This Is War (unfinished)

Isaac Baine

'Jimmy, als je tegen iemand vecht gebruik je je klauwen.' Ik bukte voor het kleine jongetje. 'Weet je al hoe dat moet?' 

Het jongetje keek me onzeker aan alsof hij bang was voor wat er zou gebeuren als hij nee zou zeggen. Ik keek hem afwachtend aan. 

'Ja.' Was zijn antwoord. Hij schoof met zijn voetjes en keek nerveus naar de grond.

'Vraag je dat of zeg je het?' Ik keek hem streng aan.

'Ik...ik zeg het meneer.' De jongen friemelde aan het touwtje van zijn vest en keek naar me op. Na een seconde verbrak hij alweer nerveus het oogcontact.

'Laat het zien.' Beval ik. Ik had geen tijd om het makkelijk te maken voor de pups. Ze moesten snel leren.

Het jongetje stak zijn kleine handjes voor zich uit. Hij kneep zijn ogen samen in concentratie. Ik hoorde zijn hartslag iets sneller gaan toen er een hele minuut niks gebeurde. 

Het jongetje schudde zijn handen en probeerde het opnieuw. Weer niks.

'Je probeert het te hard,' zei ik. Ik stak mijn handen uit. Ik hoefde er alleen maar over na te denken en mijn nagels begonnen langzaam te groeien tot lange scherpe punten. Hij keek met grote ogen gefascineerd toe.

'Wauw,' fluisterde hij. Hij richtte zijn blik enthousiast weer op zijn eigen handen.

Er gebeurde weer niks.

'Waarom knijp je je ogen samen?' Vroeg ik.

Het jongetje keek verward naar me op alsof hij niet begreep waarom ik die vraag überhaupt stelde.

'We proberen het nog een keer,' zei ik. Ik greep het jongetje zijn polsen vast. 'Stop daarmee!' Commandeerde ik toen het jongetje weer zijn ogen samenkneep. 'Je moet je niet hoeven te concentreren. Je bent de wolf. Als jij wilt dat je klauwen groeien moet dat gewoon gebeuren. Op dit moment is de wolf jou de baas. Je moet de rollen omdraaien. Probeer het nog een keer.' Ik liet het jongetje los en keek hem aanmoedigend aan.

Het jongetje maakte nog een keer de fout zijn ogen samen te knijpen maar corrigeerde zichzelf meteen en staarde in plaats daarvan met een kalme blik naar zijn handen. 

Het jongetje grijnsde trots toen zijn nagels een paar millimeter groeide.
Het was nauwelijks zichtbaar, maar voor vandaag was het goed genoeg. 

'Dankjewel meneer!' Riep hij enthousiast. 

Ik knikte en stond op.

'De les is afgelopen, jullie mogen spelen,' riep ik over het veld. Alle kinderen hielden meteen op met concentreren op hun handen en begonnen hun vriendjes en vriendinnetjes op te zoeken.
Ik draaide me om naar de villa achter me. 

Het grote, witte, stenen gebouw wierp een lange schaduw op het gras en de veranda, waar een groep weerwolven aan het uitrusten was. 

Deze plek gaf me een goed gevoel. De bomen die het erf afschermden tegen de buitenwereld, de grote grasvelden waar alle weerwolven en de pups konden rondrennen en doen wat ze wouden zonder bang te hoeven zijn voor welk gevaar dan ook.