♡នរកជីវិត♡

ភាគទី៦៤🖤

«អឺ ខ្ញុំ ខ្ញុំមិនដឹងទេ» ហេរី មិនដឹង មិនយល់ថាគេចង់សួរ ចង់និយាយពីអ្វី? ស្អីទៅស្រីរាក់ ប្រុសជ្រៅ? នាទីនេះអ្វីដែលនាងដឹងគឺមានតែម្យ៉ាងគត់ ភាពស្រៀវស្រើបដែលគេប្រគល់ឲ្យ ហើយបើនាងអាចយល់ពីន័យសម្ដីគេ ច្បាស់ណាស់នាងប្រាកដជាឆ្លើយថារាក់ ព្រោះនាងស្រឡាញ់កូនស្រី តែដោយសារនាងមិនអាចយល់ ហេតុនេះមានតែគេសម្រេចចិត្តជំនួស ដាក់ធាតុរាវក្ដៅគគុកចូលទៅឲ្យជ្រៅៗ ព្រោះកូនដំបូងគេចង់បានប្រុស។
គេអាយុជិតចូលក្បាលលេខ៣ហើយ គ្មានពេលលេងសើចរឿងស្នេហាទៀតទេ មានតែភាពច្បាស់លាស់ ស្រឡាញ់មួយដឹងមួយ ដូច្នេះទើបគេមិនការពារ ព្រោះគិតចង់យកកូនដោយគ្មានការស្ទាក់ស្ទើរ។
ជីមីន សំងំបង្ហូរគ្រប់យ៉ាងចូលទៅក្នុងរាងកាយក្មេងតូចអស់ហើយ ទើបរំកិលដកភាពជាបុរសចេញមកយឺតៗ ខណៈនោះកែវភ្នែកក៏ប្រទះឈាមព្រហ្មចារីប្រឡាក់ជាប់កម្រាលពូកពណ៌ស ត្រង់ប្រឡោះភ្លៅនាង ធ្វើឲ្យចុងមាត់គេញោចញញឹមតិចៗ ព្រោះវាបង្ហាញពីភាពស្អាតស្អំបំផុតរបស់ក្មេងស្រីតូចម្នាក់នេះ ហើយវាធ្វើឲ្យបេះដូងគេលោតពេញដោយក្ដីរំភើប និងមោទនភាព។
ភ្លើងស្នេហ៍រោលរាលរលត់ អារម្មណ៍ស្រៀវស្រើបមុននេះរសាត់បាត់ទៅសន្សឹមៗ ចូលជំនួសដោយភាពអៀនខ្មាសហួសនឹងថ្លែង ហេរី រហ័សទាញភួយមកឃ្លុំកាយអាក្រាត លើកភួយឡើងដល់ច្រមុះ ឃើញតែគ្រាប់ភ្នែកខ្មៅៗដូចក្ដាម អៀនលែងហ៊ានមាត់ក សំងំឡើងស្ងៀមទ្រឹង សូម្បីតែឈឺនោម ក៏មិនហ៊ានក្រោកទៅនោម សុខចិត្ដទ្រាំត្បៀតជើង។
បន្ទាប់ពីយកកន្សែងត្រជាក់ជូតសម្អាតស្អាតរួចរាល់ អ្នកប្រុស ចូវ ខិតទៅជិត ឱនមើលមុខក្មេងតូច
«ថី?» ជីមីន សួរមួយម៉ាត់ទាំងមុខស្មើ តែក្នុងចិត្តអស់សំណើចនឹងឫកពានាង ស្របពេលនាងនឹកឃើញដល់រឿងដែលកើតឡើងមុននេះ យល់ថាកាន់តែអៀនខ្មាស មិនហ៊ានប្រឈមមុខនឹងគេ បានត្រឹមញឹមៗមុខក្រហម ហើយបែរខ្នងគេច ធ្វើឲ្យប្រុសចាស់សែនគ្រឺតក្នាញ់ពេញបេះដូង ចង់តែចាប់គ្រញិចម្ដងទៀតឲ្យណាណី។
«អ្នកប្រុស...» ហេរី ហៅទាំងញញឹមអៀនប្រៀន ពេលគេយកដៃទាញភួយដែលនាងឃ្លុំចុះបន្តិច ឱនថើបចង្កួយស្មានាងខ្សឺតៗញ៉េះញ៉ោះ ធ្វើឲ្យនាងរួញស្មាចូលកដោយការរសើប
«លែងចង់បានចិញ្ចៀនហើយ?»
