Pain

Chapter 30: End of an era

Πέρασα λίγο πριν φύγω.
Πέρασα μόνο να σε δω.
Να σιγουρευτώ πως μου λείπεις.
Ακόμα μου λείπεις.
—

Η Ρεγγίνα Βασιλειάδη ανέκαθεν είχε δυο έντονα χαρακτηρίστηκα. Δεν συγχωρούσε και δεν ξεχνούσε τίποτα και ποτέ. Ήταν ο τρόπος της να αντιμετωπίζει την κάθε κατάσταση που έρχονταν αντιμέτωπη. Είχε μάθει επίσης από μικρή πως η «συγγνώμη» ήταν μια φράση που δίνει στους ανθρώπους «εξιτήριο» από τα λάθη τους, η ακόμη αποτελεί και έναν τρόπο για να «καθαρίσουν» τις αμαρτίες τους.

Έτσι κατέληξε στο συμπέρασμα πως η «συγγνώμη» δεν είναι λέξη αλλά πράξη και για να «καθαρίσει» πραγματικά κάποιος τα σφάλμα του θα πρέπει να κάνει κάτι παραπάνω από το να αρθρώσει μια λέξη και να σχηματίσει ένα απολογητικό ύφος. Αυτή η λέξη είναι κούφια αν όχι απλά δεν την νιώθει κάποιος μα και αν οι πράξεις του δεν την αντικατοπτρίζουν.

Έτσι δεν περίμενε να την ακούσει από τον Αχιλλέα. Δεν θα είχε ούτως η άλλως καμία απολύτως σημασία, ειδικά αφότου έχουν περάσει απλά κάποιες ώρες από το συμβάν. Μέσα της πονούσε ωστόσο, πονούσε αφόρητα για τον άδοξο αυτόν θάνατο του Ίθαν. Ήξερε βέβαια πως στην δίκη τους ζωή η προδοσία πληρώνεται ακριβά και ενώ νιώθει πως έκανε σωστά που προστάτεψε τον Αχιλλέα, αισθάνεται πως πρόδωσε ταυτόχρονα την αγάπη του Ίθαν.

"Το κλειδί για να διαχειριστείς τον πόνο σου Ρέινα, βρίσκεται στον τρόπο που μιλάς στον εαυτό σου, καθώς αυτό μπορεί είτε να παρατείνει τον πόνο σου είτε να προάγει τη θεραπεία του."

Θυμάται τα ακριβές λόγια της Ρακέλ και ο πόνος στο στήθος της μεγαλώνει πλέον ακόμη περισσότερο. Η απώλεια του Ίθαν δημιούργησε μια τρύπα στο στήθος της. Καθώς, καλώς η κακώς τον ερωτεύτηκε. Και όχι με την πρώτη μάτια ή με τον κεραυνοβόλο αυτόν έρωτα, ούτε βέβαια από πάθος.

Τον ερωτεύτηκε από ρεαλιστικότητα. Τον ερωτεύτηκε με βασικό ζητούμενο ότι ένιωθε μαζί του μια απλή καπέλα, ζώντας μια απλή ζωή, κάνοντας απλές συζητήσεις. Ο Ίθαν Ρόσσι χωρίς αμφιβολία ήταν αυτός ο τύπος άντρα που χαρακτηρίζουμε ως «κατάλληλος σύντροφος» και αυτό γιατί ικανοποιούσε τις βασικές ανάγκες που απαιτούνταν για να θεμελιωθεί μια σχέση. Δεν «έτυχε» να τον ερωτευτεί λοιπόν. Μα το αποφάσισε, το επέλεξε να ερωτευτεί εκείνον τον άντρα.

Και εκείνη την νύχτα του θανάτου του δεν φάνηκε να έχει τελειωμό. Δεν θυμάται πόση ώρα έκατσε ακόμη σε εκείνη την καρέκλα που την είχε βάλει ο Αχιλλέας ακόμη και αφότου έφυγαν όλοι από το υπόγειο. Το σώμα της αρνούνταν κατηγορηματικά να κουνηθεί, στέκονταν παγωμένη σαν άγαλμα με τα μάτια της κολλημένα στον άντρα που ερωτεύτηκε αληθινά και ρεαλιστικά.