"Seni kaybedemem." dedim.
Avuç içleriyle yanaklarındaki taze ıslaklığı yok etti.
"Beni kaybedeceksin."
~
Böyle, değil mi? Sadece hatıralar Aren. Önemli olan sadece, bu dünyaya bıraktığımız hatıralar."
~
Bana yönünü kaybedip boğulan, dalgalarla boğuş...
YİNE 2 PART ŞEKLİNDE ATTIĞIM UZUN SOLUKLU BİR BÖLÜME HOŞ GELDİNİZ.
BU BÖLÜMDE BİRÇOK ŞARKI MEVCUT. ÇÜNKÜ BÖLÜM GERÇEKTEN UZUN.
BU BÖLÜMLERİ MÜZİKLERİYLE OKUMANIZI RİCA EDİYORUM. 💕
BU SEFER BÖLÜM İÇİNE KOYDUM. ℘⚡︎♬➶⋆
BİR SONRAKİNE KADAR REPLAY DİNLEYEBİLİRSİNİZ.🌸
Keyifli okumalar... 🌸
| ANKA 3 |
PART-1
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
℘⚡︎♬➶⋆ ÇAĞAN ŞENGÜL-EMRE AYDIN/YANSIN ℘⚡︎♬➶⋆
EYLÜL
Kendinizi bir çukurun en dibinde hissettiğinizde başvurduğunuz ilk şey nedir? Peki çıkamadığınızda..?
Kendinizi bir okyanusun en dibinde boğuluyor gibi hissettiğinizde başvurduğunuz ilk şey nedir? Peki çıkamadığınızda..?
Kendinizi karanlık bir odaya hapsolmuş gibi hissettiğinizde başvurduğunuz ilk şey nedir? Peki çıkamadığınızda..?
Üç haftadır hiçbir yerden sağ çıkamıyordum. Bu bazen, sadece bir kaldırım yüksekliği, bazen sadece bir bardak suyun dibi ve bazen de ardına güneş vuran bir perdenin arkası oluyordu. Küçük gibiydi ama çıkamıyordum ve neyi düşünürsem düşüneyim oturtamıyordum.
Saatlerdir sol tarafıma dönmüş yatağımda uzanıyor ve göz hizama denk gelen duvarın küçük kısmıyla, ruhsuzca bakışıyordum. Üç haftadır hayatımı bir evin içine tıkılarak sorguluyordum. Depresyonda değildim, sadece fazla düşünüyordum. Olanları ve henüz olmamışları, ne yapacağımı da...
Bir de o günü, o geceyi...
O gün depodan çıktığımızda Evrim'in beni öpmesi hayatımın farklı bir şokuydu. Kendi arabamla eve dönmüştüm. Ertesi gün Kutay Bobi'yi bırakmaya gelmişti ve bu sırada konuşmak istemişti ancak kapıyı yüzüne çarparak kapatmıştım. Telefonumda yüzlerce mesaj ve arama bildirimleri vardı. Kimseyle konuşmuyordum çünkü hâlâ çok kırgındım.
Arkadaşlarıma neden kırgın olduğumu onlara zaten söylemiştim. Tuhaf bir sürece girmiştim. Kafam karışıktı. Yine de onları çok özlüyordum. Yalnız kalmak bana eskisi gibi harika hissettirmiyordu. Çünkü sevdiğim insanlar vardı. En basit şeyleri bile özlüyordum: Stüdyomu, Dürdane ablanın çorbasını, bir yıldır o bomboş bakındığım temiz tuvalleri ve onlara saplayıp durduğum kalemleri...
