Pain

Chapter 45: With death comes honesty

Στην όμορφη που προσπαθεί να κάνει το επόμενο βήμα,
αλλά φοβάται μην πέσει στο κενό.
Εμπιστεύσου τα φτερά σου κορίτσι❤️

~<>~

Το παρελθόν που πέθανε,
αλλά ακόμη μας πονάει,
είναι το παρελθόν
που ζει ακόμη
μέσα μας.
—

ΔΩΔΕΚΑ ΩΡΕΣ ΜΕΤΑ

«Memento mori.
Να έχετε στο νου σας αυτόν τον θάνατο
ως την συνέπεια των πράξεων σας.
Ψάχνετε τον εχθρό σας,
μα αμελείτε να κοίταξε
δίπλα σας...»

Διάβαζαν επανειλημμένα το χειρόγραφο του δολοφόνου το οποίο αποτυπώνονταν πάνω σε μια κάρτα τζοκερ. Όμοια με την κάρτα τζοκερ που είχαν αφήσει στο σκάκι του νεκρού Μάιερ στο Μόντε Κάρλο. Το άψυχο σώμα που κείτεται ακόμη στο πάτωμα άρχισε να τους προκαλεί έντονη δυσφορία.

Αυτά τα βρώμικα παιχνίδια με το μυαλό που παίζει μαζί τους ο δολοφόνος προκαλούν φθορές στον εσωτερικό τους κόσμο. Δεν χωράει πλέον αμφιβολία σε αυτό.

Βρήκαν ωστόσο ένα μικροσκοπικό ψήγμα θάρρους κάπου μέσα στις διαλυμένες ψυχές τους και κοίταξαν δίπλα τους όπως τους προέτρεψε ο δολοφόνος.  

Κοιτούσαν ο ένας τον άλλον σαν να πρόκειται για την δίνη και την δίκη τους. Σαν να εξαρτούνταν από αυτά τα βλέμματα. Και πράγματι εξαρτιόντανε.
Εκεί βαθιά μέσα στο μπλε και μακριά πάνω στο γαλάζιο γεννιόντουσαν και πέθαιναν. Σαν καταδικασμένοι με μια θανατική ευλογία. Να αγαπούν ότι τους σκοτώνει και ανασταίνει ταυτόχρονα.

Δεν ήταν απλώς σωσίβιο σωτηρίας ο ένας για τον άλλον. Μα ένα νησί που ως ναυαγοί κατάφεραν να βρουν μέσα σε μια καταστροφική καταιγίδα και τρικυμία. Και όχι οποιοδήποτε νησί.
Αλλά η Ιθάκη.

Η δική τους Ιθάκη σε αυτόν τον κόσμο που όλο φεύγει και έρχεται,
που αλλάζει και μεταμορφώνεται,
που διαλύεται και αναγεννιέται.

Μέσα σε έναν κόσμο που τίποτα δεν είναι σίγουρα αληθινό και δεδομένο.
Μέσα σε έναν κόσμο με λερωμένες ψυχές και άδικα συναισθήματα.

Βρήκαν την Ιθάκη.
Την βρήκαν ο ένας στον άλλον.
Πως θα μπορούσαν να κοιτάζουν τον εχθρό;