This Is War (unfinished)

Tessa - Snitched

Met een knoop in mijn maag ging ik die avond naar bed.
Aan de ene kant voelde ik me licht en zweverig door Isaac zijn aanraking. Dit was de eerste keer dat een jongen zo een effect op me had. Ik was nooit echt verliefd geweest. Ik wist niet of dat was wat ik nu voelde, maar het moest haast wel.
Aan de andere kant voelde ik me vreselijk, want ik had Isaac niet verteld dat Noah en ik morgenavond zouden ontsnappen. Zouden proberen te ontsnappen.
Ik durfde het niet te vertellen. Ik was bang dat Isaac boos zou worden of ons om een of andere reden zou verraden aan zijn oom. Dan had ik het niet alleen voor mijzelf verpest, maar ook voor Noah en Jacob. Dat kon ik niet riskeren.
Isaac zijn plan klonk daarentegen veiliger...

Misschien kon ik Noah overhalen om zijn plan te herzien en zich aan te sluiten bij dat van Isaac.
Ik wist alleen niet of Isaac zijn plan ook zou werken voor vier personen.
Aly, Noah, Jacob en ik.
Bovendien geloofde ik niet dat Noah Isaac genoeg vertrouwde om naar hem te luisteren.
Wat ik wel wist was dat ik Noah hier niet zou achterlaten. Ik wist zeker dat Noah hetzelfde zou hebben gedacht.

Ik besefte me iets; Isaac zou met het leger mee gaan naar de jagersbasis, wat betekende dat hij niet met ons mee zou ontsnappen.

Aly zou als we waren ontsnapt hem zonder twijfel achterna gaan.

Die keuze had ik niet. Ik moest mijn vader weer zien. Hem laten weten dat ik in orde was.

Ik realiseerde me dat ik Isaac misschien nooit meer terug zou zien...

Plotseling besefte ik me nog wat;: Isaac en het leger zouden naar dezelfde plek gaan als ik!
Westway.
De jagersbasis.
Daar zou ik heen gaan. Dat was immers waar mijn vader was.
Had Isaac hier al aan gedacht? Of verwachte hij dat ik zou doen wat slim was en de andere kant op vluchten?

Als hij dacht dat ik dat kon, mijn vader in de steek laten, dan kende hij me wel bar slecht.

En Noah...

Moesten wij dan ook opsplitsen? Noah wou zijn familie gaan zoeken. Hij zou nooit met mij meegaan naar Westway, al helemaal niet als hij erachter kwam dat het leger daar ook heen zou gaan. Zijn oude huis was daarbij compleet de andere kant op.

Ik zou alleen zijn...net als eerst.

Even, voor een seconde, vroeg ik me af of ik wel terug wou.
Terug naar mijn school, mijn vader, die nooit tijd voor me had en blijkbaar nog niks had ondernomen om mij te redden. Terug naar het huis dat altijd gevuld was met stilte en een sombere leegte sinds mijn moeder in het tehuis was gestopt.

Het leven dat me had laten overwegen om zelfmoord te plegen nog geen zes dagen geleden.

Ik schrok van mijzelf.
Waar zat ik in hemelsnaam met mijn hoofd!?
Natuurlijk wou ik terug! Ik kon mijn moeder niet achterlaten! Mijn vader maakte zich zorgen om me en ik overwoog niet terug te gaan? Vrijwillig noch wel!
Belachelijk.

Toch was er iets in mij wat met Noah mee wou.
Ik stopte de mp3oortjes in mijn oren en zette de mp3speler van Arno aan. Er stonden allemaal oude nummers op van minstens twee jaar geleden, maar het was nog altijd beter dan niks.
Hij zou hem morgen wel weer terug willen nadat ik dat blok zeep tegen zijn oog had gegooid.

Ik staarde naar de onderkant van het bed boven mij. Ik neuriede niet mee met de muziek. In plaats daarvan zong ik zachtjes het slaapliedje van mijn moeder.

Hoe zou het met haar gaan?

Ik dacht verdrietig aan het optreden dat ze overmorgen zouden houden in het tehuis. Ik probeerde niet aan te denken dat ik er niet bij zou zijn.
Ik negeerde de traan die langs de zijkant van mijn gezicht liep.

Die ochtend werd ik wakker met de oordopjes nog steeds in mijn oren. Een nummer van The Black Eyed Peas speelde af.
De knoop in mijn maag zat er nog steeds. Ik had niet het idee dat het binnekort weg zou gaan.

De vrouw die boven mij sliep klauterde de ladder van haar bed af. Ze negeerde zoals gewoonlijk mijn 'goedemorgen' voor ze de slaapzaal uitliep om te gaan douchen.
Ik was al blij dat ik haar gesnurk niet meer aan hoefde te horen.
Ik moest daar nu misschien een andere oplossing voor zoeken. Het leek me sterk dat Arno mij de mp3 liet houden na wat er was gebeurd.

