Evrenin Aynası (𝓡.𝓐.𝓑. 𝓗𝓪𝔂𝓻𝓪𝓷 𝓚𝓾𝓻𝓰𝓾𝓼𝓾)

ᴀsʟıɴᴅᴀ ʜɪç ᴏᴋᴜɴᴍᴀᴍış ᴋɪᴛᴀᴘʟᴀʀ, ᴀsʟıɴᴅᴀ ʜɪç ʏᴀşᴀɴᴍᴀᴍış ʜᴀʏᴀᴛʟᴀʀ (ᴇᴋ ʙöʟüᴍ)

xx.xx.2022

Elizabeth adımlarını raflar arasına attı, Regulus ise onun peşinden. Okula genç kızın birkaç kitabını almak için geldiklerinde genç kız:

"Sana göstermem gereken bir şey var." diyerek sürüklemişti onu okulunun küçük kütüphanesine. Bu kütüphaneyi ilk gördüğünde Regulus epeyce bir hayal kırıklığına uğramış olsa da raflar arasına dalan kızın peşine koyulmuştu. En kurak topraklarda bile onun en güzel çiçeği bulabilecek o güzel ruha sahip olduğunu biliyordu çünkü.

Ve tahminlerinde haklıydı. Cam kenarındaki kitaplıktaki eski, yırtık pırtık deri kitaplar arasına gizlenmiş kitap el değmemiş kütüphanede sararmış sayfalarıyla kendini belli ediyor, kitap kurdu oğlanın gözünde bir mücevher gibi parlıyordu. Regulus kaybolup gittiği eski günlerinde o eski kitapların sayfaları arasındaki kokuyla düşünce sarhoşu olup kendini kurtardığı günleri anımsadı bu kitapla. Hiç eskimemiş kitapların arkasında, bir portal gibiydi bu deri ciltli kitap. İlk portalın ona verdiği dostluklardan sonra bu kez bu portalın sayfalarını karıştırmak için can atmaya başladı ama Elizabeth'in heyecanı onun bu arzusunu baskılamasına ve müdahale etmeden genç kızı izlemeye koyulmasına yol açtı. Elizabeth kitabı çekti, sayfalarını araladı ve oğlana doğru uzattı. Regulus burnunu hafifçe yaklaştırıp o kokuya vardığında ikisi göz göze geldiler ve birer tebessüm belirdi hem dudaklarında hem de gözlerinde.

"Bir karakter olsaydın..." dedi Elizabeth. Regulus muzip bir sırıtışla:

"Ki zaten senin dünyanda bir kitap karakteriyim." dediğinde Elizabeth derin bir nefes alıp tuttu onu ve gülümsedi. Buruk bir tebessümdü bu, oğlanın tüm muzipliğini alıp götüren.

"Özgür bir karakter olsaydın Reggy, sen Laurie olurdun."

Regulus kitaba bakındı. Bu, genç kızın ona hediye ettiği kitabın aynıydı. Hep bahsettiği Küçük Kadınlar'dı. Bu kitaptaki o özel bağı öğrenebilmeyi diledi, en kısa zamanda okuyabilmeyi. Tüm bunlar bittiğinde ve özgür olduğunda...

"Ve sen?" diye sordu Laurie. Kitap kızın ellerinden kendininkilere geçmiş, tüm sayfaları ona fısıldıyormuşçasına bir hisle dolmuştu.

"Ben mi?"

Elizabeth ise oğlanın sorusuyla duraksamış, hafif aralık dudaklarıyla kitaba bakakalmıştı.

"Benden bu kadar eminken kendini hiç düşünmedin mi?" diye sordu oğlan. Genç kızın gözleri kendi gözlerine çevrildi, ufak bir canlılık belirdi ve ardından utangaçça kaçırdı gözlerini.

"Ben ne umutsuz ne de cesur bir kadınım. Korkak kızın tekiyim, hiç düşünmedim o yüzden. Eminim, sıkıcı bir kitap olurdu." dedi ama oğlanın gözlerine tekrar bakmaya cesaret edemedi. Regulus'un yüz kasları yumuşadı ve gözleri şefkatle izledi kızı.

"Sen tanıştığım en ince ruhlu kadınsın ama. Hatta en ince ruhlu insan." dedi. Beth güldü.

"Mütevazı olmana gerek Reggy. Ben hayatı izlediğimle kalacağım."

Regulus başını iki yana salladı, kitabı kapattı ve:

"Belki de sen kendi hikayeni yazmak için bekliyorsundur." dedi. Elizabeth bir an duraksadı, oğlan kitabı rafa yerleştirirken sustu ve kütüphanenin çıkışına doğru yürümeye başladıklarında:

"Başlangıçlardan bu kadar korkarken mi?" diye sordu. Regulus başını salladı.

"Sonunda batırsan bile, en güzel roman olurdu seninki. Çünkü ne kadar sıkıcı ve durağan olursa olsun başrolü sensin. Sen, kafanı dolduran düşüncelerin ve tüm o düşüncelerine rağmen kalbin. Tanıştığım en kibar insansın Beth."

Sessizce terk ettiler kütüphaneyi ve sonra da okulu. Bir daha bu konuyu açmadılar ve James'ın evine dönene dek konuşmadılar.

Ve sevgili okurum, Regulus o kitabı okuduğunda çoktan en sevdiği öyküyü unutmuş, başrolünü düşünerek uykusuz kaldığı gecelerin sebebini bilmeden yaşamıştı.

Regulus o kızı hep çok sevmiş ama kitabın sonuna dek bir daha hiçbir zaman ilk gördüğü günkü kadar net hatırlayamamıştı. Belki de en kötü son buydu ya, Regulus Arcturus Black sevdiği kızın kollarında derin bir uykuya dalmıştı. Kim ve ne olduğunu tam olarak bilemeden, sevgi ve korkuyla dolu bir uykuya.

Onu kaybetmektense onunla kaybolmayı seçmişti.