He's A Devil [Fin]

Devil # 41

Chapter 41

//

I was happily sleeping when someone pulled me out of bed. "I wanna sleep longer." then wrapped my whole body with my blanket.

"Ang ganda mo pala kapag natutulog." atsaka niga nilapit ang mukha niya sa mukha ko. Natauhan ako bigla at agad na napaupo ng maalala ko na nandito nga pala sa bahay si Adrian.

"Wa-wag mo nga ako tignan." Sabay tulak ko sa kaniya papalayo.

"You're blushing." Pang-iinis niya.

"Hi-hindi kaya." pero deep inside totoo. Nararamdaman ko ang init ng nga pisngi ko.

"Kahit i-deny mo pa. Halatang halata naman."

"Ba-basta. Hindi." Tutol ko.

Napatigil kami sa pag-uusap ng bigla akong tawagin ni Daddy. "Eunice! Andito na mommy mo."

A-ano? Umuwi bigla si mommy?

Lagot.

"Why do you look so worried?" he told me.

"Hindi alam ni mommy ang tungkol sayo at hindi din niya alam na tapos na 'yung samin ni Joshua." paliwanag ko.

"Eunice. Don't worry. I know she will understand. Naintindihan ng daddy mo, kaya paniguradong maiintindihan din ng mommy mo ang lahat."

But she's different. She's pushy.

"Tara. I want to meet your mom. I haven't seen her for years." dugtong pa niya sabay abot ng kamay niya.

Tinulungan niya ako tumayo atsaka kami bumaba ng hagdan papuntang sala. Bumilis bigla ang tibok ng puso ko ng makita ko si mommy na nakaupo sa sofa. Kausap niya si daddy. Ano kayang pinag-uusapan nila? Sinasabi na kaya ni daddy ang tungkol kay Adrian?

"Hijo, it's good to see you. Its been a long time since I saw you. You've change a lot. Lalo ka pa ata gumwapo." sabi ni mommy kay Adrian.

"Sa-salamat po tita." sabi ni Adrian habang paupo siya sa sofa. Umupo na din ako.

"Kumusta na kayo ni Joshua?" tanong sakin ni mommy. Lalo akong kinabahan. Anong isasagot ko?

"Ano po.. Hi--" hindi pa ako tapos magsalita, pinangunahan na agad ako ni Adrian.

"They stopped going out tita. Eunice doesn't like him and Joshua already accepted Eunice's decision." Adrian explained.

"Is this true Eunice?"

"Opo." agad na sagot ko.

"This is wrong. How about our company? Why didn't you tell me this sooner?" medyo tumataas na ang boses niya.

"Ganito po kasi 'yon. Si Eu--" aakma pa sanang magexplain si Adrian pero pinigilan ko siya.

"Ako na. Ako ang mageexplain kay mommy." sabi ko kay Adrian atsaka hinarap ang mommy ko. "Mommy, ayoko po kay Joshua. Magkaibigan at close kami pero hindi ko siya nakikita bilang asawa balang araw."

"The company Eunice. How about our company?" halata sa boses niya ang pag-aalala.

"What about our company? Mas nahalaga pa po ba ang company kaysa sa kaligayahan ko? Kaligayan ng anak niyo?" Sabay hinga ko ng malalim "Mommy, malaki na ko. Ako na dapat ang gumagawa ng sarili kong desisyon."

"Pe-pero.."

"Si Adrian. Nililigawan po ako ni Adrian." pagkasabi ko noon ay parang natanggalan ng tinik ang puso ko.

"Ha?" naguguluhan na sabi niya "Anong pinagsasabi mo? Hindi pwede. Hindi maari."

"Pero bakit mommy? Kababata ko naman siya at kaibigan mo naman ang parents niya. Malaking company din ang hawak ng pamilya nila." paliwanag ko.

"You won't understand Eunice."

"Mommy naman!" napasigaw na ako sa galit. Bakit ganito? Bakit may mga kumokontra?

Humawak sa kamay ko si Adrian ng mahigpif at nagsalita, "Adams' Appliance Corporation."

"Bakit Adrian? Anong meron sa company namin?" napatanong ako bigla.

"Kalaban. Kayo ang kalaban na kompanya ng family namin." gulat na gulat na sabi niya. Kahit ako nabigla sa mga narinig ko.

"Oo, tama ka. That's why you can't be together. Pamilya mo ang dahilan kung bakit bumabagsak ngayon ang kompanya namin. Ikaw ang may kasalanan kung bakit dahan dahan naghihirap ang pamilya namin."

Nanahimik bigla ang buong paligid. Walang nagsasalita. Walang umiimik.

Nagulat na lang ako ng tumakbo palabas ng bahay si Adrian. Hindi ako nagdalawang isip na sundan siya.

Wag mong sisihin ang sarili mo, Adrian.

"Adrian! Stop! Stop running." I shouted over and over again.

He was running so fast. I try to chase him as fast as I could but I ended up giving up. Ilang sandali lang ay napatigil na ako sa pagtakbo sa sobrang pagod. Hingal na hingal.

"Adrian!" I shouted while I was chasing my breath. He didn't stop until I can't see him anymore.

I went home, sad and broken.

Pagkapasok ko sa kwarto, nahiga agad ako sa kama. Hindi ko inaasahan lahat na 'to. Napakabilis ng mga pangyayari.

Kinuha ko ang cellphone ko galing sa may bed side table ko. I dialed his number, hoping that he would pick it up but he did'nt.

I cried.

Until I realized, I shouldn't be crying. If I want things to get better, I should do something.

Walang mangyayari sakin kung magmumukmok lang ako dito sa kwarto buong araw.

"Mommy!" I shouted and ran to her, "Sorry po. Sorry sa mga nangyari pero mahal ko si Adrian. Please mommy. Tulungan nito po ako. Tulungan niyo po kami. I don't want to lose him."

She smiled at me, "You reminded me of someone."

"Who?"

"Me. Ganyan na ganyan din ako sa lola mo noon. If I didn't insist to your grandmother that I like you're father, we wouldn't have what we call a family now."

"Ayaw kasi sakin ng lola mo." sabi ni daddy.

"Basagulero ka kasi noon." pang-iinis ni mommy.

"Talaga daddy?" di ako makapaniwala dahil parang di makabasag pinggan ni daddy ngayon.

"Hindi kaya." Tutol ni daddy.

"It's true. Lagi siya nakikipag away pero he changed. He proved to my parents that he was deserving to have me."

"Why are you telling me this?" tanong ko.

"If he can prove to us that his deserving, maybe I can do something."

"Talaga? Seryoso? Walang halong biro?

"Oo. Kailan ba ako nagjoke sayo Eunice?"

"Thank you mommy." sabay napayakap ako sa kaniya sa sobrang tuwa.

In the end, we only regret the chances we didn't take.