بی حوصله رو صندلی پشت میز نشست... روبروی جنی که با لبخند و چشمای درخشان نگاهش میکرد... جنی: صبح بخیر تهیونگ. فقط سری تکون داد... -برادرم چند ساعتی هست که رفته...فکر کنم تا یک هفته ای نیاد. و لبخندش و پررنگ تر کرد. چشمام و ریز کردمو گفتم: خب؟ هول کرده گفت: اوه همینطوری گفتم...اخه من حوصلم سر میره و تو فقط اینجایی. لقمه ای گرفتم و گفتم: حرفتو بزن جنی. نفسش و اه مانند بیرون داد و موهاش و کناری زد تا گردن سفیدش تو معرض دید باشه و تهیونگ به این کارش پوزخندی زد. جنی: باهم بریم بیرون...حوصلم سر رفته و میخوام با تو برم و بیرون و بگردم...چطوره؟ ناخداگاه لبخندی رو لبای تهیونگ اومد... اگه بتونه بره بیرون... میتونه تلفنی پیدا کنه و به عمارت جعون زنگ بزنه... جنی که فکر میکرد بخاطر باهم رفتنشون داره لبخند میزنه با ناز گفت: پس موافقی...بعده صبحونه بریم. تهیونگ تنها سرش و تکون داد و به ادامه ی خوردن صبحونش پرداخت. ... بعده اینکه غذاشونو خوردن و البته جنی یه ریز حرف میزد ...تهیونگ رفت تو اتاقش تا لباساش و عوض کنه. تو کمد پر از لباس و کفش بود و براش مهم نبود اینا کار تانخونه یا نه... هودی سفید و شلوار مشکی و کتونی سفید و برداشت...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
فقط میخواست ثانیه ای هم که شده از این خونه ی نحس بیرون بره و هوا بوخوره... از این سفر یهوییه تانخون میترسید... و ته دلش چیز خوبی نمیگفت... اما کاری جز هیچکار کردن نداشت... از پله ها اومد پایین ... جنی هنوز اماده نشده بود... رفت سمت پنجره قدیه خونه و روبروش وایساد... دستاش تو جیبش بود و چشماش و بسته بود... اینقدر فشار روانی و فکری داشت که نمیدونست چجوری مغز و قلبش و اروم کنه... دیگه خودشم نمیشناخت... از کاراش...حرفاش...میترسید... باید خودش و اروم میکرد... مثل چند سال پیش... مثل اون سال که حتی نفهمید چی شد و چرا ولی اون مردو کشت... و اون مرد پدر تانخون و جنی بود.. و اگه اون میفهمید.. نمیدونست چیکار قراره بکنه... و العانم مثل اون سال... انگار مغزش گاهی اوقات فرمان میده بکشش...تانخون و بکش و تموم کن... مثل پدرش بکشش... هیچکس نمیفهمه... تو کارتو خوب بلدی تهیونگ... -تهیونگ... به خودش اومد و یکه خورد... سریع برگشت و پشت سرش و نگاه کرد... تعجب کرد... اون دختر چطور اینقدر...زیبا میشد؟
