"Seni kaybedemem." dedim.
Avuç içleriyle yanaklarındaki taze ıslaklığı yok etti.
"Beni kaybedeceksin."
~
Böyle, değil mi? Sadece hatıralar Aren. Önemli olan sadece, bu dünyaya bıraktığımız hatıralar."
~
Bana yönünü kaybedip boğulan, dalgalarla boğuş...
Gölge okurlarım oy vermiyor ama olsun. 16K olmuşuz. Teşekkürler!🥹❤️
Size yine, üç beş anlamlı cümleden hayat dersi çıkaracağınız bir bölüm bırakıyorum.🧭
Keyifli okumalar...🌸
| BOBİ 2 |
❝ ZARF GÜNLÜKLERİ 7 ❞
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gökay'la vedalaştıktan sonra stüdyoya uğradım ve küçük işlerimi hallettim. Akşam üzeri eve döndüğümde birkaç şey atıştırıp yatağıma uzandım.
Tavanı izlerken Evrim'i düşündüm. Son iki gündür stüdyoya gelmemişti. Ve ısrarla mesaj atmayı da kesmişti. Nihayetinde onu kendimden uzaklaştırıyordum, vazgeçiyordu sonunda.
Ama bir şeyler uymuyordu, denk gelmiyordu. İçimde bir şeyler tam anlamıyla yerinde değildi, fazla gelgitliydi.
Evrim'i her düşündüğümde bunu aniden kesmeye çalışıyor, yan yana geldiğimizde ise düşmanımmış gibi davranıyordum. Aynı zamanda bunu bütün kalbimle, isteyerek yaptığım söylenemezdi. İşte beni huzursuz eden de buydu.
Konduramadığım bazı şeyler beni durduruyordu. Bunun ne olduğunu ise çok çok iyi biliyordum.
Gökay'ın bugün söylediklerini hatırladım.
"Aşk her zaman güzeldir Çağıl. Sadece tadını çıkar. Sevilmenin dışında, sevmek de bir o kadar güzeldir."
Elbette öyleydi. Ancak korkuyordum: Sürekli aynı imtihanla sınanmaktan.
Kiraz'la saatlerce konuşmuş olmamıza rağmen Aren'e ihanet ediyormuşum düşüncesi beni, onsuz yaşayacağım bir sevgiden uzaklaştırıyordu. Kendi içimde Aren'e duyduğum sadakat sonsuza kadar sürecek gibi hissediyordum.
Boynumdaki pusulaya dokundum ve diğer elimi kaldırarak taktığım bilekliğe baktım. İçli içli solumak dışında hiçbir şey yapamıyordum.
Golfü öğrenmiştim. Kendime inanmadığım, yapabileceğime ihtimal vermediğim, belki de tek şeyi, artık yapabiliyordum.
Kapı bir kez tıkladığında yatağımdan fırladım. Bugün gelmesi gereken zarf, sonunda gelmiş olmalıydı. Kapıya doğru hızla yürüdüm ve koluna bastım. Gözlerim direkt ayak ucuma kayarken, düşmesini beklediğim zarf düşmemişti. Bakışlarımı kaldırdığımda gördüğüm şeyle korkudan bayılacaktım neredeyse.
"Bobi...?!"
"Aww..."
Bobi'yi nerede görsem tanırdım. Siyah kürkü ve iri vücudu ile, karşımda birden onu görmek büyük bir korkuya kapılmama sebep olmuştu. Kafamı kapıdan uzatıp bakındım fakat kimse yoktu.
