İNZİBAT

39.Bölüm:Babalık

Selamlar ben geldimm

Nasılsınız,ben kötü gibiyim ama yorumları okumak eminim iyi gelecek

Tatlı bir bölüm diyemem ama bomba bir bölüm diyebilirim sjsjsj

Neyse iyi okumalar,yorumlarda buluşalım ❤️❤️

**********
"Bizi artık bilinmeyenler değil de bilinenlerin ağırlığı boğuyordu,sakladıklarımız ve saklayacaklarımız ise öldürüyordu."

(Bulut'dan)

İnsan ailesini ardında bırakır mıydı hiç?Ailem diyebileceğim insanlar beni hep ardında bırakmıştı.Önce annem yapmıştı bunu,dünyadan göçerek bırakmıştı beni.Bu konuda annemi değil kendimi suçluyordum,belki beni doğurmasa ölmeyecekti.Ben varlığımla öldürmüştüm annemi.Varlığım varlığını almıştı.Sonra babam olacak olan adam bıraktı beni.Geçerli sebebini henüz bilmiyordum,bilmek istiyordum ama bilmemek canımı daha az yakıyordu.Canım yanıyordu.

Annemin ailesi de sahip çıkmamış bana,dayım yüzüme karşı anneme benzeteceği için bakmak istemediğini söylemişti birkaç saat önce.Tüm bunlardan daha fazla canımı acıtan ailem diyebildiğim kadının bebeğimiz öldüğü için kendini benden beş yıl mahrum bırakmasaydı.Beni beş yıl onsuzlukla sınamıştı,en çok bu koymuştu.Ve evet şimdi de ben onu arkamda bıraktım,nasıl yaptım bilmiyorum ama yaptım işte.Yemin ederim ki kasıtlı olarak yapmadım bunu,canı acımasın diyeydi.Bana daha fazla üzüyüp de acımasın diyeydi.

Ben kendimden geçerdim ama ondan geçemezdim işte.Ona nasıl bu kadar düşkün hale geldiğimi de bilmiyorum.Beni ailesi yerine koyması ona olan bağımı güçlendirdi.Ve şimdi gerçek ailemizi kurma yoluna girmişken Eskişehir'e gelmek her şeyden vazgeçmeme sebebiyet veriyordu.

Bahar çantasındaki silahı aldığımı fark etmiş miydi bilmiyorum.Ben galiba hiçbir şey bilmiyorum,her şeye o kadar yabancı hissediyorum ki.Bu hissin sebebini de bilmiyorum.

Dayımın gösterdiği evin önünde soluklanma ihtiyacı hissettim.Galiba bir tek hislerimi biliyorum.Nerede,ne zaman ve kime ne hissedeceğimi biliyorum.

Bahar'a karşı aile sıcaklığı hissediyorum,ona olan hislerimi tanımlarsam bir yandan da eksilirler gibi geliyor.Dayıma karşı nötrüm.Hem fazla bencil,hem de fazla duygusal geliyor.Ama babam olacak o adama öfkem içimden dışıma taşacak gibi.Belimde silah,aklımda binlerce soru var ama kalbim hâlâ çocuk.Bugün yaptıklarımla çocuk masumiyetim gidecek,belki suçlu olacağım.Belki katil olacağım ve belki de intihar edeceğim,bilmiyorum.

Kapıyı yumruklamamla çizgili pijamalarını giymiş adam tarafından açılması bir oldu.Dayım tek yaşıyor dedi.Bu adam babam mıydı?Gerçi aitlik eki böylesine birine fazlaydı.Bu adam baba mıydı?

"Kime baktın?"dedi sinirli sinirli bakarken.

"Sana bakıyorum görmüyor musun?"dedim ondan daha sinirli bir haldeyken.

"Sen kimsin?"dedi yüzümü incelerken.

"Ben kim olduğumu bilsem,burada olmazdım."

"Zamanım yok,"

"Zamanın olmadığı için mi çocuğunuza sahip çıkmadınız?"dememle gözleri kocaman açıldı.

Ağzı kitlenmiş bir şekilde karşımda kalmışken eliyle içeriyi gösterdi.İkiletmeden girdim,devamını Bahar görsün istemezdim.

"Kimsin sen?"dedi.Üzerindeki şaşkınlığı tam anlamıyla atamamıştı.

"Gülizar Bakırcı'nın oğluyum."dememle şaşkınlığına şaşkınlık ekledi,olduğu yerde sendeledi.