"Seni kaybedemem." dedim.
Avuç içleriyle yanaklarındaki taze ıslaklığı yok etti.
"Beni kaybedeceksin."
~
Böyle, değil mi? Sadece hatıralar Aren. Önemli olan sadece, bu dünyaya bıraktığımız hatıralar."
~
Bana yönünü kaybedip boğulan, dalgalarla boğuş...
Size harika bir müzik bırakıyorum. Dinleyerek okursanız, bölümü iliklerinize kadar hissedersiniz. 👌
🧭Aqualung & Lucy Schwartz / Cold🧭
Keyifli okumalar...🌸
| KÜTÜPHANE 2 |
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aren'siz geçireceğim koca bir senenin ilk günü.
Aren... Sana bir yalan söyledim. Bana öğrettiğin her şey adına iyi olacağım konusunda. Her yalancı gibi, benim de mumum yatsıya kadar yandı: Hiç iyi değilim.
~ Aren... Benden daha güçlüydün, her zaman. Öleceğini bilerek yaşamak kadar korkutucu bir his var mıdır ki? Buna rağmen nasıl hayat dolu oldun, merak ediyorum. Nasıl sevdin şu aptal dünyayı böyle, anlayamıyorum.
~ Aren... Seni seviyorum. Eğer beni görüyorsan şunu bil ki, seni çok özledim.
~ Aren... Sanırım yaşamak istemiyorum. Her günüm berbat geçiyor ve buna katlanmak benim tahmin ettiğimden daha zor. Kahroluyorum ve bu his beni çürütüyor. Dayanamıyorum, çünkü artık savaşma sebebim yok. Bu dünyayla barışma sebebim de...
~ Aren... Benim bebeğim. Ve senin de sürekli söylediğin gibi: Sevgili eşim... Eğer hayatta bir dilek hakkım olsaydı, sanırım bunu senin yanına gelmek için kullanırdım. Hem orada ebedi bir hayat var, değil mi? Seni hiç kaybetmeyeceğim tek yer orası.
~ Aren... Orada hiçbir şeyi unutmuyorsun değil mi? Artık kendi içinde savaşman gereken hiçbir şey kalmadı, değil mi? Üstelik Yakup dedenin kızına kavuşması gibi, sen de annene kavuşmuşsundur. Mezarlıktayken benim aileme, oraya geldiğimde size anlatacağım, demiştin. Şey, anlatabildin mi?
~ Aren... Ölüm ne kadar ani geliyor, hayat gerçekten de çok kısa. Bana söylediğin şeyi dün gibi hatırlıyorum; "Ben birgün uçup gidecek olan bu ruhumu esirgemiyorum. Birgün kaybolacağız bu yerden, bu dünyadan... Ve ben bu ruhun, bu hissi hayatı boyunca tekrar edemeyeceğini çok iyi biliyorum."
Gerçekten de kaybolacakmışız bu dünyadan. Geriye kıyafetlerimiz bile kalmadan... Saç köklerimiz yaşlanıp, şakaklarımıza karlar düşene dek savaşacak, gün geldiğinde bütün sırlarımızı en yakınlarımıza yas diye bırakıp onları terk etmeyecek miyiz nasılsa? Pişman olunmayacak ve geri dönüşü olmayacak bir gidiş yok mu yolun sonunda? Bütün deri ve kemiklerimizden arınıp kaybolacak, sadece hatıralarla yaşatılabilecek birer ruh değil miyiz aslında?
