Pain

Chapter 47: Justice

Ότι θέλω να πω,
τελικά καταλήγω
να το καταπίνω.
—

Μερικές φορές δεν είναι κανενός το λάθος.
Κάποιες φορές δεν υπάρχει πράγματι φταίχτης.

Απλώς εκείνη την στιγμή ήμασταν απασχολημένοι να πνιγόμαστε στον ατέρμονο βάθος των συναισθημάτων μας για να το διαπιστώσουμε.

Και κάποιος έπρεπε να πάρει την ευθύνη τελικά.
Είναι πιο εύκολο βλέπεις όταν κάποιος φταίει.
Ο πόνος μετριάζεται όταν μπορούμε να κατηγορήσουμε κάποιον για το γκρέμισμα μιας σχέσης.

Και πλέον.
Έπειτα από μήνες,
χρόνια ίσως,
βλέπουμε καθαρά.

Δεν ήταν λάθος που κάποιος δεν ήταν έτοιμος να αγαπήσει.
Ούτε λάθος ήταν που κάποιος δεν ήταν έτοιμος να πληγωθεί. 

Και κάποιες φορές.
Απλώς ευχόμαστε να μπορέσουμε να συγχωρήσουμε ο ένας τον άλλον που δεν μπορούσαμε να είμαστε αυτό που είχαμε ανάγκη εκείνη την δεδομένη στιγμή.

Βλέπεις δεν φταίει απαραίτητα κάποιος που εν τέλη οι καρδιές μας δεν ήταν έτοιμες.

Και αυτό είναι κάτι που πάντα διαπιστώνουμε αργά.
Η και ποτέ.

Είναι εξάλλου λιγότερο ψυχοφθόρο για τις ψυχές μας όταν έχουμε κάποιον να κατηγορούμε.

Είναι ευκολοδιάβατος ο δρόμος της αποδοχής για τις καρδιές μας όταν υπάρχει φταίχτης.

Είναι ευκολότερο όταν υπάρχει μια λογική εξήγηση.

Αμελούμε όμως,
πως στην αγάπη δεν υπάρχει ποτέ λογική
ούτε και εξήγηση.

~<>~

"Ακόμη να το κόψεις; Πατέρας θα γίνεις!", ο Τζέις ενόχλησε περιπαικτικά τον Κάσσιεν που παραδόξως βρίσκονταν στην ώρα του ακριβώς, στις έξι το χάραμα -έπειτα από διαταγή του αρχηγού- ξύπνιος και μάλιστα στην έπαυλη.

Ο Κάσσιεν ωστόσο αποφάσισε -ίσως και πρώτη φορά- να αφήσει το θέμα να πέσει κάτω. Έτσι απλώς τίναξε την στάχτη του τσιγάρου του στο δάπεδο και ρούφηξε άλλη μια ικανοποιητική τζούρα κοιτάζοντας τον Τζέις ειρωνικά μέσα στα μάτια.

"Ώριμη αντίδραση.", συνέχισε ο ξανθός δολοφόνος στον ίδιο τόνο το πείραγμα του μα για ακόμη μια φορά δεν κατάφερε να αποσπάσει καμία άξια ενδιαφέροντος αντίδραση από τον Κάσσιεν.