Becoming the one - Harry Styles

Hoofdstuk 68

"het vliegtuig richting Barcelona vertrekt over enkele minuten. Houdt uw boarding pas en uw reisdocumenten bij de hand"

Terwijl ik langs de gates loop hoor en zie ik van alles. Mensen, vooral jonge meiden zie ik mijn kant op kijken. Meerdere voorbijgangers hebben al om een foto gevraagd, maar ik heb ze tot nu toe allemaal afgewezen. Ik weet dat het bijna onmogelijk is om zonder dat iemand mij herkent of een foto van mij maakt een vliegtuig in te stappen, maar toch doe ik mij best om zo weinig mogelijk gezien te worden. Hopelijk gaan de foto's niet viraal op social media. Harry of zijn management zou dan weten dat ik het land probeer te verlaten. Je wilt niet weten hoe snel Harry en zijn management actie kunnen ondernemen. Zeker als ik zie wat er allemaal op de agenda stond voor deze week. Ze zullen niet blij zijn met mijn vertrek. Nadat ik mijn koffer had ingepakt ben ik via het raam en het dak naar het treinstation 5 minuten verderop gevlucht. Ik heb Harry nog op de slaapkamer deur horen bonken, maar die zat gelukkig op slot. Ik ben benieuwd hoe lang hij is bezig geweest om de slaapkamer deur open te krijgen. Aan zijn berichtjes en aan de 15 gemiste oproepen is wel te merken dat hij weet dat ik het raam uit ben gevlucht. Zodra ik bij de juiste gate ben aangekomen kan ik gelijk het vliegtuig instappen. Terwijl ik in de trein richting Schiphol zat heb ik het eerste en beste vliegticket gekocht die ik kon vinden. Het was nog goedkoop ook! Ik heb mijn ouders laten weten dat ik er even tussenuit ging en dat ik ze zou laten weten als ik geland was. Waarheen en waarom heb ik niet verteld en hoeven ze wat mij betreft ook niet te weten. Alleen maar meer risico dat Harry opeens voor me staat. In het vliegtuig fantaseer ik over hoe dat zou verlopen. Zou ik boos zijn? Of juist opgelucht en blij? Ik speel allerlei scenario's af in mijn hoofd. Bij het opstijgen en landen bedenk ik mezelf dat Harry naast me zit en mijn hand vasthoudt. Na een gelukkig niet al te spectaculaire landing verteld de piloot nog het een en ander, voordat hij het vliegtuig stopt zet bij een van de gates. Tijdens het uitstappen bedank ik de vliegtuig bemanning en loop met mijn koptelefoon op richting de plek om mijn bagage op te halen. Ik heb nog geen idee waar ik de komende week ga slapen aangezien ik zo ver nog niet was gekomen. Ik pak mijn koffer van de bagage band en loop naar de uitgang. Ik hou een taxi aan en vertel hem om naar het centrum te rijden. Na ongeveer een half uur stopt de taxi, ik betaal hem en vraag hem of hij een goed hotel weet in de buurt. Hij wijst naar een hotel verderop en verteld me dat ze daar vast nog wel plek hebben. Hij pakt mijn koffer uit de achterbak en laat me alleen achter op straat. De lantaarnpalen langs de weg staan aan aangezien het aan het schemeren is. De zon is achter de bergen verdwenen maar de temperatuur is nog erg aangenaam. Ik pak mijn koffer en begin met lopen richting het hotel die de taxi chauffeur heeft aangewezen. Het hotel ligt direct aan het prachtige Italiaanse Garda meer en heeft een prachtig privé strand en een haventje om boten aan te meren. Ik loop met mijn koffer de ingang in en vraag bij de balie om een kamer. Ze checkt mijn gegevens na en geeft me dan een pasje naar de kamer. Ik bedank haar en volg haar instructies naar de kamer. Ik sleep mijn koffer mee in de lift en druk op de knop. Het hotel is prachtig. Een mix van de oude Italiaanse stijl met een modern snufje eraan. De lift gaat open en ik vervolg mijn weg door de hal naar de kamer. Ik open de deur met het pasje en kan bijna niet geloven hoe ongelofelijk mooi de kamer is. Voor deze prijs had ik totaal wat anders verwacht. Ik leg mijn koffer op een van de twee gigantische bedden en ga languit op het andere bed liggen. Het is ondertussen al 8 uur en het enige wat ik heb gegeten is een hap van mijn broodje van vanmorgen en een zakje zoute crackers die ik in het vliegtuig kreeg. Gelukkig heeft mijn maag nog niks laten weten van de plotselinge hongerstaking.

Ik verstuur een berichtje naar mijn ouders dat ik veilig ben geland en nu ga genieten van alle rust en negeer de bezorgde appjes. De gemiste oproepen van Harry zijn in de tussentijd verdrievoudigd en ook de appjes vliegen het dak zowat uit.

"Liv laat me het alsjeblieft uitleggen, Ik snap hoe dit op jou overkomt maar je moet me begrijpen dat het totaal niet is wat je denkt"

"Liv alsjeblieft"

"Waarom heb je al je spullen meegenomen?"

"Liv vertel me alsjeblieft waar je bent"

"Liv... Waarom is je paspoort weg?" dit is zijn laatst berichtje wat hij anderhalf uur geleden heeft gestuurd.

Toch maak ik me zorgen dat Harry ineens weet waar ik ben en me komt opzoeken. Ik weet niet of ik dan opgelucht ben of juist boos. Mijn lichaam en mijn hart heeft hem al lang al vergeven, maar mijn hoofd zegt dat ik die gedachtes maar snel kan vergeten. Ook al heeft Harry nog geen uitleg gegeven over waarom hij en zijn stalker ex samen waren gisternacht, ik weet dat Harry gelijk heeft en dat het niet iets is waar ik me zorgen om moet te maken. Harry heeft mij alles verteld over zijn relatie met Casey en ook over alle idiote dingen die ze heeft gedaan. Dat is vooral de reden waarom ik zoveel vraagtekens heb. Harry walgde van haar, hij haatte haar. Ik adem diep in en zucht. Laat ik me hier morgen maar zorgen over maken. Vandaag heeft me al genoeg energie en hoofdpijn gekost.