Eternal King |The Eternal Series One|

King 🔸 22

Paris' POV

NAKAUWI ako sa bahay namin at kahit papaano ay medyo magaan na ang aking kalooban. What I heard earlier surely opened my mind to a lot of things that I cannot accept before.

It is indeed that my mother will no longer suffer. Cancer is not a good illness. She will experience excruciating pain day by day. She's already in the final stage of her illness and it will be impossible for me to take away her illness. She must be enduring her pain every day without me noticing.

Nasa harap ako ng bahay namin. Maliwanag ang sa loob ngunit sinadya kong hindi pumasok. Nairirinig ko ang mga maliliit na hikbi ni Mama mula sa labas na siyang ikinaalrma ko.

Agad na tumagos ang paningin ko sa loob at nakita ko si Mama sa loob ng kanyang kwarto habang hawak hawak niya ang kanyang resulta. Pilit niyang pinipigilan na huwag mapaiyak ng malakas.

"Please give me more time. I can't leave my daughter yet..." mahinang saad niya habang tahimik na humahagulgol.

Parang piniga ang puso ko dahil sa narinig ko. Was she like this before and I have no idea about it? She always smiles but I was too submerged with my books and computer and did not notice her failing health. Am I a failure as a daughter? Pakiramdam ko ay ang dami kong pagkukulang kay Mama at ngayon pa lang ay maraming bagay na akong pinagsisisihan na hindi ko nagawa para sa kanya.

It will be her birthday a week from now. She will be turning 40. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman niya sa araw na iyon. Birthdays are celebrated for giving them another year to live. But to her, it will be her last birthday. It is scary to know that your days are numbered.

Nakailang buntong hininga ako at tsaka binuksan ko ang gate. Sinadya ko na maging maingay para mapansin niya ang pagpasok ko. Napansin ko na mabilis na bumaba si Mama kaya inihanda ko na ang sarili ko na ngumiti.

Pagkabukas ko ng pintuan ay agad kong narinig ang tunog ng mga plato at kutsara. Tinahak ko ang patungong kusina at nakita ko si Mama na nilalagay sa lamesa ang blue crabs at may iba din pagkain doon kagaya ng pasta at farmer's soup.

"You're back. First, change your clothes and we're going to have dinner," masayang saad ni Mama. Walang bakas ng kanyang pag-iyak.

"Everything looks tasty, Mom." Puri ko sa mga niluto niya.

"Just perfect combinations for the blue crabs," natutuwang tugon niya sa akin.

Nagtagis ang aking mga bagang. Kung tutuosin, bawal na si Mama kumain ng mga ganitong klaseng pagkain. I want to tell her to not eat it but I know it will break her heart if she cannot eat what she wants.

"Alright, I'll just change." Paalam ko sa kanya.

Umakyat na ako sa itaas at pumasok ako sa kwarto. Tonight, I need to check if somehow, I can cure her. Hindi ako sigurado kung napagaling ko ba si Zach. The black aura is still in his stomach being suppressed. But it doesn't mean that it's gone and won't come back. I did not cure him, but somehow the liquid crystals tamed it.

Hindi ko alam kung ano iyon. It was the weirdest experience I have encountered yet and I have no one else that I can ask what is it.

Mabilis akong nagshower at nagbihis ng komportableng damit. Pagkatapos ay bumaba na ako para kumain. Gutom na rin ako dahil sa dami ng mga nangyari ngayon.

Pagkarating ko sa dining area ay kaagad akong umupo.

"You must be hungry. Let's dig in," yaya ni Mama sa akin.

Nagsimula na kaming kumain. Tig-isa kami ng shell cracker para sa blue crabs. It was tasty. The combination of sweet and salty with different kinds of herbs.