Pain

Chapter 37: Illusions

Η ψευδαίσθηση
είναι η πρώτη των
ηδονών.
—

Δες.
Δες προσεχτικά.
Δες είναι πιο χαρούμενη.

Τα μάτια της δεν βουλιάζουν στην θλίψη.
Τα μαλλιά της είναι επιτέλους ελεύθερα από αυτούς τους μονίμως σφικτούς κότσους.
Ντύνεται χαρούμενα, και τα ρούχα της δεν την καταπίνουν, ούτε παριστάνουν πανοπλία για να προστατευτεί.
Βρήκε την δίκη της παρέα στην μουσική και τα βιβλία.
Δες.
Χαμογελάει.
Χαμογελάει αληθινά, τα μάτια της το αντικατοπτρίζουν.
Φαίνεται ελεύθερη.

Πλέον το βάρος του πόνου στις πλάτες της δεν την βουλιάζει. Το βάρος μίκρυνε. Η ντροπή έφυγε από πάνω της. Η λύπη, η στεναχώρια, ο θυμός εξανεμίστηκαν.

Παραμένει ακόμα πολύ σκληρή με τον εαυτό της.
Μα είναι πλέον και πιο κατανοητική.

Έχει μάθει πλέον να δίνει χρόνο στον εαυτό της.
Έχει μάθει να τον συγχωρεί.
Να τον καταλαβαίνει.

Τα βλέπεις όλα αυτά στα μάτια της.

Μα δες πίσω από όλη αυτή την αλλαγή, δες που κρύβεται ένα κενό.
Ένα κενό που δεν έχει καλυφθεί ακόμα.
Μια κούφια αίσθηση.
Και αυτό το κενό δεν θα την αφήσει ποτέ να ξεχάσει παλιά αποσπάσματα της ζωή της.

Προσπάθησε πολύ για να καλύψει αυτό το κενό μα δεν τα κατάφερε. Έως ότου διαπίστωσε πως απλά πρέπει να ανεχτεί το κενό, είναι πλέον κομμάτι του εαυτού της εξάλλου. Πρέπει να αντέξει το κενό μέχρι εκείνο να πάψει να την βαραίνει τόσο.

Ακόμη πενθεί την προηγούμενη ζωή της.
Κλαίει για τον παλιό εαυτό της.
Ακούει τις αναμνήσεις της σαν σπαραχτικές κραυγές και λυπάται για όλα.

Μα τότε είναι που υπενθυμίζει στον εαυτό της πως πρέπει να κοιτάζει μπροστά.
Η διαδρομή είναι μπροστά.
Ο προορισμός βρίσκεται μπροστά.
Και έτσι επανέρχεται στην πραγματικότητα.

Οπότε βλέπεις, είναι χαρούμενη.
Πράγματι είναι.
Μερικές μέρες ή νύχτες όμως το κενό αυτό ξεβράζει ένα τσουνάμι αναμνήσεων που ελλοχεύουν να την πνίξουν.

Πάντα όμως θυμάται πως να επιπλέει και στις πιο τρικυμιώδες θάλασσες.
Ξέρει πως στο τέλος θα είναι καλά...