THE WATTYS 2022 YARI FİNALİSTİ
"Sana bir şey itiraf edeceğim,"
"Neymiş?"
"Sanki doğduğumdan beri bir parçam hep bu anı bekledi. Seninle tanıştıktan sonra..."
"Tamamlandım. Dünya dönmeye devam ederken bırakmıştım onunla dönmeyi. Gücüm yoktu daha...
Merhaba Kar Tanelerim 💜 Gecikme için üzgünüm❤️ Nasılsınız görüşmeyeli? Şimdiden bayramınız mübarek olsun 💜💜 Yolculuğa çıkanlara, iyi yolculuklar dilerim ❤️ Lafı çok uzatmadan kesitlerle sizi baş başa bırakıyorum ❤️ Keyifli okumalar 💜💜
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Sen, resmen tükürdüğünü yalıyorsun." Dedi, Mete öfkeyle. Sahi, acaba onun randevusu nasıl geçmişti?
"Ne yapayım? Doktor, beni görmek istedi. Gidip, benim numaramı vermiş." Ufuk'un gerildiğini fark ettim. Yine ayağıyla ritim tutuyordu ve ayakkabılarını giymeyi bırakmıştı.
"Kapat sen kapıyı. Eve soğuk giriyor." Dediğinde yine arkamdan bir iş döndüğünü anladım. Kaşlarım çatılırken Derin konuşmaya başladı.
"Oğluyum sonuçta, Mete. Şu kanserden kurtulsa da yakamdan düşse, daha hala, Güneş'i göreceğim, diyor." Dediğinde kapı kolunu sıktım. Yine mi benden bir şeyler saklayıp bana yalan söylüyorlardı! Neden bunları her hafta sonuna girerken öğreniyordum? Neden hafta sonlarım zehir oluyordu!
Babam... Kanser miydi? Derin, bunu ne zamandır biliyor ve benden saklıyordu? Bana geçen gece hastanede sorduğu soruyu hatırladım. Gözyaşım düştü, bu gerçekten oluyor olamazdı. Neden oluyordu ki! Önce hayatımdan çıkmıştı, sonra geri bir şekilde, uzaktan da olsa dahil olmuştu ve şimdi... Yine mi çıkıyordu?
"Sana yemin ederim, söylemek için doğru zamanı bekliyorduk ve söyleyecektik. Sadece-"
"Neden?" Diye fısıldadım, gözyaşlarım akarken. İçimdeki o acı yeniden hayat bulmuştu. "Neden sana güvenmemi sağlayıp bana yalan söylüyorsun!" Diye bağırdım, binanın içinde. Merdivenleri inen iki kişi durup, bağıran bana ve sessizce duran Ufuk'a bakıyorlardı. Kafamı kaldırmadan hırsla Derin'den tarafa çevirdim. "Ya sen! Doymadın mı, yalanlar söylemeye! Yoruyorsun beni Derin. Çok yoruyorsun!"
"Duru..." Diye mırıldandı, başını öne eğerek. Derin bir nefes aldım ve kendimi toplamaya çalıştım. Bıkmıştım, artık!
"Biliyor musun, dün kız arkadaşın suratımı görünce çığlık attı. Bana öyle bir bakışı vardı ki! Ben sırf üzülme diye bunu senden sakladım. Sadece senden bunu sakladım, siz iyi olun diye. Sen gidip, beni üzecek ne varsa, başkalarına anlatıyorsun ve ben bunları onlardan duyuyorum!"
"Ben-"
"Sen ne ya! Sen ne!" Diye bağırdım. "Beni bir de onunla görüştürecek miydin! Derin biz seninle ne yüzünden birbirimize girdik, sen geçen gece neden hastanede yattın! Bir insan nasıl hiç akıllanmaz ya! Aptalsın! Aklın varsa, gözüme gözükmezsin Derin Aktaş!" Dedim ve Ufuk'a döndüm. "Sende bir daha 'Bana güven.' Diye yanaşma bana." Kapıyı çarptım ve sırtımı yaslayarak yere oturdum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
