♡នរកជីវិត♡

ភាគទី១៦🖤

«ក...កុំ...អ្ហឺអុប៎» ហេរី ងាកមុខទៅរកគេ ចង់សុំអង្វរឲ្យគេបញ្ឈប់នូវទង្វើនេះ តែគេមិនឈប់ បែរជាយកដៃច្របាច់ថ្ពាល់នាង ហើយឱនបឺតជញ្ជក់បបូរមាត់នាងយ៉ាងរោលរាល។
ជីមីន ស៊កអណ្ដាតចូលទៅក្នុងប្រអប់មាត់តូចច្រមិច និងគ្រវាសគ្រវាត់ដួសដងយកភាពផ្អែមល្ហែម ស្របពេលម្រាមដៃនៅតែបន្តធ្វើចលនាស៊កដកៗ ចំណែករាងកាយនាងបម្រះរមួលរអិលសាប៊ូពេញលើរាងកាយគេ ជើងនាងខំប្រឹងត្បៀត តែក៏ត្រូវគេប្រើជើងរបស់គេ រុញជើងនាងឲ្យកន្ធែក និងស៊កម្រាមដៃចង្អុលមួយទៀតចូលទៅ ធ្វើឲ្យនាងបើកភ្នែកធំៗ ព្រោះឈឺផង ស្រៀវផង វាស្រើបៗពេញក្នុងពោះ។
«អ្ហឹម...» ជីមីន ថ្ងួចថ្ងូរក្នុងបំពង់ក បឺតជញ្ជក់ទាំងបបូរមាត់ និងអណ្ដាតនាង ហើយពេលគេដកបបូរមាត់ អណ្ដាតគេជាប់ទឹកមាត់ស្អិតៗនាងមកតាមឡើងអន្តាយ។
«អ្នកប្រុសឈប់ទៅ ឈប់ អ្ហឹកៗ» ហេរី យំអង្វរករ ទឹកភ្នែកនៃការភ័យខ្លាច ការអៀនខ្មាស ហូរដាបថ្ពាល់រហាម ខំប្រឹងចាប់ទាញដៃគេចេញពីប្រឡោះភ្លៅទាល់តែបានសម្រេច និងត្បៀតជើងជាប់ ខ្លាចគេលូកដៃចូលទៀត ធ្វើឲ្យគេញោចចុងមាត់អស់សំណើច។
«អ្ហា៎...អ្នកប្រុស» ហេរី ស្រែកទាំងភ័យផើតពោះ ពេលគេផ្ដេកខ្លួន ដាក់ក្បាលកើយលើគែមអាង ហើយចាប់លើកបង្វែររាងកាយនាង ឲ្យអង្គុយច្រកកៀវលើពោះគេ ធ្វើឲ្យនាងបើកភ្នែកធំៗ ថ្ពាល់ទាំងសងខាងប្រែជាក្រហមមួយរំពេច ព្រោះត្រូវប្រឈមមុខនឹងគេចំៗ ទើបភ័យឆ្លេឆ្លា ស្លន់ស្លោចង់ស្ទុះបែរខ្នងដាក់គេវិញ តែព្រោះរអិលសាប៊ូ ធ្វើឲ្យនាងត្រូវដួលទ្រោបលើគេ ហើយក៏ត្រូវគេលូកដៃក្រសោបចង្កេះនាងជាប់ មិនឲ្យក្រោករួច ដើមទ្រូងទ្រលុកទ្រលន់ទន់ល្មើយនាងផ្អឹបជាប់ដើមទ្រូងរាបស្មើគេយ៉ាងស្និទ្ធស្នាល។
«អ្នកប្រុស លែងខ្ញុំ អ្ហឹកៗ» ហេរី សុំទាំងសំឡេងយំខ្សឹកខ្សួលមិនបាត់ រាងកាយញ័រទទ្រើក ដង្ហើមដង្ហក់ដោយការភ័យខ្លាច។
«ពេលនេះដឹងហើយនៅថាម្ចាស់រាងកាយឯងជាអ្នកណា?» ជីមីន យកដៃម្ខាងចាប់ចុងចង្កានាង ស្របពេលដៃម្ខាងទៀតស្ទាបអង្អែលត្រគាកនាង និងច្របាច់ខ្ញាំតិចៗ ឲ្យនាងកាន់តែខ្លាចញាក់ញ័រ។
«អ្ហឹក...ៗ» នាងខ្លាច នាងគិតតែយំ។
«ម្ចាស់រាងកាយឯងជាអ្នកណា?»
