♡នរកជីវិត♡

ភាគទី១៧+១៨🖤

ជីមីន បម្រុងឱនបឺតជញ្ជក់បបូរមាត់ ហេរី ម្ដងទៀតហើយ ខណៈនោះស្រាប់តែសំឡេងគោះទ្វារបន្ទប់ទឹកបានបន្លឺឡើង៖
តុក/ តុក/ តុក/
«អ្នកប្រុស?» ហេរី បើកភ្នែកធំៗ ទាំងភ័យភ្ញាក់ផ្អើលស្លន់ស្លោ ពេលឮសំឡេងគោះទ្វារ នាងខ្លាចមានអ្នកណាដឹង ហើយចូលមកឃើញសភាពអាក្រាតកាយនាងនិងគេពេលនេះ នាងខ្លាចឡើងស្វាយបបូរមាត់ល្អូក។
«អ្នកណា?» ជីមីន ជ្រួញចិញ្ចើមស្រែកសួរដោយសំឡេងកាច មួម៉ៅមិនពេញចិត្តដែលមានអ្នកមករំខាន ហើយពេលឮសំឡេងអ្នកខាងក្រៅឆ្លើយតប ធ្វើឲ្យ ហេរី កាន់តែភ័យខ្លាចញ័រខ្លួនទទ្រើក៖
«គឺខ្ញុំ អានលី»
«អ្នកប្រុសខ្ញុំ ខ្ញុំខ្លាច អ្ហឹកៗ» ហេរី យំខ្សឹកខ្សួល សម្លឹងមុខគេចង់ឲ្យគេជួយការពារ ព្រោះនាងដឹងថា អានលី ស្រឡាញ់គេ បើសិន អានលី ចូលមកឃើញសភាពនាងនិងគេនាពេលនេះ ច្បាស់ជាសម្លាប់នាងចោល នាងធ្លាប់ត្រូវ អានលី ធ្វើបាប និងដៀលប្រមាថច្រើនដងហើយ អានលី កាចនិងអាក្រក់ជាង យួយលិ ទៅទៀត។
«ចុះទៅចាំបងនៅខាងក្រោម» ជីមីន ស្រែកប្រាប់ប្អូនស្រីជីដូនមួយ ស្របពេលលើកដៃជូតទឹកភ្នែកនៅលើថ្ពាល់ឲ្យ ហេរី ហាក់ដូចលួងលោមនាងកុំឲ្យភ័យខ្លាច។
«ហើយបងសំងំធ្វើអីនៅក្នុងបន្ទប់ទឹក បន្ទប់ ហេរី?»
«បងឲ្យចុះទៅចាំនៅខាងក្រោម» ជីមីន ស្រែកគំហកមួយវ៉ាស សំឡេងលាន់ឮខ្ទរខ្ទារបន្ទប់ទឹក ធ្វើឲ្យ ហេរី ភ័យស្ទើរលស់ព្រលឹង ទាំងដែលគេស្រែកសម្លុតឲ្យ អានលី សោះ។
«ចឹងបងប្រញាប់ចុះតាមទៅ ខ្ញុំមានរឿងសំខាន់ចង់និយាយជាមួយបង» ទោះឆ្ងល់សង្ស័យ ចង់ដឹងថាបងប្រុសសំងំធ្វើអីនៅក្នុងបន្ទប់ទឹក ហេរី តែពេលត្រូវបងប្រុសគំហកដេញ នាងក៏មិនហ៊ានសួរដេញដោលវែងឆ្ងាយ ព្រមដើរចេញ ចុះទៅចាំគេនៅខាងក្រោម ទាំងក្នុងទ្រូងក្ដៅឆេះឆួល។
«អ្នកប្រុស តើអ្នកនាង អានលី ដឹងទេ?» ហេរី សួរទាំងភ័យញ័របបូរមាត់ ស្របពេលគេចាប់ទាញដៃនាងទាំងសងខាងឲ្យឱប.កគេ ត្រកងជើងនាងទាំងសងខាង ទាញមកក្ដោបត្រង់ចង្កេះរបស់គេ មុននឹងយកដៃក្ដោបត្រគាកនាងលើកពឡើង ដើរចេញពីអាងទឹក ទៅលាងជម្រះកាយក្រោមតំណក់ទឹកផ្កាឈូក ទាំងស្ងាត់មិនឆ្លើយតបសំណួរនាង ព្រោះជាសំណួរឥតបានការ ទោះអ្នកណាដឹងក៏គេមិនខ្វល់។
