"Seni kaybedemem." dedim.
Avuç içleriyle yanaklarındaki taze ıslaklığı yok etti.
"Beni kaybedeceksin."
~
Böyle, değil mi? Sadece hatıralar Aren. Önemli olan sadece, bu dünyaya bıraktığımız hatıralar."
~
Bana yönünü kaybedip boğulan, dalgalarla boğuş...
Uykunun koyu anlarında olacak ki omzuna düşen başını kaldırmıyordu bile.
"Çekil, bir de ben deneyeyim." diyerek kolumdan tutup beni geriye çekti Kutay.
Kapıya kuvvetli bir tekme attığında korkuluklar sallandı.
"Alo!" diyerek korkuluklara yapıştı ve tüm gücüyle sarsmaya başladı.
"Kutay ne yapıyorsun sen? Biraz sakin ol."dedim ona yaklaşarak.
Beni görmezden gelerek ikinci tekmeyi daha kuvvetli vurdu.
"Duyan yok mu bu kapıyı!"
Bekçi uyukladığı yerden irkilerek hızla ayaklandı. Kafasını klubeden çıkarıp mahcubiyetle, "Çok afedersiniz." dedi ve kapımızı açmak için kapı sürgüsünü itti. Kutay hızla bahçeden girerken bileğimden tutarak beni de kendine çekti ve selam verme fırsatımı engeller gibi peşi sıra sürükledi.
"Uyuz oluyorum şöyle şeylere." dedi seri adımlar atarken.
Bileğimi ondan kurtararak, "Biraz sakin ol dedim sana." dedim kaşlarımı çatıp.
"Kutay eğer hâlâ sakinleşmediysen arabada bekle beni." diye ekledim. Cevap vermeden derin bir nefes alıp verdi. Ensesini kaşayarak bana eliyle bina kapısını gösterdi. "Hadi, girmiyor muyuz?"
Bina kapısının aralık olan kısmından elimi sokarak kapıyı ittirdim ve içeri girdim. Kutay da hemen arkamdan girip kapıyı eski haline getirmek için hafifçe kapattı.
"Hoşgeldiniz."
Kafamı sesin geldiği yöne doğru çevirdiğimde Kiraz'la karşılaştım.
"Merhaba Kiraz. Kapıyı açık görünce..."
"Sorun mu sence?" diyerek kollarını sevecen bir şekilde boynuma doladı. Kollarımı ona dolayarak sarılmasına eşlik ettim. Sırtını sıvazlarken beline kadar, düz, kahverengi saçları ellerime dolanıyordu.