Vandaag was er slaapzaal controle.
Ik moest de mp3 even ergens anders opbergen dan onder mijn matras.

Aarzelend stopte ik het kleine vierkante voorwerp in mijn BH. Altijd handig.
Precies op het moment dat ik mijn laken recht had getrokken en in mijn schoenen was gestapt, stormden er drie bewakers binnen. Shane was erbij.
Huh?
Arno zei dat de controle altijd om twee uur was.
Het was pas half negen.
De rest van de slaven leken er ook niks van te begrijpen. Sommige gaven elkaar nerveuze blikken. Ik was zeker weten niet de enige die wat had te verbergen.

Mijn frons werd dieper toen ze iedereen overslagen en direct naar mij toe kwamen, wat vreemd was, want mijn bed stond in het midden van de zaal.. Niet aan het begin, waar een controle hoorde te starten.

Ik overwoog om weg te lopen en te doen alsof ik onderweg was naar de douches.
Dat plan viel aan diggelen toen een van de bewakers me aansprak. 'Ben jij slaaf nummer zeventig?' Vroeg hij bruut.

Mijn ogen kruiste even die van Shane. De ernstige, gespannen blik in zijn ogen beloofde niets goeds.

'Ja,' antwoordde ik langzaam, niet wetend wat ik moest verwachten..

Meteen toen ik dit had bevestigd liep de bewaker naar mijn bed.
Hij gooide mijn kussen door de kamer, trok mijn deken weg en gooide het matras eraf.
Toen hij op die drie plekken niks vond draaide hij zich weer naar me om.
'We hebben ten oren gekregen dat je hier een mp3speler verbergt,' zei hij. 'Wat heb je daarop te zeggen?'

Shane zag er beschaamd uit en keek me niet aan. De slaven in de zaal leken daar echter geen moeite mee te hebben en staarde openlijk naar wat er gebeurde.

'Ik weet niet waar jullie het over hebben,' zei ik. Mijn stem was zelfverzekerd, maar zoals altijd verraadde mijn hart me. Daar moest ik maar eens aan gaan werken. Ik had ooit ergens gelezen dat het mogelijk was om de hapering in je hart tegen te houden wanneer je loog. Er waren technieken voor.
'Fouilleer haar,' zei de tweede bewaker tegen Shane.
Ik voelde mijn hart naar mijn schoenen zakken. Nu was ik er echt bij.
Omdat Shane niet in beweging kwam, liep de bewaker die mijn bed omver had gehaald op me af.

Arno jij vuile hufter, dacht ik kwaad bij mijzelf.
Ik wist wel zeker dat hij degene was die me had verraden. Hij kon het niet hebben dat ik hem had afgewezen, dus besloot hij me erbij te lappen met de mp3speler. Die hij mij tussenhaakjes had gegeven!

De bewaker begon mij te fouilleren.
Ik moest mijn schoenen uit doen.
Hij begon bij mijn benen en daarna omhoog.
Ik hoopte dat hij het niet al te grondig zou doen.
Tot mijn afschuw deed hij dat echter wel. Misschien iets te grondig zelfs.
Ik sloot mijn ogen en probeerde zijn handen overal op mijn lichaam te negeren.
Hij vond het.

'Pak jij het of doe ik het?' Vroeg hij aan mij. Ik deed mijn ogen open en keek hem aan.
'Mocht je willen,' snauwde ik. De vieze grijns verdween van zijn gezicht. Ik haalde de mp3 tevoorschijn. De bewaker stak zijn hand uit. Ik liet de mp3speler expres op de grond vallen zodat hij moest bukken om hem te pakken. Dat hij stuk ging was een pluspunt. Als Arno hem terug zou willen stelen, van waar ze de mp3 ook op zouden bergen, had hij er lekker niks aan.

De volgende minuut staarde de bewaker en ik elkaar uitdagend aan. Hij probeerde me intimideren, maar ik stond het niet toe.
'Neem haar mee,' zei hij uiteindelijk zonder van mij weg te kijken. 'Eens zien wat voor straf er ook alweer staat op het verbergen van spullen en het liegen tegen een bewaker.'

--------

Hoii iedereen! :D

Sorry dat het zo lang duurde voor ik weer wat update. Ik heb de laatste tijd niet echt veel tijd gehad om te schrijven.
School is weer begonnen *diepe zucht en ellendige kreun* Ik hoop dat iedereen een leuk schooljaar heeft (en een leuke klas - als je op een nieuwe school bent begonnen!)
Ik zal proberen wat tijd vrij te houden voor het schrijven, maar ik draai hele lange dagen dus ben constant in een moeie zombie state :/ (en het is pas mijn eerste week XD)

Nog een fijn weekend en bedankt voor het lezen! Xx