Becoming the one - Harry Styles

Hoofdstuk 19

Harry POV:

"Liv?" Vraag ik verbaast.

"Liv!" zeg ik harder en zie haar ogen dicht gaan.

Ze zakt weg en Paul legt haar weer op de vloer neer. Ik trek zachtjes aan haar arm, maar ze wordt niet wakker. Als ze niet binnen nu en anderhalve minuut wakker wordt moeten we een ambulance bellen. Ik wist niet dat Liv astma had en al helemaal niet dat het zo erg was. Ik had helemaal niet het gevoel dat ik zo snel liep, maar blijkbaar wel anders was ze niet zo uitgeput en benauwd als nu.

"In mijn badkamer staat een grote toilettas daar zit een blauwe inhalator in" zeg ik tegen Dave en hij knikt geschrokken.

Ik pak Liv haar hand vast en begin zachtjes in haar hand te knijpen. Ik hoop niet dat we naar het ziekenhuis moeten, want dan wordt het groot nieuws en dat gun ik Liv niet. De journalisten maken er dan een slecht verhaal van alsof Liv een overdosis heeft gehad of zichzelf heeft proberen van kant te maken. Ik voel haar vingers bewegen en het lijkt erop dat het knijpen heeft geholpen. Dave legt de inhalator in mijn hand en als ik mij weer omdraai naar Liv zijn haar ogen open. Ik wrijf zachtjes met mijn duim over haar hand en laat haar rustig bijkomen. Ze laat mijn hand los en gaat in een reflex omhoog zitten. Ze kijkt verbaast de kamer rond en stopt bij mij. Ze ademt hard op en neer en ik zie dat ze moeite heeft met ademhalen. Ik geef haar de inhalator en ze kijkt mij dan verbaast aan, maar ze neemt een diepe zucht en neemt de inhalator in haar mond. Ik sta op en probeer haar overeind te helpen. Haar lichaam voelt nog slap aan, maar ze is sterk genoeg om op haar benen te staan. Ik loop rustig met haar naar de slaapkamer en leg haar dan op het bed. Ik trek de dekens onder haar vandaan en leg die dan over haar heen. Ze ziet er vermoeid uit en eigenlijk is ze heel schattig zo. Ookal maak ik me wel zorgen om haar. Ik geef haar en kus en zie dat ze haar ogen al gesloten heeft. Ik loop de slaapkamerdeur uit en sluit de deur zachtjes achter me dicht.

"Thanks voor vandaag jongens, maar ik denk dat wij niet meer weggaan vanavond" zeg ik en ze knikken.

"Dan zien we jullie morgen rond acht uur" zegt Paul en ik knik.

Ze lopen beide de kamer uit en na een paar seconde hoor ik de deur dichtgaan. Ik loop terug naar de slaapkamer en ga zitten op het bed. Ze is wat rechterop gaan zitten en heeft mijn kussen onder die van haar gelegd. Haar knieën zijn opgetrokken en armen liggen gevouwen tegen haar knieën aan. Haar hoofd heeft ze naar beneden hangen, waardoor ik haar gezicht niet kan zien. Ik hoor een zacht gesnik bij haar vandaan komen en als ik dichterbij kom kijkt ze mij met doorweekte ogen aan. Onder haar ogen zitten zwarte kringen van haar uitgelopen make-up en haar lippen zijn opgezwollen. Ik zet het flesje water neer op het nachtkastje en ga langzaam dichterbij Liv zitten. Ik heb haar nog nooit zien huilen en dat wil ik liever ook niet. Ze is prachtig als ze huilt, maar ik wil dat ze gelukkig is en dat ze niet hoeft te huilen. Liv heeft geen idee wat er allemaal gebeurt en dat snap ik. Het is wennen en uiteindelijk kan het leuk zijn.

"Ik kan het niet meer... het is allemaal te veel... ik ben hier niet voor gemaakt Harry. Ik wil een normaal leven en gewoon met mijn vrienden kunnen zijn wanneer ik wil. Ik mis mijn vrienden en ik mis mijn familie. ik voel me opgesloten en dit is niet het leven wat ik wil" snikt ze.

Dit voelt net als een mes door mijn hart. Ik snap dat ze het allemaal eng vindt, maar ze kan niet zeggen dat ze dit leven niet wil. Wil ze niet bij mij zijn? Ben ik niet degene waar ze van houdt? Ik voel mij hulpeloos en ik heb geen idee hoe ik hierop moet antwoorden. Ik wil haar niet laten gaan. Ik hou van haar met heel mijn hart en ik kan haar niet laten gaan.

"Liv... alsjeblieft zeg dat niet" zeg ik.

Uiteindelijk is het mijn schuld dat Liv nu hier is. Ik heb haar hierin meegesleept, want ik ben degene die haar op het podium heeft geroepen. Het is mijn fout, dus alleen ik ben degene die het kan oplossen. Liv moet hieronder lijden door mij en dat is niet eerlijk tegenover haar. Ik snap dat ze zich eenzaam voelt, want beroemd zijn is eigenlijk ook heel eenzaam. Ik weet niet hoe ik dit zou moeten oplossen. Als ze dit leven niet wil, dan kan ik haar niet tegenhouden en dan moet ik haar laten gaan.

"Harry het spijt mij, maar ik heb even tijd voor mijzelf nodig" zegt ze en veegt haar tranen weg.

Ik snap haar reactie op vandaag. Het was een drukke dag en ze heeft in een dag veel meegemaakt. Ze had van alles in haar hoofd bedacht en al die dingen kon ze niet doen. Het was een teleurstelling dat haar klasgenoten niet reageerde op haar als dat ze had gewild en dat begrijp ik, maar dat kan dit toch niet veroorzaken? Ze zal wel moe zijn dus ik kan haar inderdaad maar beter even met rust laten. Dan kan ze misschien even tot rust komen en dan is dit zo over. In die tijd kan ik een oplossing gaan bedenken voor dit gedoe. Ik sta op van het bed en loop richting de deur. Ik kijk nog even achterom en zie dat ze is gaan liggen en de dekens over haar hoofd heeft getrokken. Ik loop door de deur heen en sluit hem achter me. Ik hoop dat ze gaat nadenken over wat ze wil, want ik wil haar niet kwijt.