ခေလာက္ကေလးရယ္တဲ့ဒိုးဒိုးေဒါင္(ခလောက်ကလေးရယ်တဲ့ဒိုးဒိုးဒေါင်)(completed)

အခန္း(၂၉)

ဖိုးေခြးကဓမၼာရံုထဲမွလူတစ္ေယာက္ကိုအိမ္သာဘယ္မွာရွိလဲဟုထပ္ေမးၾကည့္သည္။ထိုလူကဓမၼာရံုအျပင္ထြက္သည့္လမ္းကိုၫႊန္ျပသည္။ဖိုးေခြးဓမၼာရံုထဲမွထြက္ခဲ့လွ်င္ေရေလာင္းအိမ္သာႏွစ္လံုးကိုလွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။

ဖိုးေခြးဝမ္းသာအားရအိမ္သာဆီသို႔အေျပးတစ္ပိုင္းနဲ႔သြားသည္။မိုးသစၥာေမာင္ေနာက္ကလိုက္ရင္းေျခေထာက္တြင္စူးခနဲ႔ျဖစ္သြားသျဖင့္ေျခဖဝါးကိုလွန္ၾကည့္လိုက္ရာေျခဖဝါးတြင္ခ႐ုကြဲစိုက္ေနသည္။ခ႐ုကြဲကိုဖယ္ၿပီးမိုးသစၥာေမာင္ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ဘုရားအဝင္ဝတြင္ဖိနပ္ခၽြတ္ခဲ့သျဖင့္အိမ္သာဘက္ကိုလာေတာ့ဖိနပ္
ကမပါ။အေပၚကေနပူၿပီးေအာက္ကေျမႀကီးက
ပက္ၾကားအက္ေနသည္။ပက္ၾကားအက္ေျမေပၚတြင္ေက်ာက္သလိပ္ခဲေတြႏွင့္မို႔လမ္းေလွ်ာက္လိုက္တိုင္းနာသည္။

ဖိုးေခြးကေတာ့ရြာသားပီပီလယ္ႀကိဳလယ္ၾကား
ဖိနပ္မကပ္ဘဲေလွ်ာက္သြားတတ္သူမို႔သူ႔အဖို႔ကထူးဆန္းဟန္မတူ။မိုးသစၥာေမာင္အဖို႔မွာေတာ့အခ်စ္အတြက္နဲ႔ခေယာင္းလမ္းကိုေလွ်ာက္လွမ္း
ေနရသည္။ရႉးဖိနပ္စီးရင္ေျခအိတ္စြပ္ၿပီးမွစီးတဲ့သူမို႔ေျခကတံုးနဲ႔လမ္းေလွ်ာက္ရတာဆူးခင္းေသာလမ္းပါပဲ။ေၾသာ္…ခ်စ္ဒုကၡေတြ။

လမ္း၏ေဘးႏွစ္ဖက္ကလယ္ကြက္ေတြလား၊ေရကန္ေဟာင္းေတြလားမသိ။ျမက္ပင္ေတြေတာထေနသည္။ေရစပ္စပ္တြင္ဗုဒၶသာသနာပန္းေတြနီရဲအံုခဲၿပီးပြင့္ေနၾကသည္။မ်က္စိတစ္ဆံုးျမင္ကြင္းထဲမွာေတာ့ေဗဒါေတြကဟိုတစ္စုဒီတစ္
စု။ခရမ္းေဖ်ာ့ေရာင္ေဗဒါပန္းေတြပြင့္ေနၾကသည္။ေနပူက်ဲက်ဲေအာက္မွာဒုကၡေတြကိုခံစားေန
ရင္းပတ္ဝန္းက်င္ရႈခင္းကပါမ်က္စိထဲတိုးဝင္လာသည္။ဖိုးေခြးကေတာ့သစ္သားအိမ္သာေလးႏွစ္လံုးဆီေရာက္သြားခဲ့ၿပီ။

က်ား၊မခြဲထားတဲ့အိမ္သာႏွစ္လံုးထဲကက်ားလို႔ေရးထားတဲ့အိမ္သာထဲဝင္ၿပီးတံခါးကိုဆြဲပိတ္လိုက္ေတာ့မ်က္စိထဲတိုးဝင္လာတာကတံခါးရြက္ေပၚကစာတမ္း။“အေပါ့၊အေလးတစ္ရာက်ပ္"ဆိုပါလား။အိမ္သာေလးေတြကေနပူကုန္းေပၚမွာမို႔
အနံ႔အသက္ကင္းၿပီးသန္႔ရွင္းေျခာက္ေသြ႕ေန
သည္။