This Is War (unfinished)

Tessa ; Remember?

"Ga zitten.' Wyatt wenkte met zijn geweer naar een rij krukken die hij in de ruimte had neergezet. Het was een soort van lab. Er stonden een paar witte tafels met erop een microscoop en nog wat ander gereedschap. De buitenste muur bestond uit één groot raam dat uitkeek op een gedeelte van het dorp en en het bos. Hij had de deur geopend met een sleutel. Toen we allemaal binnen waren draaide hij de deur weer op slot en hing hij de sleutel weer aan een ketting aan zijn broek.
In het einde van de ruimte stonden zeven krukken op een rij. Drie daarvan waren al bezet.
Op één daarvan zat mijn vader.

"Pap!" Riep ik opgelucht.

Ook van zijn gezicht was opluchting af te lezen. Hij was ongedeerd. Er was geen schrammetje te zien.
Naast hem zaten Shane en Edgar.
Hun handen waren alle drie vastgebonden. Het touw zat om hun polsen en was om een van de stoelpoten van de krukken waar ze op zaten heen gedraaid. Shane en Edgar hun polsen waren rood en opgezwollen. De touwen waren vast vergiftigd. Mijn vader was geen weerwolf en had er dus ook geen last van.

Shane en Edgar zaten beiden onder het bloed.

Ik wou eigenlijk naar mijn vader toe rennen om hem te omhelzen, maar ik geloofde niet dat Wyatt dat toe zou staan. Ook Jean leek er moeite mee te hebben om niet op Shane af te stormen.

We volgden Isaac zijn voorbeeld en ging op één van de lege krukken zitten.
June zat het verste links, daarna kwam Jean, dan Isaac, ik, Edgar, Shane en mijn vader.

Ik wiebelde nerveus heen en weer en sloeg mijn armen wat steviger om de baby heen. Ze had niet meer gehuild. Ze keek nu alleen maar met grote ogen om zich heen. Ik probeerde haar wat op te warmen door over haar huid te wrijven. Ze was nog steeds ijskoud. Als ik een vest aan had gehad had ik dat om haar heen kunnen slaan, dacht ik spijtig bij mijzelf.

Edgar en mijn blik kruiste elkaar even. Hij gaf me een vieze grijns, waarbij zijn bebloede tanden zichtbaar werden. Ik leunde van hem weg naar Isaac toe.

Wyatt griste iets van de tafel achter zich. Touwen. Drie stuks. Hij gooide het onze kant op. Niemand van ons deed de moeite om het op te vangen. Het viel voor Isaac zijn voeten op de grond.

'Wees zo aardig om ze even bij je vrienden om te doen, Tessa,' zei Wyatt.

'Val dood,' zei ik.

'Ik heb een beter plan.' Hij greep zijn geweer steviger vast en richtte hem op mijn vader. Mijn vader zijn ogen werden groot van angst. 'Of je doet wat ik zeg of ik ga beginnen mensen af te knallen.' Hij keek me afwachtend aan met die arrogante grijns op zijn gezicht.

'Doe het, zou ik zeggen,' zei Edgar vals. 'Dan doe je ons allemaal een plezier.'

Wyatt negeerde hem en bleef mij aankijken.

Ik drukte mijn lippen op elkaar.

'Het is oké, Tessa,' zei Isaac zacht. 'Doe wat hij zegt.' Hij gaf me een bemoedigend knikje.
Ik hield zijn blik even twijfelachtig vast, maar stond uiteindelijk toch op. Verdomme.

Om de touwen vast te maken had ik mijn beiden handen nodig, maar ik wou de baby niet neerzetten. Ik was bang dat Wyatt, zodra hij een vrij schot op haar had, zou schieten.

'We hebben niet de hele dag,' drong Wyatt aan toen hij de aarzeling op mijn gezicht zag. 'Dump dat schepsel ergens en schiet op. Ik beloof je dat ik haar met rust laat. Voor nu.'

Ha, alsof ik hem op zijn woord geloofde.
Ik had echter niet echt veel keus dus zette ik haar neer. Ik had verwacht dat ze zou gaan huilen, maar gelukkig deed ze dat niet. Als ze dat wel had gedaan had het Wyatt misschien kunnen irriteren. De baby bleef een beetje met een afwachtende blik zitten terwijl ze aan de stof van haar trui plukte. Ik vroeg me af of ze niet iets jonger was dan één jaar.