Tesadüfler

41

Fazla ısrar etmemeli insan. Elinden gelenin en iyisini yapıp, beklemeli. Vazgeçeceği noktayı çok iyi bilmeli... ~ Charles Bukowski

Sinan havaalanına götürdüğü arkadaşının gidişini izlerken ilk kez çaresiz hissediyordu. Zeynep'in nereye gittiğini ya da ne zaman geleceğini bilmemek onun için en zoruydu.

Zeynep'in ona bıraktığı telefon çaldığında Zeynep'in kaybolduğu yerden çekti bakışlarını. Arayanın ismini gördüğünde sinirle güldü.

"Ne var?"

"Sinan Zeynep nerde ?"

Sinan sinirle güldü, bir gülmeden ziyade hırlamaya benziyordu çıkan ses.

"Ne yapıcaksın biraz daha mı üzeceksin? İstediğin oldu Çağrı ayrıldınız. Tebrikler"

Sinan Çağrı'nın cevabını beklemeden telefonu kapatmıştı. Park ettiği arabaya doğru ilerlerken Zeynep'in söylediği gibi ses kayıtlarını gereken yerlere atmıştı, Zeynep'in telefonunu kapatarak koltuğa fırlattı. Sonra onun için kaydedilmiş olan ses kaydını açtı.

**

Zeyneplerin evinin önüne gelen Sinan kapıda ağlamaklı onu bekleyen kadına karşı mahçuptu. Kader Bilal'in kollarının arasından çıkarak Sinan'a koştu.

"Kızım nerde Sinan?"

Kader'in yüzüne bakamadı. Gözlerini sıkı sıkı kapatarak lanet etti içinden.

"Bilmiyorum Kader anne, yemin ederim bilmiyorum. Sana söylemek istedim ama giderim ve dönmem dedi. Annemle giderim dedi."

"Giderdim oğlum ben kızımla neden söylemedin bana." Kader'in acı içindeki sesi Sinan'ı omuzlarını kamburlaştırdı.

"O zaman hiç göremezdim ki onu..."

Sinan'ın gözlerinden yaş düşerken Kader çocuğun vurduğu vücuduna sarıldı. Sinan'ın titreyen vücudunu hisseden kadın büyük bir suçluluk içindeydi.

"Özür dilerim anne yemin ederim çok konuştum ama geri dönmem dedi. Beni göremezsin dedi, ben kızımı görmeden ne yaparım abi"

Bilal feryat eden kardeşini gördüğünde Zeynep'e kızsa da kızın yorgun sesini anımsadığında buna ihtiyacı olduğunu hissetti.

"Sen doğrusunu yaptın abim, evet belki en zoruydu ama doğrusuydu"

Kader titreyen bedenden kendini uzaklaştırarak Sinan'ın eğik başını kaldırdı. Kırmızıyla bezenmiş mavi gözler kendi gözlerine değdiğinde ürperdi.

"Neden ?"

Sinan  zarf çıkararak Kader'in eline tutuşturdu. Gözlerini başka yerlerde dolaştırırken sesini bulmaya çalıştı.

"Önder amcaya kira borcunu kapatıp yeni bir ev alabileceğin kadar para varmış burda. Zeynep bunu sana iletmemi istedi"

Kader sorusuna direkt cevap alamamıştı ancak dolaylı olsa da öğrenmişti. Elindeki zarfı sıkarken başı ile onayladı.

"Abi sana teşekkür etti. Annemi mutlu etsin ve bana söylemeyecek kadar utanılacak bir şey değil bu dedi."

**

Çağrı gittiği her kapının yüzüne kapanması sonucunda babasının evinin önüne gelmişti. Önder açık bıraktığı kapıdan giren Çağrı'ya baktı.

"Sana gelicek baba çünkü gidicek kimsesi yok herkes kızgın ona biliyorum. Herkes affedecek onu sende affedeceksin, affetmelisiniz. Oğlunun gözlerinden düşen her bir damla için özür dilerim. Baba biraz ara verdim yaşamaya, geri dönücem ama kendimi toplamam lazım o zamana kadar Çağrı sana sen Allah'a emanet ol"