Give Our Love A Second Chance

GOLASC -CHAPTER 23

Thomas' POV
Kasalukuyang leading kami ngayon ni Ara sa race sa group namin. Pumapangalawa naman sina Kim at Almond

Kahit papaano ay relieved ako kahit na may away sa pagitan namin ay nagawa niya pa ring makipag cooperate sa akin.

Napagdesisyon naming dalawa na siya muna ang maunang umakyat sa rapelling wall.Sang ayon din naman ako dahil if there will be any untoward incidents that will happen, i will be able to rescue and protect her from any harm( hindi ko naman po hinihiling na mangyari yon ) . Pero as we all know, we cannot tell kung ano ang mangyayari. Kaya mabuting nang handa ako para sagipin siya. I can' t voice it out kasi baka iba na naman ang maging interpretation niya. Baka sabihin ni Ara na inaunderestimate ko ang kakayahan niya bilang athlete.

Umaakyat na ngayon si Ara sa rapelling wall. I can see na nahihirapan na siya dahil grabe na ang pamamawis niya. Her knees are trembling and her arms are shaking which is a sign of tiredness.

At sa hindi inaasahang pangyayari, naputol ang harness na nakasuporta sa kanya. Fvck!!!!! SHE'S FALLING FROM THE TOP OF A 15 FEET RAPELLING WALL! Natatakot na kaming lahat dito! Everyone starts to panic right now!

I need to do something! Kailangan kong mailigtas si Ara! Wala akong pakialam kung madisqualify na kami. What matters most is Ara's safety. I know she has dreams to fulfill and malapit na ang season 75. Kailangan siya ng team para mag 3-peat sa volleyball kaya hindi siya pwedeng mainjured, or worse, bawian ng buhay!

So i followed what my mind states. Dali dali akong tumakbo sa ibaba ng rapelling wall kung saan babagsak na talaga si Ara.

I extend my arms above my head so that i will be able to catch her. Wala akong pakialam kung ako man ang masaktan. Ang inaalala ko ay ang kaligtasan ni Ara.

Fortunately, bago pa siya bumagsak ay nasalo ko siya.Too bad dahil hindi ko naibalanse ang tayo ko!

Kaya ang ending ay sabay kaming bumagsak dalawa! At ako ang napuruhan dahil ang buong bigat niya ang dumadagan sa akin.

Kaya di ko mapigilan ang sarili ko umaray.

Ako: A--a--aray!

Ang sakit ng pagkakabagsak ng likod ko sa lupa. Plus ang sakit din ng tiyan at mukha ko since doon dumagan ng husto ang bigat ni Ara at naisiko niya po ang elbows niya sa mukha ko. Nagkapasa na tuloy ako.

Nqgmulat naman ng mata si Ara. At bakas sa mukha niya ang matinding gulat. Siguro nagulat talaga siya dahil iniligtas ko siya kahit na anong pagtataray, snob at pagkainis ang ipinakita niya sa akin. Hindi ko naman siya masisisi eh. Dahil in the first place eh ako naman ang may kasalanan sa kanya.

Ngayon nga ay may pag aalalang tumitingin si Ara sa akin.

Ara: Tho-thomas, niligtas mo ako? Bakit?

Inspite of the pain i am feeling right now, i manage to smile at her.

Ako : Th--Thank God Ara, you didn't fall. Ba--bakit kita niligtas? Be-BECAUSE I WANT YOU TO BE SAFE.K-Kasi alam kong mag aalala ang mga teammates mo pag napahamak ka( hawak sa tiyan habang dumadaing sa sakit).

Kung kanina ay nag aalala ito sa akin, Ngayon ay nakikita ko na ang mga luhang pumapatak sa mga mata nito. Bigla naman itong yumakap sa akin.

Ara: ( Niyakap ako habang patuloy na umiiyak ) thomas,huhuhu! Sa-- salamat sa pagligtas sa akin.

Hay,salamat naman Lord. Dahil alam kong ligtas na siya ngayon. Kaya napapikit na lang ako, napapikit dahil sa sakit na nararamdaman ko ngayon. Natagpuan ko na lang ang sarili kong inaaalalayan ng PT at School Nurse namin para makatayo ng maayos. Akay akay nila ako para makapunta na kami sa room namin. Ang mga teammates ko naman ay sumunod din sa amin. Makikita rin sa kanilang mukha ang pag aalala sa kalagayan ko. Hay, bakla man pakinggan, pero masaya ako dahil i found my brothers from another mother through my teammates. Dahil sa kanila, mas naging makabuluhan at makulay ang college life ko.