"Seni kaybedemem." dedim.
Avuç içleriyle yanaklarındaki taze ıslaklığı yok etti.
"Beni kaybedeceksin."
~
Böyle, değil mi? Sadece hatıralar Aren. Önemli olan sadece, bu dünyaya bıraktığımız hatıralar."
~
Bana yönünü kaybedip boğulan, dalgalarla boğuş...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~Hatırlatma faslı~
Evrim bir kağıt çekti ve kutuyu bağdaş kurduğu bacaklarının önüne bıraktı. Kağıdı derin nefes alarak gerginlikle açıp ilk çıkan ismi içinden okudu ve kağıdı bize çevirirken ismi seslendi.
"Esma."
"Hadi ama... Bu kadar şansız olamam!" diye yakındı isminin Esma olduğunu öğrendiğim kadın. Kısa bacaklarını hafifçe yer masasının kenarına atarken, tombul vücudunu Gökalp'e yasladı. "Pekala, isyanım duyulmadı madem, başlayayım." derken masasındaki votkaya uzandı ve bir yudum alıp yerine bıraktı. Kısa saçlarını kulakları arkasına iterken nefes aldı ve anlatmaya başladı.
~~
"İlkokul öğretmenim biraz acımasızdı. Küçücük bir çocuktum. O zamanlar..." Dudaklarını anlık birbirine bastırdı. "Tamam buna gülebilirsiniz: Çişimi tutamıyordum."
Herkesin yüzünde ufak bir tebessüm oluştu.
"Birgün altıma kaçırdım ve sınıf öğretmenim beni herkesin gözünün önünde tokat manyağı yaptı."
Yüzlerdeki tebessüm silinip yerini gizli bir öfke ifadesine bıraktı.
"O gün o kadar ağlamıştım ki, annem beni okuldan almaya geldiğinde onun da beni döveceğini düşünüp tuvalete kaçmıştım." Gülümsedi, "Müdür yardımcısı beni oradan çıkarana kadar işkence çekti."
Votkasından bir yudum daha alıp konuşmasına devam etti. "Annem beni korkutmadan eve götürdü. Ancak eve geldiğimizde dünya kadar laf söylemişti. Aşağılayıcı bir sürü şey... Zaten el bebek gül bebek büyümüyordum." derken derin bir nefes aldı. "O günden sonra öğretmenlerle aram hiç iyi olmadı. Asla okula ısınamadım. Hepsinden içten içe korktum ve lise sona kadar çil işkencesi çektim. İçime kapanık büyüdüm. Neyse ki ailemin durumu o zamanlar iyiydi ve beni biraz rüşvetle iyi bir üniversiteye soktular. Tabii bu beni mutlu etmedi çünkü üzerimdeki psikolojik baskı çok fazlaydı. Arkadaşım yoktu, hiçbir zaman olmadı."
Gözlerini tanıdığı üniversite arkadaşlarında gezdirdi. "Ta ki üniversitede bazı insanları tanıyana kadar. O zaman her şey daha iç açıcı oldu." Gözlerini tekrardan masaya kitledi. "Fakat o gün yediğim dayak benden birçok şeyi kopardı. Açıkçası biraz özgüven sorunları olan biriyim. Bazen hâlâ bu konuda yeterince iyi hissetmiyorum. Karşımdaki insanlara ya fazla bağlanıyorum ya da asla iletişim kuramıyorum." Bir elini yukarı doğru savurdu. "Utanç duygum hat safhada yani. Elbette bunlar sadece ilkokul travmam yüzünden olmuyordur. Ancak ne zaman kötü hissetsem aklıma bu olay geliyor." diyerek bitirdi konuşmasını.
