Tamiza naszych uczuć (Tom 1)

Rozdział 19

- Rozsiądźcie się wygodnie, dla każdego powinno znaleźć się miejsce. Myślę, że już się domyślacie o co chodzi, więc wyjaśnię tylko po krótce. Wypożyczyliśmy kilka horrorów, zarówno klasyki, jak i nowości, które do rana będą puszczane tutaj, także kto chce może tu spędzić i całą noc. Oczywiście nikt też nie jest zmuszony tu siedzieć i oglądać, więc macie wolną rękę. Prosiłbym jednak o wyciszenie komórek, jeśli już macie zamiar tu zostać. Przekąski są na stole, także bierzcie co wam się żywnie podoba, bylebyście nie wzięli wszystkiego dla siebie. Mam też nadzieję, że nikt tutaj nie ma słabego serca, bo nie widzi mi się robić reanimacji, zresztą od razu mówię, że marne szansę, że ją dobrze umiem. Także lepiej dla was, żebyście nie dostali zawału, tym bardziej, że mamy jeszcze jedną rzecz w planie. Miłego seansu wszystkim! - Wszyscy zaczęli klaskać po słowach Kevina. 

Znajdowaliśmy się w jednym z pokoi w piwnicy, którego sprzątanie zajęło nam wieki. Musieliśmy pozbyć się wielu kartonów i gratów zalegających od przeprowadzki. Nasze sprzątanie okazało się korzystne dla pani Miller, bo dzięki temu wiele rzeczy poszło na śmieci lub zostało pochowane do nowych pudełek i popodpisywane. Pod sufitem przywiesiliśmy rzutnik, który Aurora wyciągnęła ze swojego garażu, a na podłodze porozrzucaliśmy koce, poduszki i pufy. Wstawiliśmy też kilka krzesełek i stół, który miał mieścić wszystko co niezbędne. Uznaliśmy, że nawet po Halloween będziemy mogli czasem skorzystać z tego mini kina i nie ma sensu go ruszać, oprócz upiornych dekoracji oczywiście. 

Cała nasza paczka zebrała się już wcześniej w sali by upewnić się, że wszystko gra. Usiedliśmy mniej więcej na środku, by mieć dobry widok i nikogo nie wykluczyć.

- Można się do państwa dołączyć? - Spojrzałam nad siebie i zobaczyłam dwóch uśmiechniętych koleżków.

- No nie wiem, to zamknięte grono. Bardzo możliwe, że zostaniecie przeklęci, jeśli tylko się zbliżycie. 

- Nie zrobiłabyś tego swojemu ,,ukochanemu chłopakowi" i partnerowi w zbrodni. - powiedział Otto z dumą i obaj usiedli obok.

- Okej, sprytna zagrywka. Rozumiem, że nazwanie cię moim kochanym chłopakiem uraziło twoją duszę do tego stopnia, że czekałeś cały wieczór, aby mi się odwdzięczyć? 

- Mylisz się kochana, jeśli myślisz, że przejmowałbym się czymś takim całą noc. Tak po prostu wpadło mi do głowy, że muszę się odgryźć. - Malcolm zgasił światło, przez co zdążyłam jedynie zobaczyć jego zielone tęczówki wybijające się na tle przyciemnionych cieniem powiek.

- Mhm tak po prostu, tak? Brzmi bardzo przekonująco. Mógłbyś choć raz w życiu powiedzieć prawdę i się przyznać. 

- Ja zawsze mówię prawdę, bo nie ma drugiego tak prawdomównego człowieka jak ja. 

- No tak wybacz, zapomniałam, że ty w każdej dziedzinie jesteś najlepszy. 

- No dokładnie, w końcu to pojęłaś. - Choć nie widziałam jego twarzy, doskonale wiedziałam jaki ma teraz wyraz. Nigdy nie słyszałam, by powiedział o sobie złe słowo, a wszystkie superlatywy były czystymi sarkazmami, a przynajmniej tak myślałam, bo czasem ciężko było wyczuć, kiedy mówi na poważnie, a kiedy nie.

 Wreszcie na ścianie przed nami wyświetlił się film. Camilla zdążyła wyciągnąć telefon i zrobić kilka selfie z nami, kiedy tylko Malc i Kev usiedli. Lubiłam oglądać horrory, jeśli robiłam to z kimś. Samemu czułam kompletne przerażenie, jednak przy ludziach zapominałam o tym. Nigdy nie potrafiłam zrozumieć tego mechanizmu, choć w sumie, żaden mechanizm w moim ciele nie posiadał większej logiki. 

Jako pierwsze padło na ,,Lśnienie", którego nigdy nie oglądałam, więc byłam ciekawa co z tego wyjdzie. Ari oparła głowę na moim ramieniu podczas oglądania, więc miałam ograniczone ruchy. Czasem spoglądałam na Mattiego i Otta, jednak oni byli głównie skupieni na filmie i jedynie kilka razy złapaliśmy kontakt wzrokowy. W połowie seansu zaczęłam z Roni dyskutować na temat naszych wspólnych przewidywań. Starałyśmy się być cicho, jednak nie wyszło nam to najlepiej, bo po chwili Villar dołączył się do naszych rozważań.