THE WATTYS 2022 YARI FİNALİSTİ
"Sana bir şey itiraf edeceğim,"
"Neymiş?"
"Sanki doğduğumdan beri bir parçam hep bu anı bekledi. Seninle tanıştıktan sonra..."
"Tamamlandım. Dünya dönmeye devam ederken bırakmıştım onunla dönmeyi. Gücüm yoktu daha...
✨Selam Kar Taneleriiiim ❤️ ✨Hepinize şimdiden ve tekrar iyi bayramlaar 💜 ✨ Nasılsınız, tatil nasıl gidiyor 🦋 ✨Finale son 2 🥺🥺
✨ Bildiğiniz gibi UDG kitap olabilir ve bu nedenle oy ve yorumlarınız bizim için çok önemli ❤️❤️❤️❤️ Lütfen eksik etmeyin, düşüncelerinizi çok merak ediyorum ✨💜
✨Şimdi bölüm sorularımıza geçelim;
🦋Duru ve babası karşılaşacak mı? 🦋 Ufuk ve babası yüzleşecek mi? 🦋Duru, Kar Tanesi'ni bırakacak mı?
✨Oy ve yorumları unutmayın, sizleri çok seviyoruummmm 💜💜💜💜
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hastaneden çıktıktan sonra hiç konuşmamıştım. Hiçbir şey düşünemiyordum, kafam o kadar karışıktı ki. Aslında düşünecek çok şeyim vardı, yok değildi fakat düşünesim yoktu. Çünkü düşündükçe, ter basıyordu ve nefesim kesiliyordu. Zaten ağlamaktan başım ağrımıştı. Daha fazlasına ihtiyacım yoktu. Bu yüzden kendimi kasmıyordum, her şeyin bir zamanı vardı. Üstelik annem bana uğramıştı ve başımın etini yemişti, bu nedenle düşünecek bir beynim kalmamıştı.
Derin gıcığı haber vermişti ona da. Biraz ilgilenip, kampa gideceğimiz için sevinmişti. Benim asosyal olmam onu biraz -bayağı bir- rahatsız ediyordu. Bu cumartesi dönecekti ve kendisi hala biraz gergin hissediyordu, Koray Abi ile ilgili fakat bunu düşünmeye beynimde yer kalmamıştı.
Bugün Reyyan Hoca'ya durumu açıklamıştım. Bu yüzden, perşembe günü biz dönene kadar antrenmanlara ara vermek durumunda kalmıştı. Zaten henüz yirmi dokuz marttı ve yarışmaya daha vardı. Üçlü axel çalışmalarım biraz daha bekleyebilirdi, değil mi?
Saat gecenin on biriydi ve Ufuk, Derin'in arabasına sığmayanları, kendi arabasının arka koltuğuna yığıyordu ancak bayağı bir efor saf ediyor oluşu beni güldürüyordu. Sırt çantamdan, telefonumu ve kulaklığımı alıp, Ufuk'a uzattım. Çantayı da koydu ve kapıyı ittirerek kapattı. Siyah bir pantolon ve kırmızı bir sweat giyiyordu. Bense, siyah kışlık taytımı ve uzun, fıstık yeşili kazağımı giymiş, Saçlarımı rahat edebilmek için at kuyruğu yapmıştım.
Ufuk şoför koltuğuna bindi ve kemerini bağladı. Kerem önden sürerken onu takip etmek için gaza bastı. Camdan dışarıyı izlemeye başladım sessizce. Sokaklar boşalmıştı ve birkaç kişi dışında kimse yoktu.
Kafamı Ufuk'a çevirdim. "Sabah kaç gibi orda oluruz?" diye sorduğumda bir süre düşündü ve bana döndü ve omuz silkerek,
"Yedi, neden?"
Kafamı salladım. "O zaman şöyle yapıyoruz, gece üçe kadar sen kullanıyorsun, üçten sonra ben devralıyorum."
Kafasını iki yana salladı ve iç çekti. "Dayanırım, yeni hastaneden çıktın. Saçmalama." Hafifçe gülümsedi ve, "Hem seni uyurken izleme fırsatını kaçıramam."
