ခေလာက္ကေလးရယ္တဲ့ဒိုးဒိုးေဒါင္(ခလောက်ကလေးရယ်တဲ့ဒိုးဒိုးဒေါင်)(completed)

အခန္း(၃၀)

ထေနာင္းႏွင့္သေျပတန္းရြာသူေကာက္စိုက္မ
ေတြကေညာင္ပင္ေအာက္မွာထမင္းခ်က္ၾကသည္။ထမင္းက်က္လွ်င္ထမင္းေတြကိုဇလံုႀကီးေတြထဲထည့္ၿပီးအေအးခံသည္။ထမင္းအိုးကိုေဆး
ေၾကာၿပီးေရေႏြးတည္သည္။

ဇမၺဴ ကေတာ့လူမ်ားရာဝင္ရႈပ္ၿပီးေနရာတကာ
ဝင္ပါသည္။သူတစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေျမာက္
ေအာင္လုပ္ႏိုင္တာလည္းဘာတစ္ခုမွမရွိ။

မိန္းကေလးေတြကကားေခါင္မိုးေပၚတင္လာသည့္အစားအေသာက္ထည့္သည့္ေတာင္းႀကီးကိုခ်ၿပီးစားစရာေတြျပင္ဆင္ၾကသည္။ေရႊစက္ေတာ္ပြဲခင္းမွာတုန္းကအစားအေသာက္ေတြကိုကိုယ္ႀကိဳက္ရာဝယ္စားခဲ့ၾကသည္။ပြဲခင္းထဲကထြက္လာေတာ့ရြာကပါလာတာေတြကိုစားေသာက္ရေတာ့မည္။

သေျပတန္းရြာသူေတြကလၻက္၊အေၾကာ္ဆံ၊ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ေဂၚဖီထုပ္ေတြနဲ႔လၻက္သုပ္သုပ္ၾကသည္။ပလတ္စတစ္ဘူးႀကီးနဲ႔ထည့္လာတဲ့ငံျပာရည္ေၾကာ္ဘူးႀကီးကိုဖြင့္သည္။ၾကက္ဥျပဳတ္ေတြအခြံခြာသည္။မုန္လာထုပ္ႀကီးကိုဓားႏွင့္ခြဲစိတ္ၿပီးဇလံုႀကီးထဲထည့္သည္။တစ္ေတာင္ေလာက္ရွိ
သည့္သခြားသီးႀကီးကိုအကြင္းလိုက္လွီးသည္။
ၿပီးေတာ့ေရေပါေပါနဲ႔ေဆးေၾကာၾကသည္။

ကားေခါင္မိုးေပၚတြင္ေရ(၂၀)လီတာဆန္႔သည့္
ေရသန္႔ဘူးႀကီးေတြသံုးဘူးပါသည္။တစ္ဘူးကိုခ်ၿပီးေရေသာက္ၾကသည္။ေရေႏြးတည္ၾကသည္။အားလံုးျပင္ဆင္မႈၿပီးလွ်င္ထမင္းပူပူကိုဆီဆမ္းၿပီးငံျပာရည္ေၾကာ္၊အတို႔အျမႇဳပ္၊ၾကက္ဥျပဳတ္၊လၻက္သုပ္ေတြနဲ႔ဝိုင္းဖြဲ႕ကာစားေသာက္ၾကေလသည္။ထံုးစံအတိုင္းစတီးဇလံုႀကီးေတြထဲဇြန္းေတြနဲ႔ေကာ္ကာဝိုင္းႏိႈက္စားၾကသည္။

ဇမၺဴ ကဒီလိုေနထိုင္စားေသာက္မႈမ်ိဳးကိုအသားက်ေနပါၿပီ။မိုးသစၥာေမာင္ကအခုမွနဖူးေတြ႕၊ဒူး
ေတြ႕ၾကံဳရေပမဲ့ဖိုးေခြးနဲ႔အတူလူၾကားထဲတိုးေခြ႔
ထိုင္ၿပီးစားေသာက္ရသျဖင့္ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိသည္။
ဒီခရီးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာစိတ္ပ်က္စရာရယ္လို႔သူတစ္ခါမွမခံစားရေသးေပ။ခ်စ္ရတဲ့ဖိုးေခြးနဲ႔အတူတူသြားလာစားေသာက္ေနရလို႔သူကအေပ်ာ္ဆံုးလူျဖစ္ေနသည္။