Sevgilim Asker Bey •bxb

Her Şey Geçecek

Uzuuunnn bir zaman sonra ben geldim heheytt😉

İyi okumalar delilerimm🖤

Yula'nın ağzından~
3 gün sonra

Zaman durmuş gibiydi vakit bir türlü geçmiyordu. Balamir'i özlemiştim ama 3 gündür, tam 3 gündür böyle boktan şeyler ile uğraşıyordum. Kafamı dinlemek istiyordum ama daha da gerilemeye başlamıştım.

Bugün, benim dünyaya gelmemi sağlayan, şerefsiz adamın mahkemesi vardı. Onun oradan çıkmaması için elimden geleni yapacaktım. O benim umrumda değildi ama o, bir aileyi yok etmişti. Üç çocuğu annesiz babasız bırakmıştı. Hiç bir suçu olmayan insanlar, onun şerefsizliği yüzünden ölmüştü.

Kafamı arkamda ki koltuklara yasladım. Gelmek istemiyordum, onu görmek istemiyordum.  Ömrünün sonuna kadar o delikte kalmalıydı. Ömrünün sonuna kadar ışık görmemeliydi. Benim dünyaya gelmemi sağlasalarda, kansız her zaman kansızdır. 

Gözlerimi kapattım ve aklıma Balamir'i getirdim. Sevdiğim adamı ve her şeyim olan oydu. Böyle ne yapacağımı bilmediğim anlarda, her zaman onu düşünüyordum. Benim tek ailem oydu ve ondan başka kimseyi istemiyordum.

"Oğlum."

Duyduğum ses ile yavaşça gözlerimi açtım ve kafamı yana çevirdim. Bazen bazı anların gelmesini hiç istemezdiniz ya, geleceğini bilirdiniz ama gelmesin diye çabalardınız. İşte şuan tam olarak yok olmak istiyordum. Onları yok etmek ve yok olmak çok mu zordu?

Yanıma doğru yürüyen küçük kadına baktım. Ne kadar da yaşlanmış görünüyordu. Ne kadar çökmüştü, göz altlarının morluğu ben buradayım dercesine belli oluyordu. Yavaşça ayağa kalktım, kimse umrumda değildi.

"Nasılsın?" onu duymazdan gelmeye çalışıyordum ama sesi, beynimin içinde yankılanıyordu.

"Sen nasılsın?" kadının arkasında kalan kıza, kafamı eğip baktım.

Benim biricik kız kardeşim. Bu ailede tek masum olandı ama kafasına girmişlerdi. Bana bakmadı bile, şuan içten içe beni suçladığını biliyordum. Babasını severdi, annesini severdi. Gerçi sözde bu ailede herkes birbirini severdi. Oysa bilselerdi sevmek ne demek, bilselerdi değer vermek nasıl olur diye, biz sizi seviyoruz diyemezlerdi.

"Duruşma başlamak üzere benimle konuşmayacak mısın?" diyen kadına sadece gözlerimi çevirdim. En çok ondan nefret ediyordum. İnsan en çok değer verdiği kişilerden gördüğü ihaneti affedemezdi.

"Sizi tanımıyorum." diyerek arkamı döndüm ve salona doğru ilerledim. Bugün ne olacaksa olacaktı ve o zaman, herkese yapmam gerekeni yapacaktım.

Kime ne olduğu umrumda değil, sadece Balamir'e bir şey olmamalıydı.

•••

Sonunda bitmişti, tamamen kurtulmuştum. Ceza indirimi ya da af almamıştı. Bunun için bende çabalamıştım o adamın, onun oradan çıkmasına izin veremezdim.

"Mutlu musun? Ailemizi mahvettin!" yanıma gelip bağıran kıza kafamı çevirdim.

"Senin aileni ben değil, senin aileni senin ailen mahvetti. Şimdi sinirlerimi bozma benim." ayağa kalktım. Küçük kıza bakmam için kafamı eğmek zorunda kalmıştım.

"Şimdi herkes kendi yoluna, bir daha görüşmemek üzere." yüzümü sıvazlayarak mahkeme salonundan çıktım.

Sevgilimi çok özlemiştim, bir an önce onun yanına gitsem harika olacaktı. Otoparka gittim ve hızla arabama bindim. İçimde anlam veremediğim bir kavuşma heyecanı vardı.