«អ្ហឹក...ៗ» ហេរី គ្រវីក្បាលទាំងយំអណ្ដឺតអណ្ដក។
ផាច់/
«ខ្ញុំសួរ?» ជីមីន ទះកំប៉េះគូទនាងមួយដៃផាច់លាន់សំឡេង ព្រោះគ្រឺតក្នាញ់ដែលនាងមិនព្រមឆ្លើយ ហើយគិតតែយំ និងគ្រវីក្បាល។
«ខ្ញុំ ខ្ញុំមិនដឹង មិនដឹងទេ អ្ហឹកៗ» អ្វីដែលនាងដឹងគឺខ្លាចគេតែម្យ៉ាងគត់ បេះដូងនាងលោតស្ទើរផ្ទុះបែកហើយ។
«ប៉ុណ្ណឹងហើយឯងនៅថាមិនដឹង?» ជីមីន សង្រ្គឺតធ្មេញក្រតៗ គ្រឺតក្នាញ់ពេញបេះដូង មុននឹងយកដៃទាំងសងខាងចាប់ចង្កេះនាងជាប់ លើកចេញពីទឹក ដាក់ឲ្យអង្គុយនៅលើគែមអាង ត្រង់ជ្រុងនៃជញ្ជាំងបន្ទប់ទឹក ហើយចាប់លើកជើងនាងកន្ធែក មុននឹងឱនមុខសង្ហាចុះទៅរកប្រឡោះភ្លៅនាង ធ្វើឲ្យនាងរហ័សយកប្រអប់ដៃទាំងពីរខ្ទប់មាត់ខ្លួនឯង ខណៈដែលជើងញ័រទទ្រើក តក់ស្លុតនឹងទង្វើគេ។
«អ្ហា៎...» នាងខំយកដៃបិទមាត់ខ្លួនឯងហើយ នៅតែមិនអាចទប់សំឡេងថ្ងួចថ្ងូរជាប់ទៀត ពេលគេស៊កចុងអណ្ដាតក្ដៅសើមទន់ៗ តាមស្នាមឆែករបស់ត្របកកុលាប លិឍរលាស់ក្រេបយកទឹកដម ធ្វើឲ្យត្រគាកនាងទ្រាំនៅស្ងៀមលែងបាន ប្រឹងកញ្រ្ជោលពើតពើងតាមអណ្ដាតដែលកំពុងគ្រលាស់យ៉ាងរស់រវើក។
«អ្ហា៎...អ្នក...អ្នកប្រុស អ្ហឹកៗ ស...សុំឈប់ទៅ អ្ហឹកៗ» នាងខំប្រឹងត្បៀតជើង តែគេយកដៃរុញឲ្យញែក ជ្រៀតជ្រែកអណ្ដាតចូលទៅជ្រៅៗ និងពេលរាងកាយនាងកន្រ្តាក់ គេដួសដងយកគ្រប់តំណក់។
ដង្ហើមនាងដង្ហក់ដាច់ៗ ដៃជើងញ័រទទ្រើក បេះដូងលោតបុកទ្រូងឌឹបៗ និងមុខក្រហមងាំង ពេលគេងើបចេញពីប្រឡោះភ្លៅ មកសម្លឹងមុខនាង៖
«ម្ចាស់រាងកាយឯងជាអ្នកណា?» បើនៅឆ្លើយថាមិនដឹងទៀត ដៃប្រើហើយ បបូរមាត់និងអណ្ដាតក៏ប្រើហើយ នៅសល់អីដែលមិនទាន់ប្រើ?
«ជ...ជា...អឺ ប៉ុន្តែហេតុអីអ្នកប្រុសលិឍវា?» នាងមិនឆ្លើយ ស្រាប់តែសួរបកវិញ ទាំងមិនហ៊ានសម្លឹងមុខសង្ហាចំ ធ្វើឲ្យគេឮហើយយកអណ្ដាតទល់ថ្ពាល់ ឱនទ្រានដៃទាំងសងខាងនឹងគែមអាង៖
«ចង់ដឹង?» គេលើកចិញ្ចើមម្ខាងសួរ ស្របពេលញោចចុងមាត់សម្លឹងមុខនាង ដែលព្យាយាមគេចមិនប្រសព្វភ្នែកនឹងគេ។
«...» ហេរី ខាំមាត់ ងក់ក្បាលតិចៗ។
«ឆ្ងាញ់ ផ្អែម ខ្ញុំចូលចិត្ត ហើយនឹងលិឍវារាល់ថ្ងៃ»
«រាល់ថ្ងៃ?»
«អ្ហឹម រាល់ថ្ងៃ» ជីមីន ងក់ក្បាលបញ្ជាក់ ស្របពេលនាងបើកភ្នែកធំៗ ធ្វើមុខភ្ញាក់ផ្អើល និងលេបទឹកមាត់ក្អឹកៗ ភ័យស្លេកបបូរមាត់ ពេលឮសម្ដីបន្ទាប់របស់គេ៖
«ដូច្នេះឯងត្រូវសម្អាតវាឲ្យស្អាត និងមានក្លិនក្រអូបជាប់ជានិច្ច យល់ទេក្មេងតូច?»