Pain

Chapter 32: Aren't we all sinners?

Αφιερωμένο στην
Πέννυ,
Ματίλντα,
Τζένη,
Άρτεμης.
Έχετε πιστέψει σε εμένα, περισσότερο από εμένα την ίδια. Και σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για αυτό.

~<>~

Η πληγή
γιατρεύεται.
Μα το σημάδι
μένει.
—

Τα δάκρυα πέφτουν από τα μάτια της, γλιστράνε στα μάγουλα της, άλλα φθάνουν στην άκρη των γωνιών του προσώπου της, ενώ άλλα σταματάνε στα πρησμένα ροζ χείλη της.

Συνήθως κλαίει σε σκοτεινές γωνιές και σε κλειστά δωμάτια. Εκεί όπου κανείς δεν πάει, εκεί που κανείς δεν την ψάχνει.

Μπορείς να ακολουθήσεις τα ίχνη από την άκρη του ματιού της έως το πιγούνι της, όπου υγροί διάδρομοι δακρύων φαίνονται γυαλιστεροί.

Και τα μάτια της πάντα έλεγαν μια ιστορία.
Μια ιστορία θυμού και πόνου.

Εσυ όμως πιστεύεις πως είναι χαρούμενη.
Δες προσεχτικά.

Τα πάντα πάνω της λένε μια ιστορία.
Τα γυαλιστερά της μάτια και τα σκασμένα της χείλη, τα μονίμως μπλεγμένα της δάχτυλα και οι ξεφτισμένες άκρες των μαλλιών της.

Κάθε πληγή και σημάδι βρίσκεται κρυμμένο βαθιά πίσω από το φωτεινό της χαμόγελο. Και όλα αυτά τα απόκρυφα σημάδια είναι στην πραγματικότητα ένας οδικός χάρτης προς μέρη που κανείς δεν ξέρει.

Μα σε μπερδεύει ακόμη το χαμόγελο της.
Εκείνο το φωτεινό χαμόγελο αποτελεί βιτρίνα και μάσκα κάθε αληθινού συναισθήματος της.

Μπορείς να τα δεις όλα.
Μπορείς να δεις την αλήθεια.

Απλά κοίτα την στα μάτια.

Πάντα να την κοιτάς στα μάτια.

~<>~

ΤΖΈΙΣ

Την παρατηρώ αρκετή ώρα μα ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω τίποτα από όσα προσπαθεί να μου εξηγήσει. Μοιάζει αγανακτισμένη μετά την τέταρτη αποτυχημένη προσπάθεια να μάθω πως να χακάρω το λαπτοπ.

"Θα ζητήσω απλώς τους κωδικούς από τον Αχιλλέα.", ανασηκώνω τους ώμους μου δίνοντας της μια λύση που όμως δεν φαίνεται να την ικανοποιεί καθόλου.

Σμίγει τα φρύδια της, "Ο Αχιλλέας είναι εξαφανισμένος στην Ιταλία έναν μήνα και έχει να σηκώσει το τηλέφωνο του τέσσερις μέρες."