«អ្ហា៎...អ្នកប្រុស...» ហេរី ថ្ងួចថ្ងូរទាំងអៀនខ្មាស ពេលគេបង្វិលនាងទៅផ្អឹបខ្នងនឹងជញ្ជាំង ឱនមុខសង្ហាថើបឈ្មុសឈ្មុលដើមទ្រូងទន់ល្មើយនាង និងបឺតជញ្ជក់ គ្រវាសអណ្ដាតជន្លជន្លេញចុងទ្រូងក្រហមព្រឿងៗ ស្របពេលជើងទាំងសងខាងរបស់នាងរឹតរួតចង្កេះគេណែន ឯដៃទាំងពីរឱប.កគេជាប់មិនលែង ព្រោះខ្លាចធ្លាក់ ចំណែកទឹកផ្កាឈូកនៅតែបន្តហូរស្រោចស្រពលើរាងកាយអាក្រាតដែលកំពុងឱបគ្នារមួលស្អិត ស្ទើរតែក្លាយជារាងកាយតែមួយ។
ជីមីន បឺតជញ្ជក់ប្រឡែងលេងជាមួយចុងទ្រូងនាងឆ្វេងស្ដាំ ទាំងបៀម ទាំងបៅ ទាំងលិឍ និងប្រើធ្មេញខាំញេញតិចៗ ធ្វើឲ្យនាងខាំមាត់ស្រៀវសង្កៀរ យកដៃរុញមុខសង្ហាចេញតិចៗ៖
«បានហើយអ្នកប្រុស អ្នកនាង អានលី កំពុងចាំអ្ហឺអុប៎» គេដឹងហើយ មិនចាំបាច់នាងរឭក ទើបងើបមុខសង្ហាឡើងពីដើមទ្រូងទន់ល្មើយ លូកដៃចាប់កញ្ចឹងកនាងជាប់ មុននឹងបឺតជញ្ជក់បបូរមាត់ជ្រៀតជ្រែកអណ្ដាតយ៉ាងរោលរាលបំផុត ក្រោមតំណក់ទឹកផ្កាឈូក។
«ម្ចាស់រាងកាយឯងជាអ្នកណា?» ជីមីន ដកបបូរមាត់ សួរម្ដងទៀត សង្ឃឹមថាចម្លើយនាងលើកនេះនឹងធ្វើឲ្យគេពេញចិត្ត បើឆ្លើយឲ្យគេមិនពេញចិត្ត នាងបានជួបរបស់ពិតហើយ។
«អឺ...ជ...ជា...អ្នកប្រុស» ទោះនាងនៅក្មេង ទោះនាងភ័យខ្លាច ទោះនាងល្ងង់ថ្នាក់ណា ក៏នៅដឹងថាគេចង់ឲ្យនាងឆ្លើយបែបនេះ ឆ្លើយថាម្ចាស់រាងកាយនាង គឺជាគេ។
ជីមីន ញញឹមចុងមាត់ ពេញចិត្តនឹងចម្លើយ មុននឹងលូកដៃមួលទឹកផ្កាឈូកបិទ ហើយឈោងដៃយកកន្សែងពីរផ្ទាំងមក មួយឲ្យនាងចោមពុង មួយទៀតរុំល្វែងក្រោមខ្លួនឯង។
«សាច់ឯងដូចលែងក្ដៅហើយ» ជីមីន យកដៃស្ទាបថ្ងាសនាង និយាយបង្អាប់ទាំងមុខស្មើ ធ្វើឲ្យនាងអៀនខ្មាស ថ្ពាល់ឡើងក្រហមព្រឿងៗ ខាំមាត់ ឈ្ងោកមុខ មិនហ៊ានប្រសព្វភ្នែកនឹងគេ រាងកាយនៅតែញ័រទទ្រើកមិនបាត់ ធ្វើឲ្យគេក្នាញ់ចង់តែញ៉ោះ៖
«បើបានចាក់១ម្ជុល ២ម្ជុល ប្រហែលលែងញ័រ?»
«អ្នកប្រុស...» ហេរី ទើបតែយល់ពាក្យចាក់ថ្នាំ បន្ទាប់ពីត្រូវគេថើបច្របាច់ លូកលាន់សព្វសាច់។
«តែងខ្លួនឲ្យស្អាត ល្ងាចបន្តិចខ្ញុំនាំឯងចេញក្រៅ» ជីមីន ដាក់នាងចុះពីលើដៃ ទើបនាងប្រញាប់ប្រញាល់រត់ទៅទាញទ្វារបន្ទប់ទឹកបើក ហើយចេញក្រៅយ៉ាងលឿន ខណៈដែលគេរលាស់សម្លៀកបំពាក់ស្លៀកវិញទាំងញោចចុងមាត់។