Becoming the one - Harry Styles

Hoofdstuk 16

"Hey babe, hoe waren je eerste lessen?" Vraagt Harry als ik de telefoon opneem.

"Ik schaam me dood. Iedereen kijkt naar mij en niemand heeft tegen mij durven praten. De enige die tegen mij heeft gepraat is Paul. De leraren zeggen niks als ik mijn telefoon gebruik en zelfs mijn vrienden doen raar" grom ik.

"Het komt echt wel goed. Geef ze wat tijd dan merk je het vanzelf wel dat het beter gaat. Ik kom je vandaag ophalen, dus luister naar Paul en dan zie ik je snel" zegt hij en ik zucht.

"Oké.... Ik hou van je" zeg ik en leg mijn focus op mijn kopje thee.

"Ik ook van jou... bye sweetie" zegt Harry en ik glimlach.

Ik leg mijn telefoon neer op tafel en neem een diepe zucht. Ik had zo gehoopt dat mijn vrienden gewoon normaal zouden doen, zodat ik alles even kon vergeten. Ze durfden me niet eens aan te kijken. Ze waren misschien wel bang voor Paul en Dave, maar voor mij zijn ze toch niet bang? Ik snap dat Dave en Paul er angstaanjagend uit zien, maar daardoor kunnen ze toch wel tegen me praten. Ik voel me zo eenzaam, terwijl er genoeg mensen om mij heen zijn. Ik wilde gewoon met mijn vriendinnen praten en vertellen wat er allemaal is gebeurd, maar nu lijken het net vreemden van me in plaats van vrienden. Ik zucht en sta op. Ik maak mijn weg richting de deur, maar wordt natuurlijk gestopt door Paul.

"Liv waar ga je heen?" Vraagt Paul dreigend, maar ik negeer zijn stem en loop stevig door naar de deur.

Ik raak nog net de deurklink aan, voordat ik twee gespierde armen om me heen voel. Voor ik het weet zweven mijn voeten boven de vloer en word ik opgetild door Paul. Ik probeer mezelf uit zijn grip te wurmen en trap met mijn voeten overal waar ik kan. Mijn armen zitten muurvast en er is niet veel wat ik kan doen. Ik word neergezet op dezelfde stoel als waar ik net zat en de wegen ervan af worden geblokkeerd. Ik zou onder de tafel kunnen doorkruipen, maar dan zul je sneller moeten zijn dan deze twee hulken naast me. Ik vouw mijn armen over elkaar en leg ze op tafel neer, zodat ik mijn hoofd erop kan leggen.

"Mag ik even naar buiten?" Vraag ik aan Paul en ik hoor hem hijgen in mijn nek.

"Nee" Zegt hij kortaf en ik zucht.

Als deze dag zo verloopt, dan duurt het nog uren voordat ik hier weg ben. Ik ga rechtop zitten en kijk het raam uit, waar de vogeltjes rustig zijn nestje aan het klaar maken is. Was ik maar een verdomme vogel, dan kon niemand iets over mij zeggen en kon ik doen wat ik zelf wil. Ik heb zin in een reep chocolade en een jank film. Het liefste had ik nu in de aula gezeten samen met mijn vrienden, maar aangezien ik nu geen vrienden meer heb weet ik niet wat ik moet doen. Dave heb ik al een tijdje niet meer gezien, maar Paul helaas wel. Ik zie Meneer de Wildt uit mijn ooghoek opstaan en richting ons toe lopen. Hij gaat achter Paul staan en tikt hem op zijn rug. Ik aarzel niet en sta voorzichtig uit mijn stoel op en glip langs Paul heen om richting de deur te lopen. Ik kijk achter me, maar Paul blijkt niks door te hebben. Ik open de deur en glip er snel doorheen. Ik sluit de deur en blaas mijn adem uit die ik blijkbaar had ingehouden.

"Waar ga je heen?" Vraagt een zware stem en ik draai mij verschrikt om.

"Uhm naar het toilet" zeg ik en Dave vouwt zijn armen over elkaar.

"Weet Paul dat je weg bent?" Vraagt hij en ik knik.

"Ik mocht alleen" zeg ik en hij kijkt me even vragend aan.

"Oké" zegt hij en ik loop zachtjes de gang in.

Ik loop de hoek om en maak snel mijn weg naar de aula. Ik kijk de Aula rond en zie dan in het hoekje mijn vrienden zitten. Ze hebben niet door dat ik er ben, dus ik loop rustig hun richting op. Ik word hier en daar wat aangekeken door mensen en leerlingen, maar leg mijn aandacht op de tafel van mijn vrienden. Ik kom dichterbij en kijk recht in de ogen van Jessica een van mijn vriendinnen. Ze schrikt als ze mij ziet en dat geeft de rest een teken om om te draaien. Ik loop dichterbij en pak een lege stoel van de tafel daarnaast.

"Hey" zeg ik blij.

"Hey, hoe gaat het?" Vraagt Cas zenuwachtig.

"Heel goed en met jullie" vraag ik.

"We hadden je niet hier verwacht" zegt Jesse en ik glimlach.

"Ik had al eerder naar jullie toe willen komen, maar..."

"LIV!" Hoor ik iemand schreeuwen, vanuit de hoek en als ik om kijk zie ik Paul en Dave boos naar mij toe lopen.

Paul zijn gezicht heb ik nog nooit zo boos gezien en Dave heeft een knalrood gezicht. Ze lopen met een stevig tempo mijn kant op en zucht. Ik voel Paul zijn handen in mijn nek en sta op zonder tegen te vechten. Ik zwaai nog snel naar mijn vrienden, voordat Paul me de lerarenkamer in duwt. Ik zie meneer de Wildt bijna giechelend op de bank zitten, waardoor ik moet lachen. Paul duwt me in een stoel verder weg van de deur en kijkt me woedend aan.

"Vind je het grappig?" Zegt hij boos en ik buig mijn hoofd naar beneden

Ik probeer mijn lach in te houden, maar ik krijg het hoofd van Meneer de Wildt niet meer uit mijn hoofd. Ik ben blij dat ik even mijn vrienden heb gesproken, ookal was het zo kort. Ik hoop dat ze snappen dat ik nog gewoon dezelfde Liv ben die zij kennen.

"Je kan niet zomaar weglopen Liv!" Zegt Paul boos.

"Sorry" zeg ik en kijk naar mijn handen op mijn schoot.

"Als jou iets overkomt is het mijn schuld! Ik weet dat je het niet leuk zal gaan vinden, maar ik moet Harry op de hoogte stellen" zegt hij en ik schud mijn hoofd.

"Nee... Paul... alsjeblieft niet doen. Ik zal mij gedragen echt waar" smeek ik hem, maar hij schudt zijn hoofd.

"Let jij op haar. Ik ga even bellen" zegt hij en kijkt Dave bazig aan.

Dave knikt en gaat achter mij staan met een serieuze blik. Meneer de Wildt kijkt mij aan en schud dan lachend zijn hoofd. Ik haal mijn schouders op en zeg zonder te praten 'jouw schuld'. Hij grinnikt en gaat dan door met zijn gesprek met een andere leraar. Ik hoop dat Harry me begrijpt en niet boos wordt. Dan wordt mijn dag nog erger.