.
Υπήρχαν φορές που παθιαζόμουν τόσο με την συζήτηση μας και κατέληγα να θυμώνω μαζί σου.
Θυμάσαι;
Σίγουρα θυμάσαι αφού με πείραζες.

Μα θυμίσου την νύχτα.
Την κάθε νύχτα που με τα αστέρια να μας παρακολουθούν με προσήλωση και το φεγγάρι να παίρνει ρόλο δικαστή, θυμίσου τις συζητήσεις μας.
Μόνο τότε διαφωνούσαμε.

Και αναρωτιέμαι εγώ τώρα, μετά από τόσα χρόνια.
Η νύχτα μας αγαπούσε η μας μισούσε τελικά;

~<>~

«Χαρτιά»

Ήταν μια λέξη με χίλια νοήματα να κρύβει πίσω της.
Ήταν επίσης μια λέξη που παραδόξως την έβαλε σε σκέψεις. Τα χαρτιά είχαν πολλούς διαφορετικούς τρόπους χρήσης. Και παρόλο που η Ροζαλία ήθελε να τα «ρίξει», η Μπριάννα επέμενε να να τα παίξουν απλώς.

Ο ήλιος ήταν καυτός και τα ποτήρια με τα κοκτέιλ τους γεμάτα. Αλλά εκείνη είχε αυτό το κενό βλέμμα αποτυπωμένο στα μάτια της. Υπήρχε μια αίσθηση στον αέρα που πρόδιδε ότι απεύχονταν. Συγκεκριμένα την έλλειψη ελέγχου.

Ένα προαίσθημα τρύπωνε σαν άσχημος εφιάλτης στο μυαλό της και την έφερνε στα πρόθυρα της νευρικότητας. Μα ήταν απλώς ένα προαίσθημα κάτι κακού. Και δεν μπορούσε να είναι σίγουρη.
Για τίποτα.