Sevgilim Asker Bey •bxb

Küçük bir Redbull hatası

Yeni kurgu ve yine ben 🙃

Lütfen okuyun!!

Delilerim kitabı yeni kitap olarak yayınladım, çünkü diğer kitapta çok büyük sorunlar vardı. Bölümler falan sürekli karışıyordu. Yayınlıyordum ama yayınlanmamış gözüküyordu. Bu yüzden bende böyle bir şey yaptım.

Size ilk 4 bölümü şuan atacağım. Çünkü zaten 3 bölümünü okudunuz. Umarım bölümler flop kalmaz. Yorumlarınızı da yeniden görmek beni çok mutlu eder. Çünkü cidden sinirlerim baya bozuldu. Çok saçma bir şey ve benim başıma geliyor.

Kapağı nasıl yapmışım bence hojdurrr

Kitapta +18, yetişkin içerikler olacak :)

Eminim seveceksiniz hatta bayılacaksınız. Size bol bol ve güzel delirmeli okumalar🩶

Hayat çoğu zaman bizim istediğimiz gibi gitmez. Çoğu zaman herkesten ve her şeyden nefret ederiz. Bunları diyorum ama bakmayın bana, çok güzel bir hayatım vardı, önceden yani.

Tam hatırlamıyorum ama ben, 6 yaşında iken ailemi kaybetmiştim. O yaşıma kadar, çok güzel aile sevgisi görmüştüm. Annem ve babam, öyle deli gibi zengin değildi. Yine de her zaman çocukları için çabalamışlardı.

Çocukları diyorum çünkü benden 10 yaş büyük bir abim, 3 yaş küçük bir kız kardeşim vardı. Annem ve babam, askeri doktorlardı. Zaten orada tanışıp birbirlerine aşık olmuşlardı. İlk çocukları olduğu zaman, abim Yasin, bir süre çocuk yapmamışlar.

O sıralarda savaş patlak verdiği için, annem ve babam işini bırakamamışlar. Her şey rayına oturunca, annem ve babam işten ayrılmışlar. Sonra zaten ben, Balamir, ve kız kardeşim, Ayşen, dünyaya gelmiş.

Çoğu hikâyeyi abimden biliyordum. Geri kalan kısmı ise annem ve babamın, ben küçükken anlattıklarından hatırlıyordum. Onlar öleli 14 yıl geçmişti ama hâlâ bizimle yaşıyorlardı. Bunu kalpten hissediyor ve kimsenin unutmasına da izin vermiyordum. Çünkü, bir insanı kalpten unuttuğunda o insan ölüyordu. Bizim ailemiz her zaman bizimleydi.

Abim Yasin, işletme okumuştu ve kendine ait küçük bir şirket açmıştı. Ayşen ve beni, kendisi okutmuş ve büyütmüştü. Kendisi 30 yaşındaydı ama oldukça genç duruyordu. Ayşen ise 17 yaşında ve Fen Lisesi'nde son sınıfı okuyordu.

Bizim kadar, abimi boşverin, benim kadar özlemiyordu. Anne ve baba kokusunu küçük yaşta almayı bırakmıştı ama abim ona her şekilde destek olmuştu. Yeri gelmiş anne, yeri gelmişti baba olmuştu. Ben ise biraz yarımdım. Kendimi asla tam hissetmiyordum. Bunun sebebi belki de onlar öldükten sonra kenara çekilmemdi.

Ben, Balamir, ben ise annem ve babam gibi askeriye doktorluğu istiyordum. Bunun için çok uğraşmış ve çalışmıştım. Abim her türlü bana desteği sağlıyordu. O da biliyordu benim yarım olduğumu, eksik hissettiğimi.

Hakkını yiyemem benim için çok çabalamıştı. Yinede olmuyordu, bir şeyler her zaman eksik kalıyordu. Kalbimin içinde, bedenimde, ruhumda hep bir eksiklik vardı.

Onları bir trafik kazasında kaybetmiştik. En azından bize söylenilen oydu ama abim hiç bir zaman, bir kaza olduğuna inanmıyordu. Biliyordu, hepimiz biliyordu ki babam harika araba kullanırdı.

Kaza geçirdikleri yolda, hiç bir güvenlik kamerası ya da önlem olmadığı için gerçek ortaya çıkmamıştı. Ben ise kaza geçirdiklerine inanmak istiyordum. En azından onlar böyle isterdi. O kadar naif insanlardı ki, birilerinin onları öldürmek istediğini, düşünmeleri bile onları kırabilirdi.