«ចង់» ហេរី តបយ៉ាងលឿន និងងាកខ្លួនមករកគេវិញ
«គិតថាអៀនរហូតភ្លេចចង់បានចិញ្ចៀនហើយ?»
«មិនភ្លេចទេ អ្នកប្រុសយកចិញ្ចៀនពាក់ឲ្យខ្ញុំម៉ោ»
«ចិញ្ចៀនមួយវង់នោះគឺមានតម្លៃណាស់» អ្នកប្រុស ចូវ ធ្វើជាដកដង្ហើមធំ ប្រះទៅម្ខាង ស៊កដៃខាងឆ្វេងចូលក្រោមក្បាលកើយ ទើប ហេរី ក្ដោបភួយជាប់ទ្រូង ខិតៗទៅជិត និងលើកភួយដណ្ដប់ឲ្យគេត្រឹមចង្កេះចុះទៅក្រោម ព្រោះរាងកាយគេននលគកគួរឲ្យនាងខ្មាសណាស់។
«អឺ តើវាមានតម្លៃប៉ុន្មានទៅ?» ហេរី សួរចង់ដឹង និងអើតមើលមុខគេភ្លឹះៗ រង់ចាំចម្លើយ
«២លាន»
«អូហ៍ ពិតជាមានតម្លៃថ្លៃណាស់»
«មែន គឺថ្លៃ»
«ដូច្នេះទើបអ្នកប្រុសស្ទាក់ស្ទើរមិនចង់ឲ្យខ្ញុំ?»
«ឆ្លាត»
«អ្នកប្រុសថាបើខ្ញុំព្រម អ្នកប្រុសពាក់ចិញ្ចៀនឲ្យខ្ញុំ តែខ្ញុំព្រមហើយ អ្នកប្រុសអត់ពាក់ឲ្យទេ» ហេរី ធ្វើមុខស្អុយ ខឹងអន់ចិត្ដ
«ទើបតែម្ដងហ្នឹង?»
«មិនបាច់ ទៅគេងបន្ទប់ខ្ញុំវិញហើយ មិនចូលចិត្តមនុស្សចាស់បោកក្មេង» ហេរី អន់ចិត្តឡើងយំ យកខ្នងដៃជូតទឹកភ្នែកបណ្តើរ ចង់ចុះពីលើពូកបណ្ដើរ ព្រោះគិតថាគេបោកនាង ខំធ្វើតាមគ្រប់យ៉ាងហើយ ទោះឈឺសុខចិត្ដខាំមាត់ទ្រាំ ពីដំបូងប្រាប់ថាបើនាងព្រម នាងនឹងបានគ្រប់យ៉ាងដែលនាងត្រូវការ មិនឮនិយាយរឿងថ្លៃថោក ម្ដងពីរដងទេ តែគិតឬថាអ្នកប្រុស ចូវ អនុញ្ញាតឲ្យក្មេងតូចក្រោកចុះពីគ្រែរួច?
«អ្ហឹក...ៗ» ហេរី យំងរង៉ក់ ពេលគេចាប់ទាញរាងកាយនាងឲ្យដួលទ្រោបលើដើមទ្រូងគេ និងដាក់ដៃក្រសោបចង្កេះនាងជាប់
«បាត់យំ» អ្នកប្រុស ចូវ មិនលួង សម្លុតថែម តែមិនមែនសម្លុតខ្លាំងបែបខឹងទេ ហើយក៏ឈោងដៃយកប្រអប់ចិញ្ចៀននៅលើតុ
«ប៉ុណ្ណឹងឈប់យំបានទេ?» ជីមីន សួរដោយការគ្រឺតក្នាញ់ ស្របពេលដកចិញ្ចៀនពេជ្រចាំងព្រាកៗចេញពីក្នុងប្រអប់ បំពាក់ចូលម្រាមដៃនាងខាងឆ្វេងឲ្យក្មេងតូច ចំណែកក្មេងតូចបាត់យំមួយរំពេច ញញឹមញញែមដោយការរំភើបចិត្ត
«អ្នកប្រុសចាំឲ្យសំបុត្រចិញ្ចៀនខ្ញុំផង»
«យកធ្វើអី?» ជីមីន ជ្រួញចិញ្ចើមសម្លក់ ទើបនាងប្រាប់ពីហេតុផលទាំងសើចស្ញេញ ឲ្យគេឮហើយឆេះដុំ
«ទុកលក់ពេលអ្នកប្រុសអត់ឲ្យលុយចាយ»
«ក្មេងនេះ?»