İNZİBAT

16.Bölüm:Kolye

İyi akşamlar ❤️

Hem ağlatırım hem güldürürüm diyip sizi bundan sonra çoğunluk güldüreceğim

17'ye hazır mısınız ❤️

Ve sizinle bir şey paylaşmam lazım, çok kırıcı yorumlar görüyorum bazen. Hakaretleri kendinize saklasanız, birileri üzülüp ağlıyormuş da ❤️
Neyse çok konuştum, bölümü huzurlarınıza bırakıyorum ,satırlar arası yorumlarınızı bekliyorum ❤️

******************

"Gülmek varken ağlamak da neyin nesidir değil mi?Ağlamak kimi zaman gülmekten de eşsiz. Ağlardık sevinçlerimize, bize geri dönenlerimize. Ve hep bizimle kalacaklara..."

Kuruyan boğazını temizleme gereği duydu Doğukan.Ama öksürürken içi acıyordu doğrusu.Neyin nesi diye içinden geçirmeden de edemedi.Gözleri de biraz acıyordu sanki.Alışık olduğu bir durum değildi.Usul usul gözlerini açtı,gerçekten acıyordu gözleri.

Gözlerini açınca karşısında uyuya kalmış bir Janset görmeyi hiç beklemiyordu.Janset'i görmeyi beklemiyordu.Sahi Janset neden yanındaydı ki ya da neden onun yanında uyuya kalmıştı?Açılan gözleri sadece Janset'i görmemişti.Hastanedeydi anladığı kadarıyla çünkü bas baya hasta yatağında yatıyordu.Yerinden kalkmaya çalıştı ama fazla gürültülü bir denemeydi bu.Janset'in masmavi kaybolunacak bir denizi andıran gözleri faltaşı gibi açılmıştı.

Janset sevinmişti ama o hep duygularını saklardı,en azından saklamayı denerdi.Sevinmek az kalırdı çok sevinmişti.İçinde verdiği savaşı kaybetmemişti.Doğukan'ın kalbi onun elinin altında tekrardan normale dönmüştü ama bilmesine gerek yoktu.Söylemesine hiç gerek yoktu.Duygusuzmuş gibi görünmeye devam edebilirdi.

"Uyandın."dedi sesinin duygusuz çıkmasını beklerken heyecan ben buradayım diye bağırmış bulunmuştu.

Gözlerinin içi güldü Doğukan'ın,hemde en içi.Canı acıyordu evet ama böylesine bir heyecan merhemi olmuştu sanki.Canının acısını bile unutmuştu çünkü.

"Uyanmam diye korktun mu yoksa Kardelen?"dedi Doğukan.Gülümserken karnı bile acıyordu ama gülüyordu işte.Önemli olan buydu.

"Bana Kardelen dediğine göre baya baya iyisin.Hem gülerken dikkat et dikişlerin patlar."dedi Janset düşünüyordu Doğukan'ı.Düşündüğünü göstermek istemiyordu ama göstermiş bulunmuştu bile.

"Patlarsa dikersin tekrar.Başkasına yaptırmam.Ya sen dikersin ya da beni ölüme bırakırsın Kardelen."dedi Doğukan.Kardelen'i bastıra bastıra söylemişti çünkü o Kardelen'di,Janset'i herkes söylerdi.Kardelen ona özeldi,asıl fark buradaydı.Ona özel olan onun olmalıydı.

"Yaparım gerek yok bir başkasına.Yani hemşireyim o kadar diye dedim.Hem bir askerimize faydam dokunmuş olacak."dedi Janset."Ben varken bir başkasına gerek yok."diye tekrarladı içinden.Hemşireydi tabi hayat kurtaracaktı ötesi yoktu yani,hem de hiç yoktu.

Biraz daha birbirlerine bakmayı sürdürmeyi planlarken Bahar ve Bulut kapıyı tıklayarak odaya girdi.Çünkü Doğukan ve Janset'in sesi dışarıya bir hayli fazla gelmişti.Bahar ve Bulut'da odanın önündeki koltuklarda uyuya kalmıştı.Evet bazı kötü şeyler herkes için iyi şeylere vesile olmuştu.

Janset,Doğukan'ın başında beklemişti.Bulut,Bahar'ın yanından ayrılmamıştı.Bulut ve Bahar hastaneden ayrılmamıştı ,Doğukan'ın uyanmasını dört gözle beklemişlerdi. Durumu zaten iyiye gidiyordu ama Janset tamamen iyi olduğuna emin olana kadar başında duracağına içinden ant içmişti.

Bahar önde Bulut arkadaydı.Doğukan hemen yerinde kıpırdandı çünkü komutanı içeriye girmişti yatar bir pozisyonda karşılamak istemezdi.

"Doğu yerinden kıpırdama."dedi Bahar yüzünde hüzünlü bir tebessüm yer edinmişken.