THE WATTYS 2022 YARI FİNALİSTİ
"Sana bir şey itiraf edeceğim,"
"Neymiş?"
"Sanki doğduğumdan beri bir parçam hep bu anı bekledi. Seninle tanıştıktan sonra..."
"Tamamlandım. Dünya dönmeye devam ederken bırakmıştım onunla dönmeyi. Gücüm yoktu daha...
💜Hello hello! Söz verdiğim gibi sizlere özel bölümle geldim sonunda! 🧡Okullar açılırken hepimize moral olsun istedim Kar Tanelerim ancak bu size son kez böyle seslenişim nedenini de, birkaç saate atacağım farklı bir bölümle anlayacaksınız, bölümü bitirir bitirmez burada kalmaya devam edin lütfen 💙 💚Sizi çok çok seviyorum bebeklerim, keyifli okumalar dilerim 🤎 🍀Oy ve yorumları unutmayın, öpüldünüz 🌹
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Güneş Damlasından Kar Tanesi
Her son yeni bir başlangıç mıydı yoksa daha ötesi var mıydı? Her ayrılığın sonunda aslında başlayacak yeni bir şeylerin sinyali mi veriliyordu veya ilkbahar hep geliyor muydu o uzun ve soğuk geçen kışın ardından? Bu soruların cevabını almıştım, almamış değildim ancak bir sorun vardı. Kimse gerisinde kalan izlerden bahsetmeye cesaret edemiyordu. Hepimiz, tüm dünya olarak bu izlerle yüzleşmek yerine onlardan kaçarak ne elde edebileceğimizi düşünüyorduk bilmiyordum ancak kaçıyorduk işte. Kaçmak benim de işime geliyordu aslında. Geriye dönüp baktığımda, o izlerin hepsinden koşarak uzaklaşıyordum sonsuzluğa doğru.
Evet, derin izler kalmıştı. Çok kırılmış, kırmış, yakılıp, yıkmıştım ancak ne olursa olsun bugün henüz burada durabiliyor ve kendimle baş başa kalmaktan çekinmiyorsam bunun nedeni... Nedeni yoktu. Bazı şeylerin açıklaması olmazdı, öylesine oluverirlerdi ve olduklarında da en iyisini verirlerdi. O yüzdendir ki belki de nedeni ve bağlantısı olan her şeyden korkmuş geleceği tahmin etmeye çalışarak kendimi kaybetmiştim bulunduğum zamanın içinde.
Sonra bulunmuştum.
Evet, bulunmak kolay değildi, zaman istiyordu, çaba istiyordu ancak sonuna değiyordu. Değmese bile güzel veya çirkin bir tecrübe olarak o izlerin yanında yer aldığında bunu da atlattım, bundan da kaçabildim diyecek gücü bulmanıza yardımcı oluyordu. Sonra... Sonsuzluğa doğru sonsuza deki koşamayacağınızı fark edip de düştüğünüzde bir çocuk gibi dizlerinizin üstüne, hıçkırarak ağlamaya başladığınızda dönüp geriye bakma ihtiyacı içine girip, ayağa kalkmanız gerekiyordu. Kalktığınızda ise, kaçmak yoktu. Üstlerine gitmek hep en iyisiydi ve siz bunu anladığınızda çoktan en kötülerini yaşamış olacaktınız.
Biliyorum, çünkü yaşadım. Onsuz yapamayacağımı düşündüm, kendimle baş başa kalınca pek çok kez, "keşke, belki" demiştim ancak fayda etmiyordu işte. Ne ağlamak ne de bu sözcükleri boğazım yana yana söylemek hiçbir şeye yaramıyordu. Boşlukta asılı kalıyordunuz, eksik ve sadece onun doldurabileceği bir yalnızlıkta teselli bulmaya başladığınızda, kabullenemeyip ve umursamıyormuş gibi yaparak kendinizi kandırarak delice kahkahalar attığınızda gelen düşme hissi, sizi yerden yere vururdu. Sonra durup, ona öfkeliyim, diye düşündüğünüzde kendinize yaptığınız haksızlığa kızar, gururunuza yediremezdiniz.
