ကျွန်တော် နှင့် ရွှေညာသား [ complete ]

part - 5 (Uni)

ဇဂျမ်းရွာ  ရွာလူကြီး အိမ်ရှိ ထိပ်တုံးတွင် အခစားနေရသော်
သူတို့ဖွဲ့

" ကိုဘညွှန့်  ဘယ်လိုတုန်း ခင်ဗျာရွာသားတွေက ကျုပ်ရွာကကလေးတွေလဲ​ ကြည့်ပါအုန်း"

ဇဂျမ်းရွာလူကြီးက ​​​ရှေ့ကဖိုးထောင်ဆိုသောသူအား လက်ညိုးထိုးကာ အေးစက်သောလေသံဖြင့်ပြောလာသည်
ဖိုးထောင်ဆိုသောသူ၏မျက်နှာတွင် ညိုနှောင်းဇေတို့၏လက်ရာများကကြည့်မကောင်းတာအမှန်

" ကျုပ်ပဲတောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ ကလေးတွေက မသ်ိတက်သေးလို့ဆိုးမိတာမျိုးပေါ့ နားလည်ပေးပါဗျာ"

ပြောသလိုလဲ နှောင်းဇေတို့ကမဆိုးကြမှန်း သူကြီးဘညွှန်သိပါသည် သို့သော် ကြီးတဲ့အမူ့သေးအောင် သေးတဲ့အမူ့ ပပျောက်အောင် လုပ်ရသည့် စကားပုံရှိသည်မဟုတ်လား

"သူကြီးတောင်းပန်စရာမလ်ိုဘူး ကျုပ်တို့မှားတာမဟုတ်ဘူးခုက သူတို့ဘက်ကပြသာနာအရင်ရှာတာ"

နှောင်းဇေက​ထိတ်တုံးခတ်ခံထားရသောခြေထောင့်ကိုတစ်ချက်စောင့်ကာဆိုလာသည်

ထိုစဥ် ဇဂျမ်းရွာလူကြီးအိမ်ဝိုင်းထဲသို့ အရှိန်ဖြင့်မောင်းလာသော နွားလှည်းတစ်စီး ထိုနွားလှည်းပေါ်ကိုမောင်းလာသူဖြစ်တဲ့  ဦးမင်းညို၏မျက်နှာမှာ ဒေါသထွက်နေသည့်အလား  မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးရဲလို့ပင်  သူ၏နောက်တွင်တော့ ထန်ရိုင်းစေ နှင့် ကိုခန့်က အတူပါလာသည်  ထက်ယံပ်ိုင်ကတော့ ဒေါ်မူယာအား ဝိုင်းကူရန်အိမ်တွင်နေကျန်ခဲ့သည်  

" တောင်းပန်စရာမလိုဘူး "

ဦးမင်းညိုကလှည်းပေါ်ကဆင်းဆင်းခြင်းဆိုလာသည်
ထန်ရိုင်းစေ ကတော့ နှောင်းဇေတို့နားတွင်သာဝင်ထိုင်နေလိုက်သည်
ပြိးတော့ နှောင်းဇေ၏ ထိတ်တုံးခတ်လျက်သားဖြစ်နေသေးသည့် ခြေထောင့်အား ပွတ်သပ်ပေးရင်း

" နာနေလား ညိုလုံး "

ထန်ရိုင်းစေ ၏ ညိုလုံး  ဆိုသည့်ခေါ်သံကြောင့် အနားတွင်အတူထိတ်တုံးခတ်ခံထားရသော သူအားလုံးဆီက ရယ်သံခပ်သဲ့သဲ့ ထွက်ပေါ်လာသည်..

ဒါက်ို အညာသားလေးက မကြိုက်ဘူးထင်ပါရဲ့ မျက်စောင်းလေးထိုးကာ "တိတ်တိတ်နေ" တဲ့လေ