Becoming the one - Harry Styles

Hoofdstuk 15

"Liv je moet even blijven zitten" zegt Roger als we aankomen bij school.

Op het schoolplein staan allemaal meiden van mijn leeftijd, maar zie geen bekende mensen. Er staan hekken voor de ingang en politieagenten die de meiden proberen tegen te houden. Vorig jaar was Harry ook in Amsterdam en toen stond ik net als die meiden achter een dwanghek. Het geeft mij een gek gevoel dat deze meiden nu voor mij hier zijn. Ze zullen misschien wel boos op me zijn dat Harry en ik nu een relatie hebben. Roger stapt de auto uit en ik voel mijn oren open ploppen van het decibel geluid wat er binnen komt. Hij slaat de deur dicht en voor een moment is het weer rustig. Ik zie dat Dave en Paul de auto achter ons hebben geparkeerd en naar Roger toe lopen. Na een kort gesprek tussen de mannen loopt Dave om de auto heen en opent de deur voor me

"Ready?" vraagt hij en ik knik.

Ik stap de auto uit en loop achter Paul aan richting de school. Ik hoor camera's flitsen en de meiden gillen hun amandelen hun keel uit. Politieagenten schreeuwen zodat er afstand wordt gehouden, maar ik zie de dranghekken het bijna begeven. Ik pak Dave hou mijn tas stevig vast en loop dan achter Paul aan langs de mensen de school in. Ik voel allemaal handen tegen mijn jas aankomen en mensen gillen keihard in mijn oor. Ik loop de school binnen en loop direct naar mijn kluis. Ik zie leraren vanaf de leraren kamer naar mij kijken en de conciërge staat breed te glimlachen. Paul staat naast me en kijkt me verbaast aan.

"Ik kan hem wel voor je bij me houden als je wilt. Dat is misschien veiliger" Zegt hij en ik zucht.

Ik geef hem mijn jas en loop dan naar Dave. Ik geef hem mijn zware boekentas en geef hem dan een beetje een neppe glimlach. Ik weet dat ze het allemaal goed bedoelen, maar op dit moment word ik een beetje gek van dit gedoe. Kan ik dan ook helemaal niks meer doen? Ik kan ze wel goed gebruiken als pakezel en dat doe ik dan ook. Harry zal mij wel uitlachen en zeggen dat ik niet zo eigenwijs moet doen, maar op dit moment kan het mij niet schelen.

"Naar de lerarenkamer" zegt Paul en duwt mij naar de grote grijze deur.

Ik ben nog nooit in de leraren kamer geweest. We mogen daar als leerlingen niet in alleen als we toestemming hebben gekregen. Ik loop naar de deur, maar word gestopt door Dave. Hij doet de deur open en stapt naar binnen. Hij loopt de hoek om en komt even later terug. Paul duwt mij de kamer binnen en loopt achter mij aan. Ik loop de hoek om en zie wat leraren op de bank en stoelen zitten. Ze kijken mij allemaal aan, maar gaan dan weer verder met praten. Paul staat dicht achter mij en hangt mijn jas op aan een kapstok. Dave zet mijn tas naast mij neer en komt dan naast mij zitten op een van de stoelen zitten.

"Waarom zijn we hier?" Vraag ik verward.

"Hier moet je heen in de pauze. Je mag van Harry niet in de aula zitten" zegt Paul en ik kijk op.

Maakt hij een grapje? Ik ben toch geen klein kind? Ik kan best zelf bepalen wat ik wil en wat ik niet wil. Ik 'moet' helemaal niks. Waarom zou ik naar Harry moeten luisteren? Alsof hij alles beter weet. Als ik in de aula wil zitten dan ga ik in de aula zitten. Punt uit! Harry heeft het niet voor het zeggen en dat zal ik hem duidelijk maken.

"Ik ga naar de aula" zeg ik en sta op.

"Je moet hier blijven totdat je les begint" zegt hij.

Ik pak mijn tas van de tafel en gooi hem op mijn schouder. Ik zal hem eens laten zien dat hij geen invloed heeft op mij. Als ik iets wil dan doe ik het. Ik loop richting de deur, maar wordt onderweg bij mijn arm gegrepen. Ik kijk achterom en zie Paul daar staan. Hij trekt me naar zich toe en buigt zijn hoofd over mij heen. Zijn aderen in zijn nek spatten er zowat uit en zijn kaaklijn is nog strakker dan eerst.

"Je kan nu niet naar buiten" zegt hij en ik zucht.

Ik trek mijn arm los en loop langs hem richting de tafel. Ik gooi boos mijn tas op de tafel voor Dave en plof neer op de stoel. Ik vouw mijn armen over elkaar en staar boos het raam uit. Na een minuut voel ik een arm op mijn schouder en draai me om. Het is meneer de Wildt, mijn mentor. Paul heeft te laat opgemerkt dat meneer de Wildt mij aanraakte en pakt zijn pols stevig vast.

"Hij is mijn mentor" zeg ik chagrijnig en hij knikt verontschuldigend.

"Geef ons wat privacy" zeg ik en Paul en Dave lopen samen een paar meter verder op.

Meneer de Wildt komt tegenover mij zitten en kijkt me vol enthousiasme aan. Ik glimlach ookal ben ik totaal niet blij vanbinnen. Meneer de Wildt is al ongeveer 3 jaar mijn mentor. Hij heeft me de afgelopen tijd enorm veel geholpen en we kunnen het altijd goed met elkaar vinden.

"Je hebt mij nooit verteld dat je kon zingen" zegt hij en ik begin te lachen.

"Dat is nooit in mij opgekomen om te vertellen" zeg ik.

"Hoe is het om beroemd te zijn?" zegt hij en ik rol dramatisch mijn ogen.

"Eerlijk? Het is best moeilijk. Iedereen wilt met je op de foto en je wordt heel goed in de gaten gehouden. Mijn puberteit is afgelopen, want alles wat ik doe en zeg kan verkeerd zijn. Het is allemaal van tevoren gepland en je kan nooit meer iets spontaans doen" zeg ik en hij knikt.

"Dus ons gesprek was ook gepland?" zegt hij met een grijns op zijn gezicht.

"Nee... je hebt mazzel dat ik een minuutjes vrij had in mijn agenda" zeg ik en begin te lachen.

"Is Harry aardig voor je? Je weet dat ik er altijd voor je ben" zegt hij en ik knik.

"Dank je.... En ja hij is heel aardig. Ik kan niet wachten tot u hem ontmoet" zeg ik.

"Liv je moet naar de les" zegt Paul en legt zijn hand op mijn rug.

Ik knik en zeg meneer de Wildt gedag. Ik loop achter Paul aan de leraren kamer uit en loop snel naar het lokaal. Mijn tas aan mijn schouder en mijn telefoon in mijn hand net zoals altijd. Dave doet de deur van het Engels lokaal open en loopt naar binnen. Ik loop achter hem aan en de hele klas valt stil. Mijn klasgenoten kijken mij aan alsof ze een spook zien en blijven maar staren.

Ik loop wat ongemakkelijk naar mijn tafel en leg mijn tas neer op de grond. Ik heb het gevoel alsof ik van alle kanten wordt aangekeken en volgens mij is dat ook zo. Ik hoor de docent kuchen en ik hoor wat mensen achter me fluisteren, maar ik toon geen interesse. Dit wordt nog een lange dag.