"Seni kaybedemem." dedim.
Avuç içleriyle yanaklarındaki taze ıslaklığı yok etti.
"Beni kaybedeceksin."
~
Böyle, değil mi? Sadece hatıralar Aren. Önemli olan sadece, bu dünyaya bıraktığımız hatıralar."
~
Bana yönünü kaybedip boğulan, dalgalarla boğuş...
Bu hikâye Aren'in ağzından hiç yazılmamıştı. Buna rağmen Aren size öyle bir güven vermiş ki, bunca belirsizliği arasında, ona siz bile kendinizi kaptırmışsınız. Oysa karşınıza böyle biri çıksaydı ona asla sabır gösterip devam etmezdiniz. Fark ettiniz mi? Çağıl olmuşsunuz hepiniz.
Müzikle okumanızı öneriyorum. Her zaman Türkçe müzik koymam, bilirsiniz. 🌸' ten sonra başlatabilirsiniz.
🧭Perdenin Ardındakiler/ Her Gece🧭
Keyifli Okumalar...💕🕊️
| EN BAŞA |
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerimi açtım.
"Hey, iyi misin?"
Fısıltının ardından Kiraz'ın bulanık yüzü netleşti. Soğuk sedyeyi hissettim.
"Üşüdüm." dedim kurumuş dudaklarımı aralayarak.
"Serumdasın. Normal bu. Birazdan biter, az kaldı." Anne şefkatiyle başımı okşuyordu.
"Kutay nerede?"
"Biraz önce gitti. Dürdane abla aramış, acil çıkması gerekti."
Uyuşan koluma dokundum, buz gibiydi. "Teşekkür ederim." dedim sessizce.
"Ne için?"
"Burada olduğunuz için."
"Ya nerede olacaktık? Bir daha böyle şeyler söyleme."
En son taksiden indiğimde baş dönmesi yaşayıp gözlerimin karardığı anı hatırlıyordum. Gerisi kocaman bir boşluktu. Boşluk ve çok karanlık...
"Merhaba, kendinize gelmişsiniz."
Hemşire kolumdaki serumu kontrol etmeye gelmişti. "Nasıl hissediyorsunuz?"
Nasıl hissedecektim ki..?
"İyi." dedim donuk bir sesle.
Gülümseyerek serumu çıkardı. "Bugün dinlenin. Tekrar ederse mutlaka gelin."
Hemşire odadan çıktıktan sonra karnımdaki ağrı beni acıyla kıvrandırdı.
