Tamiza naszych uczuć (Tom 1)

Rozdział 36

Przeszukiwałam półki sklepowe w poszukiwaniu makaronu na spaghetti. Były jednak one tak wysokie, że nie mogłam dostrzec dobrze firm z górnej półki. Uznałam, że sięgnę po pierwszy lepszy, jednak i to sprawiło mi trudność. Mimo że stałam na palcach, nie mogłam poprawnie złapać pudełka. Po chwili jednak przyszła mi z pomocą męska dłoń.

- Trzymaj krasnalku. - Spojrzałam zdziwiona na Malcolma, który okazał się być moim wybawcą.

- Nie jestem krasnalem. Widziałeś te w ogrodzie Kevina, więc zdecydowanie powinieneś umieć rozróżnić jedno od drugiego. - Uśmiechnęłam się do niego ciepło, bo mało kiedy mi dogryzał.

- Dużej różnicy nie ma. - zaśmiał się, po czym sam sięgnął po pudełko z makaronem.

- Też zakupy?

- Tak, tata mnie namówił, żebym mu pomógł, bo mama wyjątkowo dostała wezwanie do pracy. A ty?

- Ja dziś też wyjątkowo z tatą. W naszym obowiązku zostało zrobienie dziś obiadu, więc skoczyliśmy szybko do sklepu, bo wzięła nas ochota na spaghetti. - odpowiedziałam, gdy oboje ruszyliśmy w kierunku kolejnej alejki.

- Zapowiada się wspólne gotowanie? - powiedział to tak dziwnie, że nie potrafiłam rozpoznać czy to pytanie, czy zdanie oznajmujące.

- Tak, dziś tak. Mało kiedy gotuję, bo jest duże ryzyko pożaru lub szpitalu jednego z członków rodziny.

- Nie no, nie może być, aż tak źle. - próbował zapewnić mnie chłopak.

- Pamiętasz, jak robiłam sadzone na kamerce, a potem wrzeszczałam z bólu, bo oparzyłam palce patelnią? Albo jak źle przeczytałam instrukcję i spaliłam burgera w piekarniku? Ewentualnie najnowsza sytuacja, bo sprzed kilku dni jest taka, że zostawiłam na gazie olej i tak trochę zaczął płonąć. Ale to tylko taki mały szczególik. - Chłopak odsunął się dwa kroki ode mnie, jakby próbował uniknąć zagrożenia.

- Okej, zaczynam się cię bać. Może jednak nie powinienem cię zapraszać na tę imprezę.

- Jaką imprezę? - Zatrzymałam się przy regale z różnymi sosami.

- Miałem ci właśnie mówić, że w Medarze odbędzie się sylwester i wszyscy z naszej paczki mogą na spokojnie przyjść, jeśli tylko zapłacą. Obawiam się jednak, że wszystko tam nam rozniesiesz. - Przyjrzał mi się uważnie, analizując prawdopodobnie jak duże zagrożenie stanowię.

- Myślę, że jeśli nie dopuścicie mnie do czegoś, co ma związek z kuchnią, to nie macie się o co bać. Mogę nawet wziąć osobę towarzysząca, by mnie przypilnowała dobrze.

- W takim wypadku mogę pójść na taki układ. Mam tylko nadzieję, że będzie to osoba, która naprawdę będzie miała na ciebie oko. Nie chciałbym przeżyć apokalipsy. - Uśmiechnął się do mnie i kontynuował. - Nie wiem czy dostałaś już jakieś informacje, odnośnie tego wydarzenia, ale koszt od osoby będzie wynosił coś koło 220 złotych i do środy potrzebuję mieć już co najmniej zaliczkę, ale najlepiej by było, jakbyś całą kwotę wpłaciła, jeśli to nie problem. Zajęliśmy wam z góry miejsca, ale nie spodziewaliśmy się jak wiele ludzi będzie chętnych i lista nam się już prawie zamyka.

- Dziewczyny ostatnio już wspominały, że być może coś takiego będzie miało miejsce. Dobrze w sumie, że jest tylu chętnych. Liczę, że będzie dobra zabawa. Przyniosę ci za dwie osoby całą kwotę jeszcze w tym tygodniu, ale jakbym we wtorek jeszcze ci nie dała to mi przypomnij dobra? - Nie ufałam do końca swojej pamięci, bo wielokrotnie nie dotrzymywałam terminów rozliczeń lub poprawek przez właśnie zapomnienie.

- Jasne, nie ma sprawy. A tak z czystej ciekawości, co to za osoba, która będzie ci towarzyszyć? Zawsze samemu, a tym razem jednak z kimś? - Nie byłam zdziwiona jego pytaniem, bo samemu nie spodziewałam się, że jednak zdecyduję się nie iść sama. Nie wiedziałam tylko czy powinnam była mu mówić wprost kim jest mój partner.