"එක්කෝ මට බනින්න නැත්තම් මාව බදාගෙන සතුටුයි කියන්න අභී.... ඔයාගේ ඔය නිහඩකම.... ඒක හරි දරාගන්න අමාරු දෙයක්...."
"අභිමන්‍යු.... කතාව තාම කියලා ඉවර නෑ නේද.... ඉතින් මට බෑ හැමදේම හරියට දැනගන්නේ නැතුව කතා කරන්න...."
"ඔයා අහන්නේ මං ඔයාව හොයා ගත්ත විදිහද.... නැත්තම් අම්මා තාත්තා නැති මං ඊටපස්සේ හිටපු විදිහද...."
"හැමදේම කියන එකට අයිති වෙන හැමදේම...."
අභී කතා කලා ඒත් මගේ දිහා බැලුවෙ නෑ.... එයා තරහද....
"අම්මලා යද්දී මාව.... ඔයාගේ ආච්චිඅම්මාට බාර දීලයි ගියේ...."
"......................................"
"එයා මාව බාරගත්තද කියන එක ඔයාට ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයිද අභී....."
"එතන ප්‍රශ්නයක් නෑ අභිමන්‍යු..... අනිවාරෙන් මගේ ආච්චිඅම්මා ඔයාව බාර ගත්තා...."
"ඒත් මගේ අම්මට අරෙහෙම කියපු කෙනා..... මාව බාර ගන්න එක.... එතන ප්‍රශ්නයක් නැද්ද...."
"ආච්චිඅම්මා කිව්වදේ.... ඔයාගේ අම්මා කලා.... එතනින්ම ඒ ප්‍රශ්නේ විසදුනා අභී... ඒක මේකට සම්බන්දයි කියල හිතෙන්නේ නෑ...."
එයා ඒක මගේ ඇස් දෙක දිහා බලාගෙන කිව්වේ..... ආච්චිඅම්මා ගැන වැරදි කියන්න එපා කියලා තර්ජනය කලා වගේ.....
"ටික කාලෙකින් මගේ ඇත්ත තාත්තගේ තාත්තා මාව හොයා ගත්තා.... මගේ තාත්තාත් යුද්ධෙන් නැති වෙලා.... තිබ්බ හැම දෙයක්ම මගේ නමට ලිව්ව එයා.... මාව බලාගත්තා.... අවුරුද්දකට විතර කලින් එයත් යන්නම ගියා.... තනියෙන් ජීවත් වෙන එක හරි අමාරුයි අභී.... ඒත්අං ඒකට පුරුදු වුනා..... පස්සේ තාම තනිවෙලා නෑ ඔයා ඉන්නවා කියලා හොයා ගත්තා.... මං ඔයා ගාවට ආවා අභී...."
"..............................."
"දැනුත් ඔයාට කියන්න දෙයක් නැද්ද අභී...."
".........................."
සද්ද නැතුව පිලිමයක් වගේ එයා මගේ දිහා බලාගෙන ඉන්නවා..... හරි නුහුරු ආගන්තුක බවක් එක්ක මුලු කාමරේම නිශ්ශබ්දයි.... ඒ නිහඩ කම තවත් දරාගන්න බැරි තැන මං නැගිට්ටා..... එයා තාමත් මගේ ඇස් දෙක දිහා බලාගෙන ඉන්නවා.... ඒ ඇස් මගෑරපු එලියට එන්න හැදුවා....
"මං ඩොක්ටර්ගෙන් අහලා එන්නම් ඔයාව ඩිස්චර්ජ් කරන්න පුලුවන්ද කියල....."
"චුටි අභී ඔයාගේ ගෙදර ආවොත් රන්ඩු කරනවද අභී...."
ඒ වචනත් එක්ක මං ආපහු හැරුනේ ඒ කිව්ව දේ තේරුම හරියකට තේරුම් ගන්න බැරුව.... එයාගේ ඇස් වලින් කදුලු බේරෙද්දී එයා බදා ගන්න කියලා පොඩි ලමයෙක් වගේ අත් දෙක දෙපැත්තට දික් කලා....
ඩොක්ටර් ගාවට යන්නද.... ඇද ගාවට යන්නද කියලා හිතාගන්න බැරි වුනු මං... එතන හිටගෙන මගේ හිතෙන් ඇහුවේ මොකද්ද කරන්න ඕනේ කියලා.... හිත ස්තීරවම කිව්වේ ඇද ගාවට යන්න කියන එක වෙනකොට..... මං ගිහින් අභීව බදා ගත්තා....
"දග නොකරොත් රන්ඩු වෙන්නෙ නෑ...."
"එහෙනම් හැමදාම රන්ඩු වෙයි වගේ...."
එයා හිනා වෙවී කියන්කොට මටත් හිනා ගියා...... ඩොක්ටර් හම්බවෙන්න යන්න ඕනේ කියන එක අමතක වෙද්දී අපි දෙන්නා කතා කර කර ඇද උඩට වෙලා හිටියා....
"අභී ඔයා කැන්ටිමට එන හැම වෙලේකම මාත් එක්ක හිනා වෙද්දී මාව අදුරගෙනද හිටියේ....."
"ම්ම්..........."
"ඇයි කලින් නොකිව්වේ...."
"ඒක දැන් අමතක කරන්න අභී...."
"දැන් ප්‍රිමියර් එකට මොකෝ කරන්නේ...."
"මං කිව්වා මට සෝලෝ ආටිස්ට් කෙනෙක් වෙන්න ඕනේ කියලා.... ඒජන්සි එකෙන් කිව්වා... මගේ ස්ටාෆ් එක හදලා ඉවර වෙලා ප්‍රිමියර් එක තියමු කියලා...."
"අපේ හැම ප්‍රශ්නෙම ඉවරද අභී...."
"ප්‍රශ්න කවදාවත් ඉවර වෙන්නේ නෑ අභී...."
"මගෙත් ඩිග්‍රී එක දැන් ඉවර වේගෙන එන්නේ.... මං හිතන්නේ නම් අමාරු කාලේ ඉවරයි අභී...."
"ඔයා කැමති නැද්ද මගේ මේකප් ආටිස්ට් වෙන්න...."
නොකිය හංගන තවත් රහසක් එක්ක.... එයාගේ වචන මගේ හදවතේ තුවාලේ හරිම සියුම් විදිහට පාරද්දී මං එයාව නවත්තන්න හරි ලස්සන උත්සාහයක් ගත්තා.....
අපේ අමාරුම කාලේ එන්නේ ඉස්සරහට මගේ චූටි අභී....ඒකට නැවතීමක් හොයන්න අපි පරක්කුයි මං හිතන්නේ....
____________________________
මම
^_^
Nara....
STAI LEGGENDO
Hanahaki (yizhan) sinhala
Fanfictionපපුව හිර වෙද්දී වේදනාවක් දැනුනත්..... එලියට එන්නේ ලේ තැවරුණු රෝස පාට සකුරා පෙති වෙද්දී..... ඉතින් වේදනා වුනත්...... මන් කොහොමද දෙවියනේ හිනා නොවී අඩන්නේ..... ඒ මන් ආසම මල නේ.....
