He's A Devil [Fin]

Devil # 43

Chapter 43

"Leslie, ibili mo na lang ako ha." atsaka agad akong tumakbo papalabas ng cafeteria.

Rooftop.

I stopped to catch my breath. Parang ilang segundo na lang hihimatayin ako sa pwesto ko. It was too much. Akala ko okay lang kami. Akala ko kailangan lang niya ng space dahil sa mga nalaman niya kahapon. Akala ko lang pala lahat 'yon.

Aalis na sana ako sa kinatatayuan ko ng may tumawag sakin, "Eunice," si Joshua habang patakbo papunta sa pwesto ko, "What happened? Nag-away kayo? Sinaktan ka ba niya?"

Di ako sumasagot. Walang salita na gusto kumawala sa mga labi ko. Hindi ko padin maintindihan ang mga nangyayari. Ipinikit ko ang mga mata ko, nagbabakasakaling pagmulat ko, panaginip lang ang lahat. Minulat ko ang mga mata ko pero nakatayo padin sa harap ko si Joshua, hawak ang magkabilang balikat ko, "Eunice? Okay ka lang ba?"

Then my eyes bursted in tears with my head in his chest.

Mahal ko siya. Mahal na mahal ko siya kaya ako ganito ngayon, nasasaktan. Parang paulit-ulit na tinutusok ng karayom ang puso ko. "Do I deserve this? This kind of treatment?" I ask, "Bakit kasi siya pa? Bakit kasi siya pa minahal ko?"

"Tahan na, Eunice," while patting my back, "sabi ko naman sayo, dapat ako na lang ang pinili mo." Eventhough what he just said irritates me, I still cried and cried pretending I didn't hear a thing.

**

Napagdesisyunan ko na kausapin siya, para malaman kung ano ba ang mga nangyayare. Pagkalabas na pagkalabas ko ng classroom ay pumunta agad ako sa tapat ng room nila. Buti na lang at hindi pa sila naglalabasan kaya naman paniguradong makikita ko siya.

"Goodbye, Ms. Han." pagpapaalam nila sa guro nila.

Isa-isa na silang naglalabasan. Bumibilis ng bumibilis ang tibok ng puso ko sa bawat lumalabas na taomula room nila dahil ilang segundo na lang alam kong lalabas na siya, si Adrian at tama ako, eto na nga siga papalabas ng room nila.

Agad ko siyang hinila sa kanang braso niya, "Magusap nga tayo." Hindi siya sumasagot at lalong hindi siya tumitingin sakin. Nakatingin lang siya sa baba kaya naman hinila ko na lang siya. Buti naman at hindi siya nagpapapigil.

Sumunod lang siya sa akin habang hawakhawak ko siya sa braso niya, sa may gilid ng Club's building ko siya hinila. Nakatingin padin siya sa baba.

"What's wrong with you?" then huminga ako ng malalim, "Umalis ka na lang bigla ng bahay kahapon ng di man lang nagpapaalam. I tried calling you pero mukhang pinatay mo. Akala ko ba pareho tayong gagawa ng paraan?"

Dahan dahan niyang itinaas ang ulo niya at tinitigan ako, diretso sa mga mata ko, "I'm sorry."

I sighed, "Sorry? Sorry lang, Adrian? Akala mo ba lahat madadaan sa sorry na 'yan?" Hindi siya sumagot kaya naman nagpatuloy ako, "Lahat ng nangyari babalewalain mo na lang? Magkakalimutan na lang tayo?"

"Ti-tigilan na lang natin." he said with a low tone in his voice. I was startled. Hindi ko inaakalang sasabihin niya 'yon.

"Adrian? Gago ka. Oo, gago ka talaga." Galit na sabi ko, pinipigilan kong umiyak. "Ano 'to? Joke joke lang. Trip mo lang ako? Bagay talaga sayo na tawaging Devil, cause you act like one."

I can feel something cold in my cheeks. I touched it, and I knew I was crying. Tears falling down from my eyes to my cheeks. My chest tightening like I was shot by a bullet in my heart.

"You don't have the right to this to me. You don't have the right breaking my heart!" I shouted as loud as I can. Then suddenly, I had the urge to slap him in his face, and I did.

"Just stay away from me," mahina niyang sabi. Ramdam na ramdam ko ang sakit na dala ng mgasalitang binitawan niya. Pano niya ba nagagawa sakin 'to? Paraang noon isang araw lang napakasaya namin. Nangako kami sa isa't isa na gagawin namin lahat. Pero bakit ganito? Bakit kailangan ko siyang layuan?

"Wag mo sabihing dahil ito sa sinabi ni mommy," nanginginig ako habing nagsasalita, "diba kapag mahal mo 'yung tao, gagawin mo lahat. Kahit anong hadlang, gagawa at gagawa ka ng paraan para malagpasan ang problema. Kasi mahal mo."

"Maybe, I don't love you that much."

Hindi na ako sumagot. Ayoko na. Tama na siguro. Hindi ko na kaya 'tong mga nangyayari lalo na dahil sa mga sinasabi niya. Hindi siya 'yung Adrian na minahal ko, parang ibang tao ang kaharap ko ngayon. The real Adrian wouldn't tell me things like this.

"Can I go?" tanong niya na para bang wala lang sa kaniya ang mga nagyayari, "I don't have the time to talk to you anymore."

"Go!" I shouted then he walked away. Nang makarating siya sa may pinto, may napansin ako, si Daisy. Kanina pa kaya siya doon? Paniguradong nakikinig siya sa usapan namin ni Adrian. Paniguradong masayang masaya siya sa mga narinig niya.

Umupo na lang ako sa sahig at hindi inalintana ang magabok na semento. Patuloy padin ako sa pag iyak ko. Tuloy tuloy lang ang pagtulo ng mga luha galing sa mga mata ko. Hindi ako makahinga ng maayos sa sobrang sakit ng puso ko. Kumikirot.

Naglakad na lang ako pauwi, gusto ko mapag isa. I went to town before going home. Nakakabitter. Ang dami kong nakikita na couples, mga nakaholding hands. Naiirita ako. Ganito pala ang pakiramdam ng broken hearted. Actually, hindi pa kasi ako nasasaktan ng ganito katindi dahil ngayon na lamang ako umibig. Hindi din kasi ako nagkakaboyfriend noon, never in my life.

Naupo ako sa may sidewalk para magisip kung saan magandang pumunta ng may mapansin akong sasakyan. Alam ko kung kaninong sasakyan iyon, wala ng iba kundi kay Adrian. Pumarada ito sa tapat ng isang fast food chain at biglang lumabas ng sasakyan ang dalawang tao, at tama nga ako si Adrian at Daisy ang laman ng sasakyan na iyon.

Sinuot ko ang jacket ko at inilagay ang hood sa ulo ko. Nacurious ako kaya wala ng pagdadalawang isip ay sinundan ko sila. Pumunta ako sa fast food chain ng hindi nagpapahalata sa kanila. Umorder ako na parang natural na customer lang at umupo malapit sa kanila. Sa likod nila ako umupo para hindi ako mahalata.

"You did great Adrian," narinig ko na sabi ni Daisy kahit napakahina ng pagkakasabi niya, "everything is going according to plan. Pwede nating palabasin na nagsuicide siya kapag pinapatay na siya ng parents mo."

Plan..

Nagsuicide..

Pinapatay..

Parents mo..

Ano ba 'tong mga naririnig ko?

A/n: i had a change of heart about this story so maybe I'll revise the whole story but I still don't know when.