Και τώρα ποιος φταίει;
Η θάλασσα που γκρεμίζει
τα παλάτια μου στην άμμο;
Ή εγώ που συνεχίζω
να τα χτίζω εκεί;
—
Η τέχνη που δημιουργείς δεν εξαρτάται από το πόσοι άνθρωποι θα την επιδοκιμάσουνε ή επικροτήσουν.
Η τέχνη που δημιουργείς αφορά μονάχα εσένα. Αφορά μόνο την καρδιά και την ψυχή σου.
Σημασία έχει τελικά
ποσό ειλικρινής είσαι με τον εαυτό σου,
έτσι δημιουργείτε η τέχνη.
Και ειλικρινής πρέπει να είσαι πάντα με τον εαυτό σου. Διότι εσυ, καθρεφτίζεις την τέχνη σου.
~<>~
Είχε περάσει μια φαινομενικά ατελείωτη εβδομάδα από τον θάνατο της Ιζαμπέλα Γουάιτ και παρόλο που ο υπόκοσμος έμεινε έκθαμβος με το σχέδιο που η εκτελέστρια πραγματοποίησε εντός ελάχιστου χρόνου κατά του Γουάιτ ταυτόχρονα έγιναν όλοι πιο καχύποπτοι από ότι ήδη ήταν.
Η ίδια ωστόσο , δεν επικρότησε με τον ίδιο ενθουσιασμό τον εαυτό της. Το κύριο αίσθημα που ένιωθε ήταν τύψεις, οι οποίες κατάφερναν σποραδικά να σπαράξουν την καρδιά της. Τύψεις που ήταν βαθιά ριζωμένες στο κέντρο τις καρδιάς της, απειλώντας να σπάσουν εκείνη την πέτρα που την περιέβαλε.
"Έκανες ότι έπρεπε να κανείς Ρέγγι."
"Δεν είχες άλλη επιλογή Ρεγγίνα. Η μόνη λύση για να βγεις ζωντανή από εκεί ήταν αυτή."
"Είμαι περήφανος που τσαλακώθηκες για να ζήσεις."
"Θαυμάζω το μυαλό σου."
"Ήθελε δύναμη ψυχής αυτό που έκανες."
Μα κανένα από αυτά τα λόγια δεν κατάφεραν να καταπραΰνουν ούτε ελάχιστα τον πόνο που ένιωθε μέσα της. Ήταν κούφιες λέξεις για την ίδια, μισές και σχεδόν διαφανές. Διότι μονάχα κάποιος που έχει βρεθεί στην ίδια θέση με εκείνη θα μπορούσε να καταλάβει πως αισθάνεται. Μονάχα κάποιος που έπρεπε να πάρει την ζωή κάποιου αθώου για να επιβιώσει γνωρίζει επακριβώς τον ψυχισμό της.
"Κλείσε τον διακόπτη.", επαναλάμβανε στον εαυτό της αδιάλειπτα και ανάγκαζε τα συναισθήματα της να υποταχθούν στην εμπάθεια. Ήταν αναγκαίο να ολοκληρώνει την κάθε δουλειά και αποστολή της χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς τίποτα να την αγγίζει σε συναισθηματικό επίπεδο. Μα τα καστανά μάτια της γυναίκας του Γουάιτ ακόμη καταφέρνουν να την στοιχειώνουν στον ύπνο της.
DU LIEST GERADE
Pain
Romantik«Έχει αρχή μα όχι τέλος και τελειώνει ότι αρχίζει.» ΘΑΛΑΣΣΑ: "Και δηλαδή τι τύπος άντρα είσαι;" Το σαρδόνιο χαμόγελο που στόλισε τα χείλη του ήταν ότι χρειάστηκε για να κάνει την καρδιά της να χτυπήσει σαν τρελή. "Εκείνος που θα γαμαει το μυαλό σου...
