You Can Be The Boss

Rozdział 68

Carmen POV:

Kończyłam wymiotować, gdy nagle usłyszałam głos Ashtona. Cholera, wrócił..

-Carmen?! -zawołał. Szybko wstałam z kolan i pobiegłam do drzwi, aby zamknąć je na zamek.

Spuściłam wymioty, po czym stanęłam przed umywalką i odkręciłam kran. Starłam łzy, które pojawiły się przez wpychanie palców do gardła.
Przemyłam twarz wodą, a następnie wzięłam wdech. Policzyłam do dziesięciu, wpatrując się w swoje odbicie w lustrze.

-Carmen, wyjdź.. Musimy porozmawiać. -powtórzył.

-Daj mi chwilę! -odpowiedziałam. Sięgnęłam po szczoteczkę i pastę. Od razu zaczęłam myć zęby, aby pozbyć się gorzkiego, ohydnego smaku.

Skończyłam, więc powoli podeszłam do drzwi i niepewnie przekręciłam zamek. Wyszłam, ale robiłam wszystko, aby nie nawiązać z nim kontaktu wzrokowego.

-Pokaż mi to zdjęcie. -zażądał.

-Po co?.. -westchnęłam.

-Po prostu pokaż, chcę się przyjrzeć. -powiedział. Przeszliśmy do sypialni, gdzie znajdował się mój telefon. Odblokowałam go i mu je pokazałam.

-Jest stare, nie wiem dlaczego.. -przerwałam mu.

-Wyglądasz identycznie. -wtrąciłam się, a ten dłużej się w nie wpatrzył. Każda sekunda ciszy była dla mnie bolesna.

-Nie mam tu tatuażu. Zrobiłem go dwa miesiące przed poznaniem Cie. -odpowiedział, a ja zmarszczyłam brwi. Chwyciłam za telefon i dokładnie się przyjrzałam. Pokazał mi swoją rękę, a ja za nią złapałam. Rzeczywiście.. Zrobiło mi się głupio, ale za razem poczułam ulgę.

-Przepraszam. -spuściłam głowę, nie wiedząc co powiedzieć.

-Ja też. Nie myślę tak, powiedziałem to wszystko pod wpływem emocji. Naprawdę nie chciałem. -zbliżył się i czule mnie przytulił. W jego ramionach czuję się najlepiej na świecie. Poczułam spokój. Jakby wszystko spłynęło ze mnie niczym kropla deszczu.

-Muszę zadzwonić do Allie i to wyjaśnić. -mruknęłam przytulona do jego torsu.

-Powinnaś. -odsunął się, po czym podał mi telefon.

-Raczej się pomyliła, na pewno nie chciała.

-Mogła się pomylić wsiadając do złego autobusu, nie niszcząc komuś związek. Zrobiła to specjalnie. -usiadł na łóżku.

-Zobaczymy.. -westchnęłam, wybierając jej numer. Odebrała po kilku sygnałach.

-I co, rzuciłaś tego kretyna? -zapytała, pomijając jakiekolwiek przywitanie. Widziałam, że to go zdenerwowało, ale przełożyłam palec do ust, aby się nie odzywał.

-Dlaczego to zrobiłaś?

-To znaczy? Co niby zrobiłam? -udała zaskoczoną.

-Allie, to zdjęcie jest stare. -próbowałam zachować spokój.

-Nie jest, jest maksymalnie sprzed kilku tygodni. On ciągle Cię zdradza, na pewno znajdzie się też świeższe.

-Skończ pierdolić, znam prawdę. Ashton nie ma tam tatuażu, a zrobił go przed poznaniem mnie. -powiedziałam. Spotkałam się z jej milczeniem, co podniosło mi ciśnienie.

-Zrobiłam to dla Twojego dobra. -odparła po dłuższej chwili ciszy.

-Dla mojego dobra?! Co miało być dla mojego dobra?! -nie wytrzymałam, wybuchnęłam.

-Wszystko, on nie jest Ci potrzebny. Tylko Cię zrani, będziesz przez niego cierpieć. Jeśli nie teraz, zrobi to wkrótce. Mogłabyś mi podziękować, zamiast się wydzierać. Oszczędziłam Ci tego.