Które życie wolisz. Outer Banks

XVII. Znaleźli nas

Jeszcze może by się nam udało gdyby nie z pięć
radiowozów za nami. Jednak w ostatniej chwili
zauważyłam jakieś pole z chwastami i jeśli nie była to nasza jedyna szansa, to nasze kolejne dni będą w areszcie.
-„Skręcaj!" Krzyknęłam
-„Co?"
-„Już" Pociągnęłam mu kierownice, zjechaliśmy w dół przez co prawie się wywróciliśmy z autem a przez nierówną drogę się trochę poobijałam.
Zatrzymaliśmy się i...cisza.
-„Zgubiliśmy ich?" Spytałam po kilku minutach
-„Chyba tak" Odpowiedział nie będąc pewnym.

Przyszło mi powiadomienie od Jonasa z pineską. Był z dwa kilometry od nas. Całe szczęście, że Nathan dał nam swój używany telefon, naprawdę bez niego byśmy nie dali rady. Mam u niego dług chyba aż do końca życia.
Długo moje życie jednak nie potrwa...
-„Idziemy?" Wyszliśmy powoli z auta kierując się przez chwast do mężczyzny. Jednak pod koniec było ich coraz więcej i ciężko się przechodziło. Routledge odchylił dla mnie ostatnią gałęź która prowadziła już na ulice gdy nagle się gwałtownie zatrzymałam. 
To się nie dzieje naprawdę.
-„Czy to?" Spytał John B zszokowany
-„Ward i Rafe" Szepnęłam.

Rozmawiali na ulicy przez pomostem do naszego statku.
-„Japierdole" Wkurzył się
-„John B" Popatrzyłam na niego -„Nie rób nic głupiego" Poprosiłam an co westchnął.
-„Zawsze robi głupie rzeczy bez uświadomienia sobie tego Blair Anderson" Uśmiechnął się by mnie rozbawić, dalej na niego patrzyłam poważnie przez co też spoważniał -„Obiecuje, że nic nie zrobię" Dodał.

Cleo zaczęła wypisywać gdzie jesteśmy,  jeżeli chcąc udowodnić że nam pomagają to mają teraz na to szansę. I ją wykorzystali. Cleo z innymi po chwili zaczęła odwracać ich uwagę. Szybko wtedy wybiegliśmy ale byłyby za pięknie by wyszło prawda?
Nie wiem co mnie skusiło ale przy statku spojrzałam w tył, musiałam, a wtedy nawiązałam kontakt wzorku z Rafe'm.
-„B-Blair?!" Zawołał. Nie sądziłam że usłyszę tak szybko jego głos. Na ten dźwięk moje ciało się zatrzymało, nie mogłam nic zrobić, patrzyłam tylko na nich, i może mi się wydawało że stoimy tak z godzinę, to tak naprawdę minęły kilka sekund.
Ward się obrócił.
-„Uciekajcie! " Zawołała Cleo.
Rafe już biegł w naszą stronę.
John B złapał mnie za rękę i pociągnął. Biegłam za nim jak jakaś marionetka, doprowadził mnie do statku i odrazu podpłynęliśmy.
-„A Cleo?" Brunet podszedł do Jonas'a
-„Poradzi sobie. Chyba, że wolicie bym poczekał i przywitał się z tymi dwoma" Prychnął.
Miał rację, my albo ona. W takich sytuacjach trzeba być samolubnym.
-„Jesteście dość warci" Powiedział po chwili patrząc dalej na zdjęcie które miał z nagrodą za chłopaka.
Oby Nathan miał rację, że mu zaufał.

-„Mogę ci dać o wiele więcej niż to co oferują policjanci" Zerknął na mnie mężczyzna.
-„I to mi się podoba. Mówiąc szczerze nie chciałem was wydać, ale kasa się z przyda więc nie miejcie mi za złe" Mówiąc to wciąż nie dało się stwierdzić czy jest po naszej stanie czy udaje.
-„Gdzie chciecie płynąc?" Zapytał
-„Na wyspę Kuba" Odpowiedział John B co Jonasa rozbawiło.
-„Niedawno tam byłem, niebezpieczne miejsce gdy się pójdzie na niewłaściwe drogi"
Prawie jakby przewidział co tam miało się stać.
-„Czyli zawieziesz nas tam?" Spytałam
-„Twoja dziewczyna jest bardzo nie ufna" Prychnął do chłopaka obok mnie
-„Tak czy nie?" Zignorowałam jego wypowiedź
-„Nich będzie. Nathan jest moim dobrym przyjacielem więc robię to dla niego, choć od was przydałaby się zaliczka za tamto" Westchnęłam
-„Chodzi ci za to, że nas wydałeś policji przez co musieliśmy uciekać? Nie zasługujesz na nic.
W ogóle ciesz się, że jesteś przyjacielem Nathana bo mogliśmy również powiedzieć, że nam pomagasz"

-„Blair" Routledge się wtrącił -„Chodźmy pogadać co" Złapał mnie za dłoń i zaprowadził na drugi koniec statku.
-„O co ci chodzi?"
-„Możesz być dla niego milsza? On wciąż może nas wydać"
-„Za bardzo się przejmujesz, no weź sam by miał problem gdyby to zrobi. Pomaga nam" Znów podkreśliłam ostanie zdanie.
-„Tak ale-„
-„John B prawie nas wydał i by cię zamknęli więc nie licz na to, że będę dla niego miła"
-„Właśnie, by mnie zamknęli i wciąż mogą" Pokręciłam głową zrezygnowana
-„Zapłaci mu się i tyle" Wzruszyłam ramionami, za to on zaczynał się denerwować
-„To jest tak snobskie podejście" Prychnął -„Ja nie mam pieniędzy i jestem poszukiwany"
-„Ale ja mam!" Oburzyłam się
-„Niby gdzie? Możesz choć raz nie być snobką i zrozumieć, że jesteśmy w sytuacjami bez niczego? Jesteś biedna w tym momencie. nawet nic nie masz prócz-„
-„Prócz czego?" Urody? Dotrzymania ci towarzystwa? Załatwienie ci późnej prawnika?
Wiedziałam że mnie nie wykorzystuje ale te myśli same zaczęły mnie dręczyć.