Kilitli Kalp

6.Bölüm/Ait Olduğun Ev/Part 2

Selam arkadaşlar!

Üzgünüm dün bölüm atamadım çünkü Wattpad'de bir kaç sorun yaşadım bölüm atamadım ama çözdüm sonra.

Keyifli okumalar<3

---

Salona geldiğimde karşımda Batu, o gün yanında olan iki çocuk ve kırk yaşlarında bir kadın ve adamı görmek açıkçası beni şaşırttı.

Kadın beni görür görmez gözleri dolmaya başladı. N'oluyoruz aq? Taziye varda haberimiz mi yok.

"Merhaba kızım, seninle biraz konuşabilir miyiz?" Dedi adam.

"Siz kimsiniz?" Diye sordum.

"Ben Batu'nun annesiyim kızım, seninle önemli bir şey konuşmamız gerekiyor." Dedi kadın.

Batu'ya baktım, bana gülümseyerek bakıyordu. Sanırım yanındaki çocuklarda kardeşiydi ve bana sanki uzun zamandır kaybetmiş oyuncağını bulmuş gibi bakıyorlardı.

Ne diyeceğimi şaşırdım, Batu benim biyolojik abim oluyorsa bu kadın ve adam da benim biyolojik anne ve babam oluyordu o zaman.

Yavaşça karşılarındaki tekli koltuğa oturdum. Tuna da yanımda duruyordu, ona baktığımda yüzü endişeli görünüyordu. Adam bana dönüp konuşmaya başladı.

"Bak kızım Batu sana bahsetmiş, biliyorsun bizim kızımız kayıptı bunca sene ve biz onu bir türlü bulamadık. Batu araştırmış ve senin-" Devamını getirmesine izin vermeden ben konuştum.

"Biliyorum, sizin biyolojik kızınızım." Dedim ifadesiz bir şekilde.

Hepsi bana şaşkınlıkla bakmaya başladı. "Nasıl? Yani kızımız olduğunu biliyorsun. Ne zamandan beri?" Dedi kadın.

"Dünden beri." Dedim bakışlarımı ayaklarıma indirerek. Sonrasını Tuna devam ettirdi. "Babası sandığı adam ona sen üveysin deyip tokat attı dün." Dedi sinirli bir şekilde.

"Ne!" Hepsi aynı anda, aynı kelimeyi kodlanmış gibi söylediklerinde şaşkınlıkla onlara baktım.

"Ne demek tokat attı! Sen onun yanında değilimiydin niye korumadın kardeşimi!" Diye bağırdı Batu Tuna'ya. Yanındaki kardeşleri de sinirliydi.

"Bunu bana on yedi yıldır kardeşini koruyamayan çocuk mu söylüyor." Tuna bunu dediğinde Batu daha da sinirlendi. Ayağa kalkacak iken yanındaki onun yaşlarında duran çocuk kolundan tuttu ve kulağına bir şeyler fısıldadı.

"Kızım madem biliyorsun sende bizimle gelmek ister misin? Ait olduğun eve." Dedi biyolojik babam ortamı yumuşatmak için.

"Ben...Ne diyeceğimi bilemiyorum. Bu biraz ani oldu benim için." Dedim. Keşke önceden düşünseydim bunları. En azından şuan sudan çıkmış balık gibi ne yapacağımı bilmeden ortada kalmazdım.

"Tamam. Önemli değil sen düşün nerde kalmak istersen sana karşı çıkmayız ama ne olur sende bizi düşün kızım. Bunca yıl sonra sana kavuşmuşuz. Ne olur ayrılma bizden." Kadının ağlayarak söylediği kelimelere az kalsın ben de ağlayacaktım.

Ama ben şimdi nasıl hayır derim bu kadına! Özellikle o kişi benim gerçek annem ise.

Hayır bunu onlara yapamam. Sanırım onlarla gitmeliyim. Ayağa kalkıp kadının önüne gittim.

"Lütfen ağlamayın." Dedim önünde çökerken. Kadın gözyaşlaını silip bir anda bana sarılınca kollarım havada kaldı. Bende ayıp olmasın diye kollarımı yavaşça sardım.

"Özür dilerim kızım. Özür dilerim seni bu kadar geç bulduğum için özür dilerim. " Dedi ağlamaya devam ederken.

"Lütfen, özür dilemeyin ve ağlamayın, beni de ağlatacaksınız." Dedim kadının sırtını sıvazlarken.