47.Bölüm:Felaket

393 34 78
                                    

SELAMLAR,ben geldimm

Bayadır yazamıyordum yazar yazmaz döndüm ❤️

Nasılsınız?

Bence epey özleştik.

Yorum ve oylarınızı eksik etmeyin olur mu ❤️

İyi okumalar,yorumlarda buluşalım ❤️

*****************

"Herkes kendi felaketini kendi doğurur

Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.


"Herkes kendi felaketini kendi doğurur."

(Bahar Görevdeyken)

Bulut,Aysel ve Mehmet Bahar'sız bir kahvaltı yapıyordu.Açıkcası çok da bir tadı tuzu yoktu.Aysel derin bir nefes alıp "Oğlum."dedi Bulut'a.Ama Aysel'in ses tonu her zamanki gibi değildi.

Bulut'un "Efendim."deyişiyle Aysel'in bakışları Bulut'un yüzünde gezindi.Söze nereden başlanır diye düşünüyordu.Cesaretini zor da olsa toplayıp konuşmaya başladı Aysel.

"Eminim ki birden bire bu kadın neden iyi bir insan oldu diye sorguluyorsunuz."deyişiyle utana sıkıla başını olumlu anlamda salladı Bulut.

Çayından bir yudum alıp devam etti Aysel."Dünyada yaşayacak çok zamanım kalmadı.Kalan zamanı pişmanlıklarımı düzelterek geçirmek istiyorum."deyişiyle Mehmet varlığını hatırlatmak istercesine elini Aysel'in titreyen elinin üstüne koydu.Bir ay önce karısından boşanmayı isteyen Mehmet fazlasıyla pişman olmuştu.Aysel'in Rektum Kanseri'ne yakalandığını birlikte öğrenmişlerdi.Mehmet gizlice ağlamıştı,Aysel'in yanında ağlayamamıştı çünkü hissettiği umutsuzluğun eşine geçmesini istemiyordu.

Bulut'un "Aysel anne ağzından yel alsın.Daha torunlarını göreceksin.Birlikte büyüteceğiz.Hem anneanne hem de babaanne olacaksın.Hem kendi kendine vesveseye girmişsindir." deyişiyle Aysel'in yüzünde acı bir tebessüm yer edindi.Keşke her şey vesveseden ibaret olsaydı ama gerçekler bariz bir şekilde ortadaydı.

"Yok oğlum,ölüm haktır zaten.Gideceğimiz yer hep belliydi ama gideceğimiz zamanı bilmiyorduk.Ama artık az çok biliyorum."dedi Aysel.

Bulut dediklerini anlıyor ama idrak etmek istemiyordu.Dili tutulmuş gibi hiçbir şeyi de sorgulayamıyordu.

Bulut zihnindekileri sözlerine vurmayı denerken "Aysel anne dediklerini hem anlıyorum hem de anlayamıyorum."dedi.

Aysel'in"Rektum kanseriymişim oğlum dördüncü evreye yaklaşmış."deyişiyle Bulut'un gözleri kocaman açıldı.Duyduğunu duymamayı istiyordu ama duymuştu işte.

Bulut yutkuna yutkuna "Aysel anne,hayat bitti dediğimiz yerde hep yeniden yeşerdi.Ne olursun umutsuzluğa kapılma.Ne güne duruyorum ben burada?Çözümü olmayan bir sorun da değil.Önemli olan senin inanman."dedi.

Aysel'in"Oğlum kandırmayalım birbirimizi.Bunu en iyi sen bilirsin,dördüncü evre diyorum."deyişiyle Bulut bakışlarını kaçırdı.Dördüncü evre ölümlerin sık görüldüğü bir evreydi.

İNZİBAT Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin