Becoming the one - Harry Styles

Hoofdstuk 18

Liv POV:

"Blijf achter me" zegt Harry en ik knik.

De autodeur wordt geopend en ik hoor de flitsen van de camera's al harder worden en als ik de auto uit stap en mijn zonnebril op zet kan ik Harry bijna niet meer verstaan. De paparazzi 's schreeuwen zo hard dat ze me bang maken. Ik probeer mijn best te doen om het te negeren, maar dit keer is het angstaanjagend. Mijn handen trillen en mijn ogen stralen alleen maar angst uit. De flitslichten van de camera's en het geluid om mij heen wordt me te veel. Ik voel mezelf niet lekker worden. Alles wordt wazig en ik heb het gevoel alsof ik ga flauwvallen. Ik wankel op mijn benen achter Harry aan, maar raak al snel achter. Ik hoor Paul zeggen dat ik moet doorlopen, maar kan de informatie niet verwerken. Ik voel rillingen over mijn lichaam en ik weet nou niet of ik het warm of koud heb. Het zal niet lang meer duren voordat ik mijn lunch van vanmiddag ga uitspugen.

"Wat is er?" Vraagt Paul en ik schud wazig mijn hoofd.

"Hmm..." is het enige wat eruit mijn mondkomt voordat het zwart voor mijn ogen wordt.

Ik open mijn ogen voorzichtig en voel mijn hoofd nog na bonken. Harry staat voorover gebukt over me heen en kijkt me bezorgt aan. Hij helpt me omhoog en laat Paul achter mij zitten, zodat ik tegen hem aan kan zitten. Ik scan de ruimte en al gauw zie ik dat we in de woonkamer zijn van de hotelsuite. Ik was dus best wel een tijdje weg.

"Hey Babe... Drink wat water" Zegt Harry en ik knik.

Hij overhandigt en glas water en ik neem het met trillende handen aan. Voorzichtig breng ik het glas naar mijn lippen en neem ik een slok. Ik geef het glas terug en sluit even mijn ogen om de duizeligheid weg te laten gaan.

"Liv?" vraagt Harry en trekt zachtjes aan mijn arm.

"Ja" zeg ik en open mijn ogen weer.

Harry komt naast mij zitten en ik leg mijn hoofd op zijn schouder. Het lijkt net alsof hij 4 handen heeft, maar dat zal mijn duizeligheid wel zijn. Ik voel me steeds duizeliger en voel mijn ademhaling sneller worden. Ik probeer rustig diep en in te ademen, maar het lijkt net alsof ik geen adem meer krijg. Ik voel me steeds lichter in mijn hoofd en op dit punt komt mijn inhaler wel van pas. Ik hoop dat mijn moeder hem in de tas heeft gedaan die ze had klaar gelegd vanochtend. Ik probeer om op adem te komen om Harry te vragen om mijn inhaler te pakken, maar door het proberen te praten wordt het alleen maar erger. Harry pakt mijn arm vast en ik kijk de kamer rond om te kijken of ik de tas ergens zie staan. Ik heb al maanden geen astma aanvallen gehad en daarom vind ik het gek dat het nu wel opeens gebeurt. Mijn moeder zal er wel niet aan gedacht hebben, dus om nu zelf richting de garderobe te lopen en mezelf nog meer uit te putten heeft dus geen zin. Ik word van achter opgetild en op een stoel gezet, maar dat helpt de benauwdheid niet veel.

"Harry..." hijg ik en ik kijk even op.

"Wat?" Vraagt hij zenuwachtig.

"Astma" zeg ik en hij staat in een seconde op.

Paul kijkt me bezorgt aan en stelt me gerust. Ik kan het niet langer meer vol houden. Ik voel tintelingen in mijn hand en ze worden steeds zwaarder. Het gevoel stroomt nu door mijn lichaam en langzaam voel ik mijn lichaam zwaarder worden. Mijn ogen vallen dicht en ik zie zwart voor mijn ogen. Ik hoor nog wat geluiden om me heen, maar al snel valt het weg.

Ik weet dat Harry astma heeft omdat ik dat ooit gelezen heb in een tijdschrift. Ik heb hem alleen nog nooit verteld dat ik het ook heb. Ik ken hem pas een week en daar heb ik helemaal niet bij nagedacht. Ik had überhaupt niet aan mijn astma gedacht, omdat ik er de laatste tijd geen last van had. Ik had het gevoel dat het weg was gegaan, maar blijkbaar dus niet. Mijn moeder heeft ook al haar hele leven astma en die heeft er elke dag nog last van. Zij moet haar inhalator overal naar meenemen. Zelfs als ze gewoon even boodschappen gaan doen. Ik hoop dat ik dat later niet hoef te doen. Vroeger kon ik nog gewoon rondrennen en van alles doen, maar nu ik astma heb moet ik altijd goed nadenken of het wel verstandig is. Ik zie vaak jongens achter meisjes aanrennen op school en voel me dan wel eens een buitenbeentje. Ook tijdens gym. Ik ben altijd degene die als laatst wordt gekozen omdat ik astma heb en het toch niet lang volhoudt. Gelukkig, was het de laatste maanden niet zo erg en kon ik gewoon doen wat ik wilde, maar nu dit gebeurt zal ik wel weer moeten gaan opletten met wat ik doe. Was ik maar gewoon gezond.