"Seni kaybedemem." dedim.
Avuç içleriyle yanaklarındaki taze ıslaklığı yok etti.
"Beni kaybedeceksin."
~
Böyle, değil mi? Sadece hatıralar Aren. Önemli olan sadece, bu dünyaya bıraktığımız hatıralar."
~
Bana yönünü kaybedip boğulan, dalgalarla boğuş...
Bu bölümde size verdiğim müziği PUSULA (🧭) emojisinden sonra başlatır ve replay dinlerseniz çok sevinirim. Harika ambiyans için gerekli. Bana güvenin.🌸
Çevirisini bırakıyorum size. Öyle güzel ki... ✨
Keyifli okumalar diliyorum 🕊️🌸
|PARTİ DAVETİ|
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sandalyemden kalkıp etrafıma bakmaya başladım. Sorduğu sorunun cevabı kolay verilebilirdi ancak bu şekilde soruyor olması içimde tuhaf bir korkuya sebebiyet vermişti.
"Şey..."
Neden kekelersin ki!
"Kapat telefonu."
Telefon yüzüme kapandığında Evrim'le gözgöze geldim.
"Sanırım yanlış anladı." dedim alt dudağımı komple ısırırken.
"Neyi?" dedi Evrim anlamlandırmaya çalışarak.
Gözlerimle onu aramaya devam ederken sol camekanın dışından hızla içeri girip yanımıza doğru gelen Aren'i fark ettim.
"Naneyi yedik Evrim." diye fısıldadım.
Aren saniyeler geçmeden yanımızda bitti.
"Aren..?" diyebildim sadece. Burnundan soluduğuna emindim. Yumruk yaptığı ellerini zorla açarak kot ceketinin ceplerine gizledi.
"Kimsin lan sen?" diye sordu Evrim'e bakarak. Dişlerini sıktığını çene kaslarının oynayışından görebiliyordum.
"O Evrim, kendisi arkad..." diye atıldım ki bakışlarını aniden bana dikerek, "Sana sormadım." diye sözümü kesti.
Evrim yayıldığı koltuktan zahmet edip doğrulmuştu sonunda.
"Evrim ben. Oturmaz mısın kardeşim?" diyerek masanın yanındaki sandalyeyi eliyle taktim etti.
"Kardeşin olmuyorum. Çağıl'ın yanında ne işin var?" diyerek ellerini cebinden çıkardı. Bir ayağının ucunu sabırsızca yere vuruyordu. Yüzü ve beden dili gergindi. Kaşlarının ortasındaki çizgi oldukça belirginleşmiş, kaşları aşağıya düşmüş ve kehribar gözlerini neredeyse kapatacaktı.
Aren'in inatçı öfkesiyleyüzleşiyorum.
"Elbette kardeşim değilsin. Nezaket diye bir şey vardır. Çağıl'la uzun zamandır görüşmüyorduk, kahve içelim dedik. Gel bize katıl."
Evrim uyuz mu etmeye çalışıyordu yoksa sakinleştirmeye mi çalışıyordu anlam veremiyordum.
